Уладзімір Васількавіч

Уладзімір Васількавіч
Князь валынскі 1269 — 1288
Папярэднік	Васілька Раманавіч
Пераемнік	Мсціслаў Данілавіч
Нараджэнне	1249 Любамль, Любамльскі раён, Валынская вобласць, УССР
Смерць	10 снежня 1288 Любамль, Любамльскі раён, Валынская вобласць, УССР
Род	Раманавічы
Бацька	Васілька Раманавіч
Маці	Dubrawka of Masovia[d]
Жонка	Вольга Раманаўна Бранская
Дзеці	дачка Ізяслава
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уладзімір Васількавіч (таксама Уладзімір-Іван Васількавіч; 1249 ці 1250 — 10 снежня 1288) — сын Васілька Раманавіча, князь Валынскі.

Біяграфія

Заняў сталец у 1269 годзе пасля смерці бацькі. У 1273 годзе ён ваяваў з яцвягамі, якіх прымусіў прасіць міру. Барацьба ўспыхнула з новай сілай у 1273—1274 гадах і скончылася «перамогаю і гонарам вялікім». Калі ў 1279 годзе, падчас голаду, яцвягі прасілі яго: «не патруці нас, але перакармі» — ён ім прадаў жыта.

У 1274 годзе Уладзімір вымушаны быў ваяваць з літоўскім князем Трайдзенем, які пустошыў уладзімірскія воласці, помсцячы Уладзіміру, па словах летапісца, за тое, што бацька яго забіў трох братоў Трайдзеня. Праз некаторы час ворагі прымірыліся. Аднак у наступным годзе мірнае пагадненне было парушана. Уладзімір, яго стрыечны брат Леў I Галіцкі разам з ханам Нагаям распачалі ваенныя дзеянні з Вялікім Княствам. Уладзімір выступіў спачатку да Наваградка, а пасля да Горадні. Паход аднак не дасягнуў канчатковай мэты з-за сварак і адсутнасці адзінства ў стане саюзнікаў.

Уладзімір паўтарыў паход на горад у 1277 годзе разам з князямі Мсціславам і Юрыем, але і на гэты раз саюзнікаў напаткала няўдача. Перабежчык паведаміў гарадзенцам пра бязладдзі ў варожым войску, якія направілі на яго дружыну прусаў. Прусы адных пабілі, другіх узялі ў палон. На наступны дзень галіцка-валынскія князі штурмавалі Горадзен. Як паведамляе летапіс, абаронцы горада «аки мертва стояша на забролях города». Такога адпору нападаючыя не чакалі і сталі прасіць міру, «како города им не имати», ды зышлі прэч: «городу не вспеша ничего же тако возвратит а во свояси». Лічыцца, што з гэтага часу Горадзен канчаткова ўвайшоў у склад ВКЛ.

У наступныя гады здзейсніў шэраг паходаў на Польшчу: у 1283 і 1286 гадах. У венгерскі паход 1285 года Уладзімір не пайшоў з-за хваробы ног.

Летапіс характарызуе яго як кнігалюба і шырока адукаванага чалавека: ён «глаголаше ясна ад кніг, зане бысть філосаф вялікі» (Іпацьеўскі летапіс ад 1288 г.).

Не маючы нашчадкаў, Уладзімір адпісаў «зямлю сваю ўсю і гарады» луцкаму князю Мсціславу Данілавічу. Захаваныя ў летапісным тэксце, верагодна, не цалкам, дзве граматы Уладзіміра з’яўляюцца найстаражытным узорам княжых духоўных грамат. Памёр Уладзімір у канцы 1288.

Князь Уладзімір Васількавіч лічыцца заснавальнікам Каменца, па яго загаду пабудавана славутая Камянецкая вежа. У горадзе за 200 метраў ад вежы пастаўлены помнік князю-заснавальніку.

Літаратура

• Владимир-Иван Василькович // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Памяць: Кобрынскі раён / Гісторыка-дакументальныя хронікі гарадоў і раёнаў Беларусі. — Мінск: БЕЛТА, 2002.
• Творогов О. В. Владимир Василькович, князь Волынский // Словарь книжников и книжности Древней Руси. — Вып. 1 (XI — первая половина XIV в.) / АН СССР. ИРЛИ; Отв. ред. Д. С. Лихачев. — Л.: Наука, 1987. — 493 с.