Мікола Гіль

Мікола Гіль
Мікола Гіль
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Мікалай Сымонавіч Гілевіч
Дата нараджэння	15 чэрвеня 1936
Месца нараджэння	Слабада, Гайненскі сельсавет, Лагойскі раён, БССР, СССР;
Дата смерці	14 сакавіка 2022 (85 гадоў)
Месца смерці	Мінск, Беларусь;
Грамадзянства	СССР; Беларусь;
Бацька	Сымон Пятровіч Гілевіч[d]
Альма-матар	філалагічны факультэт БДУ (1959);
Месца працы	Мінская студыя тэлебачання[d]; Родная прырода; Маладосць; Літаратура і мастацтва; Мастацтва;
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	перакладчык, пісьменнік, дзіцячы пісьменнік, журналіст
Жанр	дзіцячая літаратура, біяграфія і лірычная проза[d]
Мова твораў	беларуская
Грамадская дзейнасць
Член у	Саюз пісьменнікаў СССР; Саюз беларускіх пісьменнікаў;

Мікола Гіль (сапр. Мікалай Сымонавіч Гілевіч; 15 чэрвеня 1936, в. Слабада, Лагойскі раён, Мінская вобласць — 14 сакавіка 2022, Мінск) — беларускі пісьменнік, журналіст, перакладчык. Брат Ніла Гілевіча.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 15 чэрвеня 1936 года ў в. Слабада Лагойскага раёна Мінскай вобласці ў сялянскай сям’і Сымона Пятровіча і Кацярыны Міхайлаўны Гілевічаў, бацька быў старшынёй Слабодскага сельсавета. Усяго ў сям’і было васьмёра дзяцей, у т. л. Ліна, Леў (Леўка), Нінел, Іда (Ідзея), двайняты Мікалай і Святлана, Марат, Сальвір (Алесік)^[1]^[2].

У 1959 годзе скончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Працаваў рэдактарам перадач для дзяцей на Мінскай студыі тэлебачання (1960—1961), у часопісах «Родная прырода» (1972) і «Маладосць» (1972—1977). Большая частка працоўнай біяграфіі звязана з газетай «Літаратура і мастацтва» (1961—1972, 1977—2002; у 1990—1997 гадах галоўны рэдактар выдання). У 2004—2008 гадах — галоўны рэдактар часопіса «Мастацтва».

Памёр 14 сакавіка 2022 года^[3].

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Як журналіст пачаў друкавацца ў 1952 годзе. У 1962 годзе ў часопісе «Бярозка» з’явілася яго першае апавяданне «Новенькі і кукса». Аўтар шэрагу кніг.

Ранішнія сны (1973)
На лясной вуліцы (1975)
Таццянін чэрвень (1978)
Самы галоўны чалавек (1980)
Пётр Климук: (фотоальбом) (1981)
Пуд жыта (1982)
Ёсць на зямлі крыніца (1983)
Тэлеграма з Кавалевіч (1984)
Пасеянае — узыдзе (1985)
Камандзіроўка ў Вішанькі (1987)
У времени в плену: Страницы жизни Геннадия Карпенко (2001)

Перакладаў на беларускую мову творы літоўскіх, венгерскіх і шведскіх пісьменнікаў.

Сям’я[правіць | правіць зыходнік]

Брат — Народны паэт Беларусі Ніл Гілевіч. Сын — беларускі пісьменнік Мікола Віч (Мікалай Мікалаевіч Гілевіч).^[4].

Зноскі

↑ «Усе сышлі, сышла эпоха. Няма Караткевіча, няма Брыля, няма Гілевіча». Жыхарка дома па вуліцы Карла Маркса, 36 згадвае пра сваіх суседзяў і іх лёсы
↑ Архіўная копія (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 24 кастрычніка 2020. Праверана 12 лютага 2020.
↑ Памёр пісьменнік Мікола Гіль, родны брат Ніла Гілевіча
↑ Мікола Гіль // Беларускія пісьменнікі (1917—1990) : Даведнік / Склад. А. К. Гардзіцкі; нав. рэд. А. Л. Верабей. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. — С. 141—142.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Савік Л. С. Гілевіч Мікола// Беларускія пісьменнікі. Біябібліяграфічны слоўнік. Т. 2. Мн.: БелЭН, 1993. С. 205—208.

[nn-1] «Усе сышлі, сышла эпоха. Няма Караткевіча, няма Брыля, няма Гілевіча». Жыхарка дома па вуліцы Карла Маркса, 36 згадвае пра сваіх суседзяў і іх лёсы

[racyja-2] Архіўная копія (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 24 кастрычніка 2020. Праверана 12 лютага 2020.

[3] Памёр пісьменнік Мікола Гіль, родны брат Ніла Гілевіча

[4] Мікола Гіль // Беларускія пісьменнікі (1917—1990) : Даведнік / Склад. А. К. Гардзіцкі; нав. рэд. А. Л. Верабей. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. — С. 141—142.

[1]

[2]

[3]

[4]