Люсі Дэлару-Мардрус

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Люсі Дэлару-Мардрус
фр.: Lucie Delarue-Mardrus
Асабістыя звесткі
Псеўданімы Princesse Amande
Дата нараджэння 3 лістапада 1874(1874-11-03)[1][2]
Месца нараджэння
Дата смерці 26 красавіка 1945(1945-04-26)[1][2] (70 гадоў)
Месца смерці
Пахаванне
Грамадзянства
Муж J. C. Mardrus[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці паэтка, пісьменніца, журналістка, гісторык, раманіст, скульптарка, шахматыст
Гады творчасці з 1901
Мова твораў французская
Грамадская дзейнасць
Член у
Узнагароды
Подпіс Выява аўтографа
Лагатып Вікікрыніц Творы ў Вікікрыніцах
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Лагатып Вікіцытатніка Цытаты ў Вікіцытатніку

Люсí Дэларý-Мардрýс (фр.: Lucie Delarue-Mardrus; 3 лістапада 1874, Анфлёр, Нармандыя, Францыя ― 26 красавіка 1945, Шато-Ганцье, Маен, Францыя) ― французская паэтэса, пісьменніца, журналістка, скульптар, гісторык і ілюстратарка.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Дачка адваката Жоржа Дэлару і Марыі Луізы Жазэ, Люсі - апошняя дачка ў сям'і з шасцю дзецьмі, выхоўвалася, як і яе пяць сясцёр, у адпаведнасці з буржуазнай адукацыяй, падмацаванай вывучэннем музыкі і англійскай мовы. Яе сям'я пераехала ў Парыж у 1880 годзе і часта наведвала мастацкае асяроддзе сталіцы[4].

Люсі Дэляру выйшла замуж 5 чэрвеня 1900 г. у 2-й акрузе Парыжу за ўсходазнаўца Жазефа-Шарля Мардруса (гэты саюз будзе скасаваны 19 чэрвеня 1923 г.). Яна здзейсніла з ім шмат вандровак па Паўночнай Афрыцы, Егіпту, Сірыі, Турцыі, Італіі, рабіла фотарэпартажы і пісала гісторыі[5].

Была палюбоўніцай Наталі Барні, Рамен Брукс і Жэрмен дэ Кастра[6].

Падчас Першай сусветнай вайны Люсі Дэларю-Мардрус была медсястрой у Анфлёры ў шпіталі № 13[7].

Яна развялася прыкладна ў 1915 г. У гэты час яна пераехала ў дом № 17 на набярэжнай Вальтэра (7-я акруга Парыжу), дзе жыла з 1915 па 1936 год. У гэты перыяд яна апублікавала мноства прац і шмат выступала з лекцыямі[5].

Удзельнічала ў чэмпіянаце Францыі па шахматах сярод жанчын у Парыжы ў 1927 годзе[8].

Яна таксама жыла ў Анфлёры на вуліцы Капуцынаў, дом 44 (цяпер атэль) і правяла апошнія тры гады свайго жыцтця ў Шато-Ганцье, куды выйшла на пенсію ў 1942 г.

Яна памерла 26 красавіка 1945 года і была пахавана на могілках Св. Кацярыны ў Анфлёры[9].

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Творчасць гэтай плённай аўтара, якая пакінула больш за семдзесят раманаў, зборнікаў вершаў, апавяданняў, жыццяпісаў, п’есаў, раскрывае яе шматбаковы талент і інтымнае жыццё[10].

Яе творы раскрываюць жаданне ўцячы і любоў да роднай Нармандыі. Яе раман «Ex-Voto» - гэта вельмі чуллівае апісанне навакольнага асяродку і жыцця рыбакоў Анфлёру пачатку 20-га стагоддзя[9].

Яна таксама з'яўляецца аўтарй штотыднёвых калонак, літаратурных і музычных аглядаў у прэсе[11].

У 1902-03 гадах яна напісала серыю вершаў пра каханне да амерыканскай пісьменніцы і гаспадыні салёну Наталі Кліфард Барні, апублікаваных пасмяротна ў 1957 годзе ― «Nos secrètes amours» (Нашы таемныя каханні)[12]. Яна таксама адлюстравала Барні ў сваім рамане 1930 года «L'Ange et les Pervers» (Анёл і вычварэнцы), у якім, па яе словах, яна «прааналізавала і падрабязна апісала Наталі, а таксама жыццё, да якога яна прывяла мяне»[13].

У апошнія гады праявіла сябе як скульптар. Выстаўляла скульптуры ў Салёне Нацыянальнага таварыства прыгожага мастацтва (статуэтка «Аголеныя танцоры» або «Дзве танцоркі і абыякавы чалавек»)[13].

Творы[правіць | правіць зыходнік]

Паэзія[правіць | правіць зыходнік]
  • Occident, Paris: éditions de la Revue blanche, 1901.
  • Ferveur, Paris: éditions de la Revue blanche, Paris, 1902.
  • Horizons, Paris: E. Fasquelle, 1904.
  • La Figure de proue, Paris: E. Fasquelle, 1908.
  • Souffles de tempête, Paris: E. Fasquelle, 1918.
  • À Maman, Paris: E. Fasquelle, 1920.
  • Poèmes mignons pour les enfants, Paris: Gedalge, 1929.
  • Les sept douleurs d'octobre, Paris: Ferenczi et fils, 1930.
  • Mort et Printemps, Paris: A. Messein, 1932.
  • Temps présents, Paris: Les Cahiers d'art et d'amitié 1939.
  • Nos secrètes amours, 1951.
Навелы[правіць | правіць зыходнік]
  • «La Pirane» in Les Œuvres libres n°117, Paris: Fayard, 1931.
  • Passions américaines et autres, Paris: Ferenczi et fils, 1934.
  • Le Cœur sur l'ardoise, Rouen: Maugard, 1941.
Раманы[правіць | правіць зыходнік]
  • Marie, fille-mère, Paris: E. Fasquelle, 1908.
  • Lucie Delarue-Mardrus, L'Ex-voto, 1922.
  • Le Roman de six petites filles, Paris: E. Fasquelle, 1909.
  • L'Acharnée, Paris: E. Fasquelle, 1910.
  • Comme tout le monde, J. Tallandier, 1910.
  • Par vents et marées, Paris: E. Fasquelle, 1910.
  • Tout l'amour, Paris: E. Fasquelle, 1911.
  • L'Inexpérimentée, Paris: E. Fasquelle, 1912.
  • La monnaie de singe, Paris: E. Fasquelle, 1912.
  • Douce Moitié, Paris: E. Fasquelle, 1913.
  • Un Cancre, Paris: E. Fasquelle, 1914.
  • Un Roman civil en 1914, Paris: E. Fasquelle, 1916.
  • Deux amants, Paris: E. Fasquelle, 1917.
  • L'Âme aux trois visages, Paris: E. Fasquelle, 1919.
  • Toutoune et son amour, Paris: Albin Michel, 1919.
  • Le Château tremblant, Paris: J. Ferenczi, 1920.
  • Les Trois Lys, Paris: J. Ferenczi, 1920.
  • L'Apparition, Paris: J. Ferenczi, 1921.
  • L’Ex-voto, Paris: E. Fasquelle, 1922.
  • Le Pain blanc, Paris: J. Ferenczi, 1923.
  • La Cigale, Paris: Fayard 1924.
  • La Mère et le Fils, Paris: J. Ferenczi, 1924.
  • À côté de l’amour, 1925.
  • «Hortensia dégénéré, roman inédit et complet» in Les Œuvres libres n°50, Paris: Fayard, 1925.
  • Graine au vent, Paris: Ferenczi, 1925.
  • La Petite Fille comme ça, Paris: Ferenczi, 1927.
  • Rédalga, Paris: Ferenczi, 1928.
  • Amanit, Paris: l'Illustration, 1928 en 3 fascicules puis en un volume en 1929.
  • Le Beau Baiser, 1929.
  • Anatole, Paris: Ferenczi et fils, 1930.
  • L’Ange et les Pervers, Paris: Ferenczi et fils, 1930.
  • L’Amour à la mer, Paris: A. Lemerre, 1931.
  • L’Autre Enfant, Paris: Ferenczi et fils, 1931.
  • François et la Liberté, Paris: Ferenczi et fils, 1933. U
  • L’Enfant au coq, Paris: Ferenczi, 1934.
  • Une femme mûre et l'amour, Paris: Ferenczi et fils, 1935.
  • L’Amour attend, Paris: L'Illustration, 1935.
  • Chênevieil, Paris: Ferenczi, 1936.
  • Roberte n° 10.530, Paris: Ferenczi, 1937.
  • Fleurette, Paris: L'Illustration, 1938. Illustré par L.-P. Pouzargues.
  • L’Hermine passant, Paris: Ferenczi et fils, 1938.
  • La Girl, Paris: Ferenczi et fils, 1939.
  • L’Homme du rêve, Paris: Collection "Pour oublier la vie" n°5, 1939.
  • Peaux d’lapins, Genève: éditions de la Frégate 1944.
  • Le Roi des reflets, Paris: Ferenczi, 1945.
  • Verteil et ses amours, Paris: éditions Self, 1945.
  • La Perle magique, Paris: éditions Baudinière, 1945.
Жыццяпісы[правіць | правіць зыходнік]
  • Sainte Thérèse de Lisieux, Paris: E. Fasquelle, 1926.
  • Les Amours d’Oscar Wilde, Paris, Flammarion, 1929.
  • Le Bâtard, vie de Guillaume le Conquérant, Paris: E. Fasquelle, 1931.
  • Eve Lavallière, Paris: Albin Michel, 1935.
  • La Petite Thérèse de Lisieux, Paris: Fasquelle, 1937.
Эсэ[правіць | правіць зыходнік]
  • Aurel et le procès des mondains, Paris: J. Povolozky & Cie, 1921.
  • Embellissez-vous, Paris: Éditions de France, 1926.
  • Le Cheval, Paris: Nouvelle société d'édition, 1930.
  • L’Amérique chez elle, Paris: éditions Albert, 1933.
  • Rouen, Rouen: éd. Henri Defontaine, 1935.
  • Up to date: essai sur la jeunesse française contemporaine, Paris: R. Allou, 1936.
  • El Arab, l'Orient que j'ai connu, éd. Lugdunum, Lyon, 1944.

Зноскі

  1. ↑ а б Lucie Delarue-Mardrus // GeneaStar
  2. ↑ а б Lucie Delarue // Roglo — 1997. — 10000000 экз.
  3. ↑ https://www.landrucimetieres.fr/spip/spip.php?article2551
  4. ↑ Francis de Miomandre, «Lucie Delarue-Mardrus», in L'Art moderne, Revue critique hebdomadaire, 28e année, n°8, Bruxelles, 23 février 1908, p.58.
  5. ↑ а б Christophe Dauphin, Lucie Delarue-Mardrus, la princesse amande, livre numérique, Recours au poème éditeurs, 2015.
  6. ↑ Sanchez Nelly, «Trois autobiographies féminines dans l'entre-deux-guerres», in Inverses, no 11, «Littérature féminine du début du XXe siècle», 2011, p. 121-132.
  7. ↑ Coralie Philibert, Les mille et une vies de Lucie Delarue-Mardrus, Libération, le 16 août 2022, https://www.liberation.fr/culture/livres/les-mille-et-une-vies-de-lucie-delarue-mardrus-20220816_EWNCS6GMRVGPXGG3GCCAVZNWIA/
  8. ↑ Paris 1927 - championnat de France Féminin, le site Héritage des échecs français, http://heritageechecsfra.free.fr/fem1927.htm
  9. ↑ а б André Albert-Sorel, Lucie Delarue-Mardrus, sirène de l'Estuaire, née-native de Honfleur, Éd. de la Lieutenance, Honfleur, 1999.
  10. ↑ Christine Planté, Femmes poètes du xixe siècle: une anthologie, Littérature et idéologies au XIXe siècle, Lyon, Presses Universitaires de Lyon, 1998, p. 183.
  11. ↑ Christine Planté, «Patricia Izquierdo, Devenir poétesse à la belle époque (1900-1914)», Clio. Femmes, Genre, Histoire, 36 | 2012.
  12. ↑ Mirande Lucien, Nos secrètes amours, Aurillac, ÉrosOnyx Éditions, 2008, p. 9.
  13. ↑ а б «Postures et imposture de Lucie Delarue-Mardrus de 1908 à 1939», sur openedition.org, Presses universitaires de Rennes, 2016, https://books.openedition.org/pur/55970

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Люсі_Дэлару-Мардрус&oldid=4353801"