Сігізмунд (кароль бургундаў)
Сігізмунд | |
---|---|
лац.: Sigismundus | |
Нараджэнне | каля 475 |
Смерць |
1 мая 524 |
Род | Бургундская дынастыя[d] |
Бацька | Гундабад |
Маці | Caretene[d] |
Жонка | Астрагота[d] |
Дзеці | Суавегота[d][1], Segeric[d], Gundobad[d][2] і Gisclahad[d][2] |
Веравызнанне | Nicene Christianity[d] |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Сігізмунд I Святы (лац.: Sigismundus; ? — 524) — кароль бургундаў (з 516), каталіцкі Святы.
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Сын Гундабада, караля бургундаў. Меў брата Гадамара.
Быў арыянінам, але па 501 годзе перайшоў у каталіцтва[3]. Знакам навяртання стала фундацыя ў 515 годзе кляштара Святога Маўрыкія ў Агаўне[4]. Па смерці бацькі ў 516 годзе стаў каралём бургундаў.
Меў канфлікт з біскупамі праз парушэнне правілаў шлюбу з боку ўласнага скарбніка, але цяжкая хвароба прымусіла яго да перамір'я. Пазней ачуняў.
Ажаніўся з дачкой караля остготаў Тэадарыха. У шлюбе нарадзіўся сын Сігерык (Sigericus). Аўдавеўшы, ажаніўся другі раз, але другая жонка «пасынка свайго зневажала і крыўдзіла» (калі ў святочны дзень у 517 годзе Сігерык убачыў сваю мачаху, апранутую ў цырыманіяльнае адзенне яго нябожчыцы-маці, то заявіў, што мачыха нявартая насіць гэта адзенне). Падбутораны жонкай, якая сцвярджала, што Сігерык планаваў забіць бацьку і захапіць сталец, загадаў схапіць юнака п’яным і ўтапіць у студні. Потым, ахоплены раскаяннем, пэўны час правёў у заснаваным ім кляштары.
Калі ў 523 годзе Бургундскае каралеўства захапілі чатыры францкія каралі, Хладамер, Хільдэберт I, Хлотар I і Тэадорых I, дзеці францкага караля Хлодвіга I, разам з братам ачоліў абарону Бургундыі, але прайграў бітву. Апрануў манаскую рызу і схаваўся ў келлі каля свайго кляштара. Схопленага Хлядамерам, яго абезгаловілі, а цела кінулі ў студню[5].
Памяць
[правіць | правіць зыходнік]У 535 годзе рэшткі Сігізмунда вынялі з студні і пахавалі ў кляштары ў Агаўне. Пазней яго кананізавалі.
У 1366 годзе Карл IV, імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі, перанёс мошчы Сігізмунда ў Прагу[6], таму ён стаў заступнікам Каралеўства Багеміі, цяпер Чэхіі. Імя святога Карл IV надаў свайму сыну Сігізмунду Люксембургскаму, пазнейшаму каралю венгерскаму, які ў 1424 годзе збудаваў касцёл Святога Сігізмунда ў Будзе[7]. Таго ж года Сігізмунд забраў з Прагі мошчы Святога Сігізмунда і адправіў у венгерскі горад Варад, каб абараніць іх ад гусітаў.
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 61–63. — ISBN 978-2-9501509-3-6
- ↑ а б Benjamin C. Gisclahadus // Kategorie:RE:Band VII,1 — 1910.
- ↑ Bury J. B. History of the Later Roman Empire. Vol. 1. — Mineola: Dover Publications, 1958. P. 463.
- ↑ Rosewein B. H. Perennial Prayer at Agaune // Monks and Nuns, Saints and Outcasts. — Ithaca: Cornell University Press, 2000. P. 39—40.
- ↑ Klaniczay G. Holy Rulers and Blessed Princesses: Dynastic Cults in Medieval Central Europe. — Cambridge University Press, 2000. P. 67—68.
- ↑ Skemer D. Binding Words: Textual amulets in the Middle Ages. — Pennsylvania State University Press, 2006. P. 254.
- ↑ Patai R. The Jews of Hungary: History, Culture, Psychology. — Wayne State University Press, 1996. P. 74.
- Нарадзіліся ў 475 годзе
- Памерлі 1 мая
- Памерлі ў 524 годзе
- Памерлі ў Арлеане
- Асобы
- Каралі бургундаў
- Кіраўнікі Еўропы VI стагоддзя
- Пакараныя смерцю манархі
- Пакараныя смерцю ў VI стагоддзі
- Святыя паводле алфавіта
- Святыя Бургундыі
- Святыя перыяду Меравінгаў
- Каталіцкія святыя
- Хрысціянскія святыя VI стагоддзя
- Постаці Францыі VI стагоддзя