Вайніловічы

Вайніловічы — шляхецкі род уласнага герба («Сыракомля» змененая) y Вялікім Княстве Літоўскім і Расійскай імперыі.

Паводле некаторых крыніц, заснавальнікам роду быў Вайніла (канец XIV ст.). Мелі зямельныя ўладанні ў Мазырскім, Слуцкім (лінія савіцка-пузаўская, XVII ст.), Пінскім (лінія макранская, XIX ст.), Навагрудскім (лінія нянькаўская, XIX ст.) паветах.

Генеалогія[правіць | правіць зыходнік]

Згодна з польскім гісторыкам С. Аўгусевічам, роднасныя сувязі паміж Вайніловічамі ўжо ў XVII—XVIII стагоддзях былі вельмі далёкімі, калі існавалі ўвогуле^[1].

Савіцкая лінія[правіць | правіць зыходнік]

Савіцкая лінія была прызнана ў дваранстве Расійскай імперыі ў 1798 годзе^[2]. У вывадовых дакументах пачынальнікам лініі пазначаўся Сямён Стэцькавіч^[3].

Стэцька
- Сямён
  - Барыс
    - Мельхіёр
      - Людвік Казімір (? — каля 1670), падчашы мсціслаўскі, стольнік мазырскі
        Крыштаф Пётр (1649 — пасля 1688), падчашы, стольнік мазырскі
        Францішак Казімір (?—1745), падчашы мазырскі
        Адам (1739—1803), падкаморы новагародскі, соймавы пасол
        Ян (1767—1844), падкаморы слуцкі
        Мікалай Феліцыян Юліян, доктар тэалогіі
        
        Люцыян (1817—1880)
        
        Антоні (1773—1855), слуцкі павятовы маршалак (1811—1818)
        Тадэвуш Ян (1804—1878), слуцкі павятовы маршалак (1845—1863)
        
        Адам Дамінік (1806—1874)
        Эдвард (1847—1928), старшыня (1907—1921) Мінскага таварыства сельскай гаспадаркі, дэпутат (1906—1909) Дзяржаўнага Савета Расійскай імперыі (ад Мінскай губерні)
        
        Ядвіга (1864—1935) за Вацлавам Кастравіцкім
        
        Яўстахі Аляксандр
        
        Дамінік, манах
        
        Антоні, езуіт
        
        Казімір
      - Адам
    - Адам
    - Ян
    - Рыгор
      - Габрыэль Вайніловіч^[pl], староста літынскі (1667), палкоўнік

Барышынская лінія[правіць | правіць зыходнік]

Назва барышынскай лініі звязана з Траянам, сынам Стэфана, які набыў маёнтак Барышын у 1653 годзе ад Аляксандра Шэмета^[4].

Сямён
- Стэфан (? —да 1623), падстолі слонімскі, заснавальнік барышынскай лініі
  - Траян (?—1675), падчашы мсціслаўкі (1648), войскі новагародскі (1658), падкаморы новагародскі (з 1669)
    - Ян Тэадор, падваявода новагародскі
      - Юзаф
        Фларыян, ваенны дзеяч
    - Павел, падчашы слонімскі
  - Тамаш, стольнік мазырскі, харунжы ваўкавыскі
- Іван, суддзя гродскі новагародскі
  - Аляксандр
  - Юрый
  - Мікалай
    - Тамаш Мікалай, падчашы пінскі, падстолі новагародскі
    - Себасцян (? — пасля 1694), стольнік мазырскі
    - Мікалай, падстолі мсціслаўскі (1683)
    - Ян
  - Станіслаў
  - Леў Казімір, падчашы слонімскі (1648)

Макранскія лінія[правіць | правіць зыходнік]

Макранская лінія Вайніловічаў пачалася ў сярэдзіне XVIII стагоддзя ад Мікалая Вайніловіча, які набыў Макраны^[5]^[6].

Станіслаў, войскі новагародскі
- Рамуальд^[ru] (1714—1763), езуіт^[7]
- Ігнат, новагародскі земскі суддзя (1795)
  - Францішак, інстыгатар літоўскі
  - Мікалай (1751—?), новагародскі земскі суддзя (1790)
    - Юзаф (1781—?), навагрудскі павятовы маршалак
    - Міхал (1788—?), харунжы Слуцкага павета
    - Ксаверый (1798—?), капітан польскіх войскаў
      - Юзаф (1825—1882), слуцкі павятовы маршалак
        Ксаверый (1863—1923)
        Юзаф (1886 — 1940-я)
        
        Апалінарый (1865—?)
        
        Людвіг

Іншыя прадстаўнікі[правіць | правіць зыходнік]

Станіслаў Вайніловіч, мечнік лідскі;
Ксаверый Эдвард Вайніловіч, паэт (псеўданім Яцак Бурчымуха), перакладчык твораў А.С. Пушкіна на польскую мову;
Антон Станіслававіч Вайніловіч;
Восіп Мікалаевіч Вайніловіч (1860—1890)

Зноскі

↑ Рыбчонак, 2011, с. 117
↑ Рыбчонак, 2011, с. 117—118
↑ Рыбчонак, 2014, с. 28
↑ Рыбчонак, 2011, с. 119
↑ ЧЫРВОНАЯ ДУБРОВА (МАКРАНЫ) (Мінская вобласць)
↑ Мацвейчык, 2014, с. 35
↑ Вайніловіч Рамуальд // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Т. У. Бялова (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2010. — Т. 3: Дадатак. А — Я. — С. 98. — 696 с. — ISBN 978-985-11-0487-7 (т. 3), ISBN 985-11-0315-2.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Баравы Р. В., Чарняўская Л. Л. Вайніловічы // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 3: Беларусы — Варанец / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 3. — С. 460. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0068-4 (т. 3).
Баравы Р. В., Чарняўская Л. Л. Вайніловічы // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 2: Беліцк — Гімн / Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1994. — С. 202. — 20 000 экз. — ISBN 5-85700-142-0.
Рыбчонак С. Радавод Вайніловічаў гербу «Сыракомля» змененая // Герольд Litherland. Горадня-Менск. 2011. — № 18. — С. 116—123
Рыбчонак, С. Вайніловічы герба «Сыракомля» / С. Рыбчонак // Гербоўнік беларускай шляхты. Т. 3. В. / Дз. Матвейчык [і інш.]; навук. рэд. А. Рахуба. — Мінск, 2014. — С. 28—30. — 663 с. — ISBN 978-985-01-1095-4.
Мацвейчык, Дз. Вайніловічы герба «Сыракомля» / Дз. Мацвейчык // Гербоўнік беларускай шляхты. Т. 3. В. / Дз. Матвейчык [і інш.]; навук. рэд. А. Рахуба. — Мінск, 2014. — С. 35—38. — 663 с. — ISBN 978-985-01-1095-4.

[Рыбчонак—2011——117-1] Рыбчонак, 2011, с. 117

[Рыбчонак—2011——117—118-2] Рыбчонак, 2011, с. 117—118

[Рыбчонак—2014——28-3] Рыбчонак, 2014, с. 28

[Рыбчонак—2011——119-4] Рыбчонак, 2011, с. 119

[5] ЧЫРВОНАЯ ДУБРОВА (МАКРАНЫ) (Мінская вобласць)

[Мацвейчык—2014——35-6] Мацвейчык, 2014, с. 35

[7] Вайніловіч Рамуальд // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Т. У. Бялова (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2010. — Т. 3: Дадатак. А — Я. — С. 98. — 696 с. — ISBN 978-985-11-0487-7 (т. 3), ISBN 985-11-0315-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]