Міхаіл Міхайлавіч
| Міхаіл Міхайлавіч | |
|---|---|
| Нараджэнне | не пазней за 1315 |
| Смерць | не раней за 1330 |
| Род | Друцкія |
| Бацька | Міхаіл Данілавіч[1] |
| Жонка | Сафія[d] |
| Дзеці | Васіль Міхайлавіч[2] і Дзмітрый Друцкі[2] |
Міхаіл Міхайлавіч, свецкае імя не вядома (да 1315 — пасля 1330) — князь друцкі.
Сын друцкага князя Міхаіла Данілавіча. Згаданы ў 1330 годзе як «князь Міхаіл Друцкі» ў запісках кіеўскага мітрапаліта Феагноста, якому падарыў сярэбраны каўкій (царкоўную пасудзіну)[3].[4] У канцы XV ст. запісаны ў памяннік Кіева-Пячэрскай лаўры як родзіч кіеўскага ваяводы князя Дзмітрыя Пуцяціча, спіс пачынаецца з «князя Данила Дрюцкого, князя Михаила, князя Михаила, князя Димитриа, князя Симеона, князя Иоанна…»[5], у пераліку няма ні братоў бацькі Дзмітрыя Пуцяціча, ні братоў яго дзеда, відавочна, пададзена толькі простая лінія продкаў князя па мячы[4][6].
У рэчышчы гіпотэзы паходжання друцкіх князёў з Гедзімінавічаў, Аляксандр Белы выказаў думку тоеснасці князя Міхаіла Друцкага з 1330 года і князя Міхаіла Нарымонтавіча. Аднак, Юзаф Вольф у свой час вывеў асобу Міхаіла Нарымонтавіча толькі з імя па бацьку пінскага князя Васіля Нарымонтавіча ў дакуменце 2-й паловы XVI ст. з «выпісам» ранейшай фундацыйнай граматы царквы Раства Божай Маці ў Куранцы — «пана Василия Михаловича Нарымунта, князя пинского, пана мстиславского, подъ литомъ нароженья Сына Божого тысеча триста петьдесятъ пятого, индикта девятого», — а з крыніц Міхаіл Нарымонтавіч не вядомы. Да «выпісу» шэраг крыніцазнаўчых пытанняў быў яшчэ ў Яна Тэнгоўскага, які лічыў яго фальсіфікатам, а на думку Аляксандра Грушы фундацыйная грамата калі не фальсіфікат, то змешвае звесткі некалькіх ранейшых дакументаў і імёны некалькіх фундатараў у адно. На думку Тэнгоўскага і Грушы, асоба пінскага Міхаіла Нарымонтавіча ўяўная. Да таго ж, як заўважыў Андрэй Кузьмін, імя па бацьку князя Міхаіла Друцкага, згаданага ў 1330 годзе, напэўна, было Міхайлавіч або меней імаверна Данілавіч, тым часам як Нарымонт у хрышчэнні быў Глебам.
Меў прынамсі двух сыноў — Васіля і Дзмітрыя.[4]
Зноскі
- ↑ Кузьмин А. В. Опыт комментария к актам Полоцкой земли второй половины XIII — начала XV в. (окончание) // Древняя Русь. Вопросы медиевистики — ИСл РАН, 2007. — Т. 30, вып. 4. — С. 54. — ISSN 2071-9574; 2071-9590
- ↑ а б Кузьмин А. В. Опыт комментария к актам Полоцкой земли второй половины XIII — начала XV в. (окончание) // Древняя Русь. Вопросы медиевистики — ИСл РАН, 2007. — Т. 30, вып. 4. — С. 56. — ISSN 2071-9574; 2071-9590
- ↑ Приселков М. Д., Фасмер М. Р. Отрывки В. Н. Бенешевича по истории русской церкви XIV века // Известия Отделения русского языка и словесности императорской Академии Наук. 1916. Т. 21. Кн. 1. — С. 58.
- ↑ а б в Кузьмин 2007, с. 54.
- ↑ ДПКПЛ 1892, с. 31.
- ↑ Варонін 2002.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Варонін В. Друцкія князі XIV стагоддзя // БГА. — 2002. — Т. 9. — № 1-2 (16-17).
- Древний помянник Киево-Печерской лавры (конца XV и начала XVI ст.). — Чтения в Историческом обществе Нестора-летописца. — 1892. — Т. 6.
- Кузьмин А. В. Опыт комментария к актам Полоцкой земли второй половины XIII-начала XV в. (окончание) // Древняя Русь. Вопросы медиевистики. — 2007. — № 4 (40). — С. 50-68.
