Уладзімір Мікалаевіч Марцінкевіч

Уладзімір Іванавіч Марцінкевіч
Уладзімір Іванавіч Марцінкевіч
Дата нараджэння	10 сакавіка 1896
Месца нараджэння	Барысаў, Барысаўскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	30 ліпеня 1944 (48 гадоў)
Месца смерці	Пулавы, Пулаўскі павет, Люблінскае ваяводства, Польшча;
Месца пахавання	Луцк;
Грамадзянства	СССР;
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	пяхота
Гады службы	1918—1944
Званне	Генерал-маёр
Камандаваў	176-я стралковая дывізія; 229-я стралковая дывізія; 24-я армія; 9-я армія; 134-я стралковая дывізія (2 фарм)
Бітвы/войны	Грамадзянская вайна ў Расіі; Савецка-фінская вайна; Вялікая Айчынная вайна

Уладзімір Мікалаевіч Марцінкевіч (10 сакавіка 1896 — 30 ліпеня 1944) — савецкі ваеначальнік, генерал-маёр, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (пасмяротна).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Марцінкевіч Уладзімір Мікалаевіч нарадзіўся 10 сакавіка 1896 года ў Барысаве ў сям’і рабочага. Беларус.

У Чырвонай Арміі з 1918 года. У гады Грамадзянскай вайны ў Расіі камандаваў 1-м Маладзечанскім партызанскім атрадам, затым батальёнам. З студзеня па снежань 1919 года камандаваў стралковым палком на Паўднёвым фронце, са снежня 1919 года па лістапад 1920 года — на Заходнім фронце. У ходзе баёў быў кантужаны і двойчы паранены.

У пасляваенны час скончыў ў 1923 годзе Вышэйшую паўторную школу старэйшага начсаставу і прайшоў шлях ад памочніка камандзіра батальёна да камандзіра стралковай дывізіі. У савецка-фінскай вайне 1939—1940 гадоў камандаваў 173-й стралковай дывізіяй (руск.) (бел. у складзе 7-й арміі. З ліпеня 1940 года камандзір 176-й стралковай дывізіі.

Пачатак Вялікай Айчыннай вайны сустрэў на той жа пасадзе. Дывізія ў складзе 9-й арміі Паўднёвага фронту ўдзельнічала ў памежнай бітве і, займаючы абарону па рацэ Прут, адбівала наступленне нямецкіх і румынскіх войскаў. У далейшым ўдзельнічала ў Данбасской абарончай (руск.) (бел. і Растоўскай наступальнай (руск.) (бел. аперацыях. З ліпеня 1942 года займаў пасаду камандуючага 24-й арміяй Паўднёвага фронту. Армія пад камандаваннем В. Н. Марцінкевіча паспяхова выканала заданне па забеспячэнню адыхода войскаў Паўднёвага фронту за раку Дон. У жніўні 1942 года прызначаны камандуючым 9-й арміяй Закаўказскай фронту. У Бітве за Каўказ (руск.) (бел. армія займала абарону па рацэ Церак на рубяжы ад горада Грозны да вусця ракі Урух. У ходзе баявых дзеянняў за «непрыняцце рашучых мер па знішчэнні прарваўшайся групоўкі»^[1] ад пасады адхілены.

У кастрычніку 1942 года прызначаны камандзірам 229-й стралковай дывізіі 52-й арміі Волхаўскага фронту. Падчас фарсіравання ракі Волхаў цяжка захварэў і быў шпіталізаваны. Пасля лячэння, з ліпеня 1943 года, знаходзіўся ў рэзерве Стаўкі ВГК (руск.) (бел., адначасова праходзіў навучанне на курсах пры Вышэйшай ваеннай акадэміі імя К. Я. Варашылава.

У красавіку 1944 года накіраваны ў распараджэнне Ваеннага савета 2-га Беларускага фронту і неўзабаве прызначаны камандзірам 134-й стралковай дывізіі Архівавана 10 ліпеня 2015., якая ў складзе 61-га стралковага корпуса 69-й арміі абаранялася на паўднёвым усходзе ад горада Ковель. Пад кіраўніцтвам генерал-маёра Марцінкевіча дывізія вызначылася ў ходзе Люблін-Брэсцкай наступальнай аперацыі. Прарваўшы абарону праціўніка, яна сумесна з іншымі злучэннямі арміі прасунулася да 70 км і з ходу фарсіравала раку Заходні Буг. У гэтых баях В. Н. Марцінкевіч праявіў сябе энергічным, рашучым і дасведчаным камандзірам. У далейшым працягваючы наступ, дывізія выйшла да ракі Вісла, фарсіравала яе і захапіла плацдарм на поўдні ад горада Пулавы (руск.) (бел.. У бязлітасных баях за пашырэнне плацдарма Марцінкевіч Уладзімір Мікалаевіч загінуў.

Пахаваны ў Луцку ў брацкай магіле. У 1977 годзе на месцы пахавання В. Н. Марцінкевіча і яшчэ некалькіх сотняў воінаў, якія загінулі ў баях з фашызмам, узведзены Мемарыяльны комплекс Славы^[2].

6 красавіка 1945 года указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад за ўмелае камандаванне стралковай дывізіяй, узорнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце барацьбы з нямецка-фашысцкімі захопнікамі і праяўленыя пры гэтым мужнасць і гераізм генерал-маёру Марцінкевічу Уладзіміру Мікалаевічу пасмяротна прысвоена званне Героя Савецкага Саюза.

Памяць[правіць | правіць зыходнік]

Імя камандарма носіць адна з вуліц беларускага горада Крупкі^[3].
У савецкі час у Луцку імянем В. Н. Марцінкевіча была названая вуліца^[4].

Ўзнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Медаль «Залатая Зорка» Героя Савецкага Саюза;
ордэн Леніна;
два ордэна Чырвонага Сцяга;
медаль «XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі».

Зноскі

↑ Коллектив авторов. Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь / Под общей ред. М. Г. Вожакина. — М.; Жуковский: Кучково поле, 2005.—С. 145—146.— ISBN 5-86090-113-5
↑ Луцкі мемарыял вечнай славы.
↑ Сайт Крупскага раённага выканаўчага камітэта(недаступная спасылка).
↑ Даведнік па Луцку Архівавана 22 красавіка 2010..

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Коллектив авторов. Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь / Под общей ред. М. Г. Вожакина. — М.; Жуковский: Кучково поле, 2005. — С. 145-146. — ISBN 5-86090-113-5.
Герои Советского Союза: Краткий биографический словарь / Пред. ред. коллегии И. Н. Шкадов. — М.: Воениздат, 1988. — Т. 2 /Любов — Ящук/. — 863 с. — 100 000 экз. — ISBN 5-203-00536-2.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Уладзімір Мікалаевіч Марцінкевіч на сайце «Героі краіны»

[KA-1] Коллектив авторов. Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь / Под общей ред. М. Г. Вожакина. — М.; Жуковский: Кучково поле, 2005.—С. 145—146.— ISBN 5-86090-113-5

[2] Луцкі мемарыял вечнай славы.

[3] Сайт Крупскага раённага выканаўчага камітэта(недаступная спасылка).

[4] Даведнік па Луцку Архівавана 22 красавіка 2010..

[1]

[2]

[3]

[4]