Пінтурык’я

Пінтурык'я
Пінтурык'я
	Pinturicchio
Імя пры нараджэнні	Бернардзіна дзі Бета дзі Б'яджа
Дата нараджэння	1454
Месца нараджэння	Перуджа, правінцыя Перуджа[d], Умбрыя, Італія;
Дата смерці	11 снежня 1513[…]
Месца смерці	Сіена, правінцыя Сіена[d], Таскана, Італія;
Род дзейнасці	мастак, ілюмінатар рукапісаў
Вучоба	П'етра Перуджына;
Мастацкі кірунак	Адраджэнне
	Працы на Вікісховішчы

Пінтурык’я (варыянт напісання — Пінтурыкія; італ.: Pinturicchio; уласна Бернардзіна дзі Бета (ці дзі Бенедэта) дзі Б’яджа, Bernardino di Betto di Biagio, 1454, Перуджа — 1513, Сіена) — італьянскі жывапісец.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

«Партрэт хлопчыка», Дрэздэнская карцінная галерэя, каля 1500

Прадстаўнік умбрыйскай школы кватрачэнта. Вучыўся ў Ф'ярэнца дзі Ларэнца, разам з Рафаэлем — у Перуджына, якому дапамагаў пры стварэнні фрэсак Сіксцінскай капэлы Ватыкана (1481—1482), а па некаторых даных — яшчэ і ў Бенедэта Капаралі, стваральніка палаца кардынала Пасерыні, пасля распісанага Сіньярэлі. Верагодна, зведаў уплыў і Бенедэта Банфільі, настаўнікі Перуджына. Стаўшы сталым майстрам, Пінтурык’я адмовіўся ад некаторых прынцыпаў Перуджына — аднастайнасці і паважнасці фігур, адзінства часу і месцы, — што збліжае яго хутчэй з Бацічэлі^[4].

Працаваў у шматлікіх гарадах Італіі — Перуджы, Рыме, Арв'ета, Спалета, Сіене. Найбольш вядомыя роспісы — у царкве Санта-Марыя-дэль-Попала, Апартаментах Борджыа і Сіенскім саборы (бібліятэка Пікаламіні). На яго фрэсках часта з’яўляюцца «гратэскі» (элементы расліннага і архітэктурнага арнаменту). Са станковых палотнаў характэрны «Партрэт хлопчыка», які захоўваецца ў Дрэздэнскай галерэі.

Вазары досыць негатыўна адзываецца пра Пінтурык’я, лічачы яго славу недастаткова заслужанай. Акрамя таго, біёграф папракае мастака ў залішнім імкненні дагадзіць замоўцам.

Бенуа адзначае асаблівую дэкаратыўнасць прац мастака: «Кожная фрэска Пінтурык’я паасобку — нешта даволі пуставатае, вельмі наіўнае і ўмоўнае. Аднак у агульным эфекце яркія яго фарбы, багацце золата і вытанчаная арнаментыка, якой ён любіць атачаць свае галоўныя сюжэты, ствараюць чароўнае ўражанне»^[5].

Зноскі

↑ RKDartists Праверана 23 жніўня 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q17299517"></a>
↑ Pinturicchio // Benezit Dictionary of Artists — 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7 Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q24255573"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q1547776"></a>
↑ Bernardino Pinturicchio // KulturNav — 2015. Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q16323063"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q16323066"></a>
↑ Арган Д. История итальянского искусства. М., 1990. — Т. 1. — С. 112
↑ Бенуа А. Н. История живописи. СПб., 1912. — Т. 2. — С. 76.

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

Дрезденская галерея. М., 2005.
Вазары пра Пінтурык’я

Карціны[правіць | правіць зыходнік]

[_5edada15000f3384-1] RKDartists Праверана 23 жніўня 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q17299517"></a>

[_61ec7f4bdb16db4b-2] Pinturicchio // Benezit Dictionary of Artists — 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7 Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q24255573"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q1547776"></a>

[_00ce040d73c27d01-3] Bernardino Pinturicchio // KulturNav — 2015. Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q16323063"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q16323066"></a>

[4] Арган Д. История итальянского искусства. М., 1990. — Т. 1. — С. 112

[5] Бенуа А. Н. История живописи. СПб., 1912. — Т. 2. — С. 76.

[1]

[2]

[4]

[5]

Пінтурык’я

Змест

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

Карціны[правіць | правіць зыходнік]

Навігацыя

Знайсці