Філіп Джонсан

Філіп Джонсан
Філіп Джонсан у 2002 годзе
Дата нараджэння	8 ліпеня 1906(1906-07-08)[…]
Месца нараджэння	Кліўленд, акруга Каяхога[d], Агая, ЗША
Дата смерці	25 студзеня 2005(2005-01-25)[…] (98 гадоў)
Месца смерці	Нью-Канаан[d], Western Connecticut Planning Region[d], Канектыкут, ЗША
Грамадзянства	ЗША
Бацька	Homer H. Johnson[d]
Маці	Louise Johnson[d]
Альма-матар	Гарвардская вышэйшая школа дызайна[d] Гарвардскі ўніверсітэт Hackley School[d]
Член у	Амерыканская акадэмія мастацтваў і літаратуры[d] Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук
Узнагароды	Прытцкераўская архітэктурная прэмія (1979) Залаты медаль Амерыканскага інстытута архітэктуры[d] (1978) медаль AIGA[d] залатая пласціна Акадэміі дасягненняў[d] (1991)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Філіп Джонсан (Philip Johnson; 8 ліпеня 1906 — 25 студзеня 2005) — заснавальнік і вядучы прадстаўнік «інтэрнацыянальнага стылю» у амерыканскай архітэктуры сярэдзіны XX стагоддзя. Лаўрэат першай Прытцкераўскай прэміі (1979).

Біяграфія

Філіп Джонсан і Джон Берджы. «Вароты Еўропы» у Мадрыдзе (1996).

Джонсан вывучаў гісторыю і філасофію ў Гарвардзе, але ў 1928 г. увесь ход яго жыцця змяніла сустрэча з Людвігам Місам ван дэр Роэ. Па вяртанні з паездкі па Еўропе Джонсан першым пазнаёміў амерыканцаў з тэарэтычнымі пабудовамі Міса, Гропіуса і Ле Карбюзье — архітэктараў, для абазначэння стылявой прыналежнасці якіх Джонсан пры складанні каталога Музея сучаснага мастацтва ў 1932 г. увёў у абарот тэрмін «інтэрнацыянальны стыль».

Стаўшы на чале архітэктурнага падраздзялення Музея сучаснага мастацтва, Джонсан спрыяў прапагандзе архітэктурнага мадэрнізму ў Амерыцы, напісаў грунтоўную манаграфію пра Міс ван дэр Роэ і пераканаў яго перабрацца ў ЗША. На тэрыторыі сваёй сядзібы ў штаце Канектыкут ён ператварыў у жыццё ідэі архітэктурнага мінімалізму, якія належалі Місу, пры праектаванні «Шклянога дому» (1949). З гэтага часу ён пачаў працаваць як архітэктар-практык, стварыўшы разам з Місам такі яскравы ўзор «інтэрнацыянальнага стылю», як небаскроб Сігрэм-білдынг у Нью-Ёрку (1956).

Па меры падзення папулярнасці «інтэрнацыянальнага стылю» ў 1960-я гг. Джонсан адаптаваўся да новых павеваў. У яго праектах з’яўляюцца выгнутыя лініі і алюзіі да гістарычных архітэктурных стыляў, уласцівыя постмадэрну. У 1968 г. разам з Джонам Берджы заснаваў уласнае архітэктурнае бюро. Сумесныя праекты Джонсана і Берджы шматлікія — гэта і будынак карпарацыі «Соні» ў Нью-Ёрку (1984), і Уільямс-Таўэр у Х’юстане (1983), і Ліпстык-білдынг на Манхэтэне (1986), і Вароты Еўропы ў Мадрыдзе (1996).