Syberia II

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Syberia II
Распрацоўшчык MC2-Microïds
Выдавец XS Games, LLC
Частка серыі Syberia
Дата выпуску 30 сакавіка 2004[1]
Жанры адвенчур
квэст
Стваральнікі
Геймдызайнер Бенуа Сокаль
Мастак Benoît Sokal[d][2]
Кампазітар
Тэхнічныя даныя
Платформы PlayStation2
Windows
XBox
Гульнявы рухавічок Virtools[d]
Рэжым гульні аднакарыстальніцкая гульня
Мовы інтэрфейсу англійская[3], французская[3], нямецкая[3], іспанская[3], італьянская мова[3], японская мова[3] і польская[3]
Носьбіты CD-ROM[d], лічбавае распаўсюджванне[d] і лічбавая спампоўка[d]
Кіраванне сэнсарны экран[d]
Афіцыйны сайт (англ.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

«Syberia II» (Сібірыя II) — камп’ютарная гульня ў жанры квэст. З’яўляецца другой часткай культавай прыгодніцкай серыі «Syberia», створанай у стылі clockpunk французскім аўтарам Бенуа Сокалем (фр.: Benoît Sokal).

Выданне[правіць | правіць зыходнік]

Гульня выйшла на ПК, PlayStation 2 і Xbox. Таксама маецца выданне для Xbox 360.

Сюжэт[правіць | правіць зыходнік]

Па асноўным сюжэце дылогіі, стары швейцарац-вынаходнік Ганс Фаральберг [4] (Hans Voralberg), рашучая дзяўчына-адвакат з Нью-Ёрка Кейт Уокер (Kate Walker) і надзелены душой аўтаматон Оскар (Oscar) адпраўляюцца на пошукі вострава Сібірыя (Syberia) [5], дзе нібыта дажылі да нашых дзён маманты.

Раманаўск[правіць | правіць зыходнік]

Падарожжам на завадным цягніку па заснежанай Расіі, галоўныя героі перажываюць розныя прыгоды. Спярша яны трапляюць у далёкі паўночны горад Раманаўск (Romansburg), «апошні фарпост цывілізацыі», як кажуць самі жыхары гэтага горада.[6], дзе знаёмяцца са «станцыйным наглядчыкам» — сурова-лагодным казакам, палкоўнікам у адстаўцы Емяльянавым (Ямеліна-Гупачевым), які называе Кейт Кацюшай. Троху пазней Кейт таксама сустракае і вясёлую дзяўчынку Малку (Malka).

У Раманаўску вандроўнікі наведваюць размешчаны паблізу манастыр, узначалены настаяцелем, чамусьці з тытулам «патрыярха». У манастыры Кейт здабывае старанна хаваны дзённік нядаўна памерлага стагадовага манаха — брата Аляксея Туканава (Аляксея Тукьянава), у ранейшыя гады — знаёмага Ганса Фаральберга. Кніга апавядае пра даўнія падарожжа брата Аляксея на крайнім поўначы і таксама пра арктычнае племя юколаў[7], якое змешчана ў падлёдных пячорах. У канцы дзённіка пераказваецца легенда аб тым, што на далёкіх паўночных астравах усё яшчэ можна сустрэць жывых мамантаў. З дапамогай апісаных у дзённіку лекаў юколаў Кейт удаецца вылечыць Ганса.

Затым Ганс рамантуе механічных коней свайго старога знаёмага — уладальніка карчмы Цукерман (Cirkos), а Кейт, спрабуючы завесці гэтых конікаў, сутыкаецца з нечаканай праблемай — паляўнічыя за Мамонтова косткамі браты Бурговы (Bourgof) зганяюць цягнік разам з Оскарам і Гансам.

Сібірыя[правіць | правіць зыходнік]

Дабраўшыся на дрызіне з запрэжаных у яе юкі (youki) — мешанкі сабакі і цюленя — да дрымучага заснежанага лесу, Кейт вучыцца лавіць аранжавага ласося, каб накарміць раз’юшанага мядзведзя, становіцца альпіністкай і сустракае старога сябра — вечна п’янага касманаўта Барыса Шарова з Камсамольска. Затым, яна знаходзіць цягнік і ратуе Оскара ад лютага марозу, але, каб рухацца далей на дапамогу Выкрадзенаму братамі Бурговымі Гансу, падарожнікам даводзіцца кінуць вагон.

Вёска юколаў[правіць | правіць зыходнік]

Падарожжа нечакана скончылася — скончыліся і завод, і рэйкі. Тым часам прыдуркаваты Ігар Бургоў кідае свайго брата, з'язджаючы на ​​снегаходзе ў Раманаўск, а Іван Бргоў пагражае Кейт мамантавай косткай, але трапляе ў пастку тых самых юколаў.

У юкольской вёсцы высвятляецца, што Ганс цяжка хворы, і, каб дапамагчы яму, Кейт павінна адправіцца ў Калідор Сноў — Валадзілену 30-х гадоў ХХ стагоддзя. На жаль, гэта падарожжа не прыводзіць да паляпшэння стану Ганса, і тады Оскар ахвяруе сабой, каб стаць жыццезабяспечваючай сістэмай для свайго стваральніка. А Кейт і Ганс на загадкавым каўчэгу, апісаным яшчэ ў дзённіку Туканова, адпраўляюцца на пошукі Сібірыі.

Пінгвінаў востраў[правіць | правіць зыходнік]

Каўчэг прычальваць да крызе, на якой жывуць пінгвіны. Кейт вызваляе ад лёду якар, але тут з’яўляецца Іван. Кейт скідае яго з каўчэга, падняўшы ветразь, і злодзей, спрабуючы кінуць пінгвінавымі яйкамі ў падарожнікаў, становіцца ахвярай птушак.

Востраў Сібірыя[правіць | правіць зыходнік]

Нарэшце Кейт і Ганс дасягаюць прыгожы, зялёны востраў Сібірыя, дзе Кейт, вырашыўшы апошнюю галаваломку і згуляўшы для мамантаў музыку, выконвае мару Форальберга.

У фінале падарожжа безнадзейна хворы Ганс, дасягнуўшы сваёй мары, з'язджае верхам на мамантаў насустрач не страшнай цяпер для яго смерці, а Кейт з сумнай усмешкай махае яму рукой. Яна засталася адна.

Цікавыя факты[правіць | правіць зыходнік]

  • У самым пачатку ўступнага роліка мільгаюць каардынаты 60°53′09″ пн. ш. 101°53′40″ у. д.HGЯO. Гэта — каардынаты месца выбуху Тунгускага метэарыту.
  • У мясцовай газеце, знойдзенай Кейт у Раманаўске, змяшчаецца нататка пра смерць спявачкі Алены Раманскай — адной з персанажаў першай частцы «Сібірыя».
  • На крызе, куды прычальваць каўчэг, у мностве водзяцца пінгвіны, якія ў рэальнасці насяляюць у паўднёвым, а не ў паўночным паўшар’і. Але з іншага боку, калі там засталіся маманты, чаму б не з’явіцца немаведама адкуль і пінгвінаў.

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

  • Syberia
  • Syberia III
  • Amerzone — камп’ютарная гульня ў жанры квэст якая выйшла 1999 годзе. У Syberia і Syberia II ёсць дасылкі да Amerzone.
  • Paradise

Зноскі

  1. Thorsen T. Syberia II comes in from the cold // GameSpotSan Francisco: 2004. Праверана 17 верасня 2020.
  2. https://www.mobygames.com/game/12892/syberia-ii/
  3. а б в г д е ё Steam — 2003. Праверана 29 сакавіка 2022.
  4. Пераклад ўласных імёнаў узяты з русіфікацыі Логруса.
  5. Відавочны парафраз Новасібірскіх выспаў
  6. Правобразам, верагодна, паслужыў Мурманск, чыё дарэвалюцыйны назва — Раманаў-на-Мурмане, а таксама пастаўляць газ у Заходнюю Еўропу Запалярны пасёлак Ямбург. Арыгінальная назва горада — Romansburg — таксама адсылае да Екацярынбургу. Аднак якая-небудзь візуальная сувязь паміж гарадамі адсутнічае: Раманоўскі — зусім маленькі глухіх гарадок.
  7. Назва племені, хутчэй за ўсё, выраблена ад згадванага ў рамане В. А. Обручава «Зямля Саннікава» словы «Юкола», сібірскага назвы вяленай рыбы

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]