Сігізмунд (кароль бургундаў)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Сігізмунд
лац.: Sigismundus
Нараджэнне каля 475
Смерць 1 мая 524
Род Бургундская дынастыя[d]
Бацька Гундабад
Маці Caretene[d]
Жонка Астрагота[d]
Дзеці Суавегота[d][1], Segeric[d], Gundobad[d][2] і Gisclahad[d][2]
Веравызнанне Nicene Christianity[d]
Дзейнасць манарх
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сігізмунд I Святы (лац.: Sigismundus; ? — 524) — кароль бургундаў (з 516), каталіцкі Святы.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Сын Гундабада, караля бургундаў. Меў брата Гадамара.

Быў арыянінам, але па 501 годзе перайшоў у каталіцтва[3]. Знакам навяртання стала фундацыя ў 515 годзе кляштара Святога Маўрыкія ў Агаўне[4]. Па смерці бацькі ў 516 годзе стаў каралём бургундаў.

Меў канфлікт з біскупамі праз парушэнне правілаў шлюбу з боку ўласнага скарбніка, але цяжкая хвароба прымусіла яго да перамір'я. Пазней ачуняў.

Ажаніўся з дачкой караля остготаў Тэадарыха. У шлюбе нарадзіўся сын Сігерык (Sigericus). Аўдавеўшы, ажаніўся другі раз, але другая жонка «пасынка свайго зневажала і крыўдзіла» (калі ў святочны дзень у 517 годзе Сігерык убачыў сваю мачаху, апранутую ў цырыманіяльнае адзенне яго нябожчыцы-маці, то заявіў, што мачыха нявартая насіць гэта адзенне). Падбутораны жонкай, якая сцвярджала, што Сігерык планаваў забіць бацьку і захапіць сталец, загадаў схапіць юнака п’яным і ўтапіць у студні. Потым, ахоплены раскаяннем, пэўны час правёў у заснаваным ім кляштары.

Калі ў 523 годзе Бургундскае каралеўства захапілі чатыры францкія каралі, Хладамер, Хільдэберт I, Хлотар I і Тэадорых I, дзеці францкага караля Хлодвіга I, разам з братам ачоліў абарону Бургундыі, але прайграў бітву. Апрануў манаскую рызу і схаваўся ў келлі каля свайго кляштара. Схопленага Хлядамерам, яго абезгаловілі, а цела кінулі ў студню[5].

Памяць[правіць | правіць зыходнік]

У 535 годзе рэшткі Сігізмунда вынялі з студні і пахавалі ў кляштары ў Агаўне. Пазней яго кананізавалі.

У 1366 годзе Карл IV, імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі, перанёс мошчы Сігізмунда ў Прагу[6], таму ён стаў заступнікам Каралеўства Багеміі, цяпер Чэхіі. Імя святога Карл IV надаў свайму сыну Сігізмунду Люксембургскаму, пазнейшаму каралю венгерскаму, які ў 1424 годзе збудаваў касцёл Святога Сігізмунда ў Будзе[7]. Таго ж года Сігізмунд забраў з Прагі мошчы Святога Сігізмунда і адправіў у венгерскі горад Варад, каб абараніць іх ад гусітаў.

Зноскі[правіць | правіць зыходнік]

  1. ↑ Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 61–63. — ISBN 978-2-9501509-3-6
  2. ↑ а б Benjamin C. Gisclahadus // Kategorie:RE:Band VII,1 — 1910.
  3. ↑ Bury J. B. History of the Later Roman Empire. Vol. 1. — Mineola: Dover Publications, 1958. P. 463.
  4. ↑ Rosewein B. H. Perennial Prayer at Agaune // Monks and Nuns, Saints and Outcasts. — Ithaca: Cornell University Press, 2000. P. 39—40.
  5. ↑ Klaniczay G. Holy Rulers and Blessed Princesses: Dynastic Cults in Medieval Central Europe. — Cambridge University Press, 2000. P. 67—68.
  6. ↑ Skemer D. Binding Words: Textual amulets in the Middle Ages. — Pennsylvania State University Press, 2006. P. 254.
  7. ↑ Patai R. The Jews of Hungary: History, Culture, Psychology. — Wayne State University Press, 1996. P. 74.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Сігізмунд_(кароль_бургундаў)&oldid=4564276"