Дзмітрый Сямёнавіч Зубравіцкі

Дзмітрый Сямёнавіч Зубравіцкі
Дата нараджэння	1400
Месца нараджэння	Друцк, Аршанскі павет, Віцебскае ваяводства, Вялікае Княства Літоўскае
Дата смерці	не раней за 1444
Бацька	Сямён Дзмітрыевіч
Жонка	Соф’я Жэдзівідаўна[d]
Дзеці	Марына Дзмітрыеўна[d]

Дзмітрый Сямёнавіч «Сякіра», князь Зубравіцкі з роду Друцкіх, Мітка Сякіра, Дзмітрый Друцкі-Зубравіцкі (Митко Семенович, Митко Зубревицки, Митко Секира, dux Mithko filius Syemoni ducis Druschnensis; каля 1400 — пасля 1444) — староста асцёрскі.

Біяграфія

Сын князя друцкага Сямёна Дзмітрыевіча. У Друцкім княстве меў удзел з цэнтрам у Зубравічах на рацэ Ульянаўцы. Ад вялікага князя Вітаўта трымаў вялікую Асцёрскую воласць на левабярэжжы Дняпра ў Кіеўскай зямлі.

Крыніцамі згадваецца з 1425 года, калі кароль Уладзіслаў Ягайла даў яму 60 грыўняў на перамышльскіх і драгабыцкіх саляных капальнях і львоўскім мыце. У 1427 годзе атрымаў таксама ад караля маёнткі Хлопы, Вангерчэ, Какаловічэ, Камарна, Літэўчыцэ ў Градоцкім і Кліцка ў Шчырэцкім паветах, агулам на 300 грыўняў.

Паводле Хронікі Быхаўца, адыграў значную ролю ў канфлікце паміж вялікім князем Свідрыгайлам і каралём Уладзіславам Ягайлам. На баку вялікага князя Свідрыгайлы браў удзел у феадальнай вайне, у бітве пад Ашмянамі (1432) разам з братам князем Васілём Красным трапіў у палон да вялікага князя Жыгімонта. Урэшце прызнаў уладу Жыгімонта.

У 7-м індыкце (прыпадае на 1429 або 1444, звычайна дакумент датуюць 1444 годам) склаў тастамент на карысць жонкі Соф’і, дзяцей і нашчадкаў. Паводле тастамента ўладанні князя Дзмітрыя Друцкага-Зубравіцкага складаліся з «двароў» Зубравічы і Хімы, «зямлі пустой» Дубровенскай, «двароў» Быхаў (напэўна, пазнейшы Новы Быхаў), Добасна і даннікаў у Турцы (сярод зямель Свіслацкай воласці).

Памёр на пачатку валадарства вялікага князя Казіміра.

Сям’я

Жонка — княгіня Соф’я, невядомага паходжання. Паводле Хронікі Быхаўца, Соф’я была пляменніцай («братанкай») Ягайлы і Свідрыгайлы — дачкой князя Жэдзівіда, і ёй належалі спадчынныя правы на Падольскую зямлю, за якую і адбываўся канфлікт паміж Польшчай і ВКЛ. Аднак, Жэдзівіда сярод сыноў вялікага князя Альгерда крыніцы, апроч самой Хронікі Быхаўца, не ведаюць, а быў ён сынам нейкага князя Фёдара. На думку Юзафа Вольфа, Соф’я магла быць дачкой або ўнучкай кагосьці з Карыятавічаў.

Меў дачку Марыну, жонку князя Сямёна Трабскага.

Ёсць думка, што мог мець яшчэ дачок, праз якіх часткі Друцкага княства трапілі да князёў Мошкаўскіх і іншых.

Літаратура

• Wolff J. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku. — Warszawa: Drukiem J. Filipowicza, 1895. — S. 57—58.
• Polechow S. Poręczenie za kniazia Żedywida a wydarzenia lat 1392–1393 w Wielkim Księstwie Litewskim // Zapiski Historyczne. — 2020. — Т. 85. Zesz. 3.