Рабер Лафон

Рабер Лафон
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	фр.: Robert Auguste César Lafont
Дата нараджэння	16 сакавіка 1923(1923-03-16)
Месца нараджэння	Нім, Communauté d’agglomération Nîmes Métropole[d], Нім, дэпартамент Гар, рэгіён Лангедок — Русільён, Францыя
Дата смерці	24 чэрвеня 2009(2009-06-24)[…] (86 гадоў)
Месца смерці	Фларэнцыя, Італія
Грамадзянства	Францыя
Бацька	Raymond Lafont[d]
Жонка	Fausta Garavini[d] і Andrée Lafont[d]
Дзеці	Suzanne Lafont[d]
Месца працы	Універсітэт імя Поля Валеры ў Манпелье
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	драматург, мовазнавец, пісьменнік, выкладчык універсітэта, паэт, гісторык літаратуры
Мова твораў	аксітанская мова і французская
Грамадская дзейнасць
Член у	Німская акадэмія[d] (1977) IEO[d] Q2985545?
Прэміі	літаратурная прэмія Праванса[d] (2007) Grand prix quinquennal des lettres occitanes[d] (1948) Q119011462? (1959)
Узнагароды	ганаровы доктар Венскага ўніверсітэта[d] прэмія Асіяна[d] (1976)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рабер Лафон (акс. Robèrt Lafont; фр. Robert Lafont; 16 сакавіка 1923, Нім, Францыя — 24 чэрвеня 2009, Фларэнцыя, Італія) — аксітанскі і французскі пісьменнік, паэт, публіцыст і гісторык літаратуры. Аксітаніст, абаронца самабытнасці Аксітаніі. Пісаў на аксітанскай, французскай, каталонскай і італьянскай мовах. Прафесар лінгвістыкі.

Біяграфія

Рабер Лафон нарадзіўся ў 1923 годзе ў Німе.

У 1940—1943 гадах вывучаў класічную філалогію ў Манпелье. У гэты перыяд, з 1941 па 1942 гады, ён стаў членам Фелібрыжа (Félibrige), культурнага руху за адраджэнне аксітанскай мовы і літаратуры ў Німе, перш чым стварыць асобны рух Joventuts Occitanas. З лета 1943 года да мая наступнага года яму давялося працаваць над французскімі моладзевымі праектамі, спачатку ў Марыяку, а потым у Лескары.

Пасля вызвалення Францыі ён некалькі месяцаў працаваў у канцылярыі прэфекта Гара, перш чым у 1945 годзе быў мабілізаваны ў французскія акупацыйныя войскі ў Германіі і Аўстрыі.

У лютым 1945 года стаў сябрам новастворанага Інстытута аксітаназнаўства.

У 1964 годзе ён скончыў сваю дысертацыю La Phrase occitane, якая была апублікавана ў 1967 г. У 1972 г. ён стаў загадчыкам кафедры аксітанскай мовы і літаратуры ва ўніверсітэце Поля Валеры у Манпелье. Ён стане ганаровым прафесарам гэтага ўніверсітэта.

У 1970-я гады спрыяў узнікненню новай лінгвістычнай тэорыі — праксематыкі.

Памёр 24 чэрвеня 2009 года ў Фларэнцыі ў Італіі.

Творчасць

Творчая спадчына Рабера Лафона шматгранная і ўключае зборнікі вершаў, п’есы, даследаванні аксітанскай літаратуры і публіцыстычныя творы. У апошніх Лафон настойліва абараняў самабытнасць роднай Аксітаніі, крытыкаваў культурную палітыку Францыі, абвінавачваючы яе ва «ўнутраным каланіялізме». Акрамя твораў на аксітанскай і французскай мовах, Лафон напісаў некалькі прац на каталонскай і італьянскай, якімі таксама валодаў дасканала.

Творы

Паэзія

• Paraulas au vièlh silenci, I.E.O., 1946.

• Dire, I.E.O., 1957.

• Pausa Cerdana, Action poétique, 1962.

• L'Ora, Oc, 1963.

• Aire Liure, P. J. Oswald, 1974.

• Lausa per un solèu mòrt e reviuda, Jorn,1984.

• La gacha a la cistèrna / Le guetteur à la citerne, Jorn, 1998.

• Cosmographia monspessulanensis, Jorn, 2000.

• Lo Viatge grand de l’Ulisses d’Itaca, Jorn, 2004.

• Poèmas 1943-1984, Jorn, 2011.

Раманы і казкі

• Vida de Joan Larsinhac, IEO, 1951.

• Li Camins de la Saba, IEO, 1965.

• Lei Maires d’Anguilas, I.E.O., 1966.

• Té tu té ieu, IEO,1968.

• L’Icòna dins l’Iscla, I.E.O., 1971.

• Lo Sant Pelau, Cap e Cap, Agen, 1972.

• Tua Culpa, I.E.O., 1974.

• La Primiera Persona, Féderop, 1978.

• Lo Decameronet, Vent Terral, Energas, 1982.

• La Festa: 1- Lo Cavalier de Març, 2- Lo Libre de Joan, 3 - Finisegle, Fédérop-Le Chemin Vert- Obradors, Lyon, Paris, Eglise-Neuve-d’Issac, 1983-1996.

• Bertomieu, Fédérop, 1986.

• La Reborsiera, Fédérop,1991.

• Chronique de l’Eternité, Fédérop, 1991.

• L’Enclaus, I.E.O., 1992.

• Insularas, I.E.O, 1996.

• Contes libertins e faulas amorosas, Trabucaire, 2000.

• L’Eròi talhat, Trabucaire, 2001.

• Lo Fiu de l’Uòu, Atlantica, Bayonne, 2001.

• Lei Miraus Infidèus, I.E.O., 2002.

• Nadala, M.A.R.P.O.C, Nîmes, 2003.

• Lei Vidas d’Atanasi, Reclams, Pau, 2005.

• Lo Cèrcadieu, Reclams, Pau, 2007.

• La cosmocritica, I.E.O., 2008.

Драматургія

• Lo Pescar de la Sépia, I.E.O., 1958.

• La Loba, ò la Frucha dei Tres Aubas, Aubanel,Avignon, 1959.

• La Bourride du Comte, U.F.O.L.E.A., 1966.

• Ramon VII, Lo Libre Occitan, 1967.

• La Nuech deis Enganats, in Cinc Peçòtas, I.E.O., 1967.

• Los Ventres Negres, I.E.O., 1967.

• Teatre Claus, I.E.O, 1969.

• Dòm Esquichòte, I.E.O.,1973.

• Lei Cascaveus, C.D.O., 1977.

• La Croisade, Edisud, Aix-en-Provence, 1983.

• Istòria dau Trauc, lo Relòtge, la Cabra in Teatre d’òc al sègle XX, C.R.D.P., Montpellier, 1984.

Мовазнаўчыя эсэ

• Phonétique et Graphie du Provençal, I.E.O., 1952.

• La Phrase Occitane. Essai d’analyse systématique, P.U.F.,1967.

• L’ortografia occitana, sos principis, C.E.O., Montpellier, 1971.

• L’ortografia occitana, lo provençau, C.E.O., Montpellier, 1972.

• Le Travail et la Langue, Flammarion, Paris, 1978.

• Le Verbe occitan, M.A.R.P.O.C., Nîmes, 1981.

• Eléments de Phonétique Occitane, Vent Terral, Energas, 1983, 2005.

• Le Dire et le Faire, Praxiling, Montpellier, 1990.

• Il y a quelqu’un. La Parole et le Corps, Praxiling, Montpellier, 1994.

• Quarante ans de sociolinguistique à la périphérie, l’Harmattan, Paris, 1997.

• Schèmes et motivations. Le lexique du latin classique, l’Harmattan, Paris, 2000.

• Praxématique du latin classique, l’Harmattan, Paris, 2001.

• L’Être de Langage, Pour une anthropologie linguistique, Lambert-Lucas, Limoges, 2004.

• La motivation postérieure et nasale du schème en sémitique. Une approche par l’arabe classique, Lambert-Lucas, Limoges, 2006.