Бачка

Бачка (сербск.: Бачка — bâːtʃkaː, венг.: Bácska — ˈbaːtʃkɒ, харв.: Bačka, славенск.: Báčka, харв.: Bačka, ням.: Batschka) — гісторыка-геаграфічны раён у Цэнтральнай Еўропе, размешчаны на Сярэднедунайскай нізіне, паміж рэкамі Ціса і Дунай.

Большая частка рэгіёна ўваходзіць у склад сербскага аўтаномнага края Ваяводзіна, меншая ў склад венгерскага медзье Бач-Кішкун. Частка сербскай Бачкі аспрэчваецца Харватыяй.

Гісторыя

Бачка населена людзьмі на працягу ўжо 4000 гадоў. Першымі яе жыхарамі былі ілірыйцы. У VI — VII стагоддзях тэрыторыю засялілі славяне, у IX стагоддзі яна ўвайшла ў склад Першага Балгарскага царства, напачатку X стагоддзя адышла да Венгрыі, у XVI стагоддзі была ўключана ў склад Асманскай імперыі, а з 1699 стала ўладаннем Габсбургскай манархіі. Пасля скасавання Ваеннай мяжы на тэрыторыі Бачкі шматлікія сербы, якія складалі большасць насельніцтва Бачкі, эмігравалі ў Банат ці ў Расію. У 1867 пры ўтварэнні Аўстра-Венгрыі Бачка ўвайшла ў склад Венгерскага каралеўства, дзе знаходзілася ў складзе камітата Бач-Бодраг. Паводле перапісу 1910 больш за 43 % насельніцтва ў Бачцы складалі венгры, больш за 28 % — паўднёвыя славяне, каля 22,5 % — немцы.

У 1918 у складзе правінцыі Банат, Бачка і Барановая Бачка ўвайшла ў склад Сербіі, а затым Каралеўства сербаў, харватаў і славенцаў. У 1920 паводле Трыянонскага мірнага дагавора яна была падзелена паміж Югаславіяй і Венгрыяй. У 1941 Бачка ўвайшла ў склад Венгрыі, і ў ёй сталі праводзіцца рэпрэсіі супраць славянскага насельніцтва, якія выклікалі ў адказ забойствы партызанамі венграў і немцаў.