Музей Пярэдняй Азіі
| Музей Пярэдняй Азіі | |
|---|---|
| Vorderasiatisches Museum | |
 | |
| Заснаваны | 1899 |
| Адкрыты | 1930 |
| Месцазнаходжанне | |
| Адрас | Bodestraße 1-3 10178 Berlin |
| Праезд | гл. Пергамскі музей |
| smb.museum/museen-einric… | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Музей Пярэдняй Азіі (ням.: Vorderasiatisches Museum Berlin) — адзін з найвядомых археалагічных музеяў свету. Размешчаны на Музейным востраве на рацэ Шпрэе ў цэнтры Берліна, на першым паверсе паўднёвага крыла Пергамскага музея ў Берліне[1].
Гісторыя калекцыі[правіць | правіць зыходнік]
Музей мае 14 зал агульнай выставачнай плошчай звыш 2000 кв. метраў, дзе экспануюцца археалагічныя знаходкі, сабраныя нямецкімі экспедыцыямі ў Пярэдняй Азіі. Узрост экспанатаў — ад 8 тыс. гадоў (6 тысячагоддзе да н.э.) да пачатку эпохі заваявання Блізкага Усходу мусульманамі. Галоўным чынам тэрыторыя, на якой сабраны экспанаты, адпавядае цяперашнім Іраку, Сірыі і Турцыі; малаважная колькасць — з сумежных краін[2].
Пачынаючы з эпохі неаліту, тут прадстаўлены ўзоры культуры Шумера, Вавілона, Асірыі і рэгіёнаў паўночнай Сірыі — усходняй Анатоліі. У аснове калекцыі — знаходкі, зробленыя падчас раскопак Урука, Шурупака, Ашура, Хатуша, Тэль-эль-Амарны, Тэль-Халафа (Гузана), Сам-аля, Тапрах-кале і горада Вавілона. Таксама прадстаўлены наступныя раскопкі ў Німруде, Ніневіі, Сузах і Персепаля. У гэтых экспанатах прадстаўлены ўзоры культур шумераў, акадцаў, вавіланян, асірыйцаў, хетаў і арамеяў[2].
Крыніцай паступлення экспанатаў былі знаходкі археалагічных экспедыцый, якія арганізоўвала Нямецкае Усходняе таварыства (ням.: Deutsche Orient-Gesellschaft). Для прыёму гэтых экспанатаў у 1899 годзе ў Каралеўскім музеі быў адкрыты Аддзел Пярэдняй Азіі. Першапачаткова гэтыя знаходкі паступалі на захоўванне ў музей кайзера Фрыдрыха (ням.: Kaiser-Friedrich-Museum, цяпер Музей Бодэ), дзе яны былі адкрыты для агульнага агляду да 1929 года, пакуль у 1930 годзе не адкрыўся Пергамскі музей[3].
Падчас другой сусветнай вайны калекцыя не панесла сур'ёзных страт. У 1953 годзе калекцыя музея Пярэдняй Азіі адкрылася зноў. У 1958 годзе Савецкі Саюз перадаў ураду Германскай дэмакратычнай рэспублікі некаторыя экспанаты, раней вывезеныя ў СССР у адпаведнасці з рэстытуцыяй па выніках вайны[2].
Калекцыя[правіць | правіць зыходнік]
Найбольшую цікавасць у калекцыі ўяўляюць Вароты Іштар і элементы Дарогі працэсій у Вавілоне, якая прылягала да іх, рэшткі Вавілонскай вежы, фрагменты храмаў Эаны і Інаны, пабудаваных царом Караіндашам ва Уруку, фрагменты троннай залы Навухаданосара II. Апроч гэтага, музей з'яўляецца буйным сховішчам формаў для пячатак, цыліндрычных пячатак і клінапісных таблічак[2].
Музей разам з іншымі вядомымі сховішчамі з'яўляецца сузаснавальнікам таварыства «Саюз аматараў старажытнасцей Музейнага вострава ў Берліне» (ням.: Verein der Freunde der Antike auf der Museumsinsel Berlin e. V.), пры дапамозе якога ён падтрымлівае сувязі з іншымі гарадскімі сховішчамі экспанатаў, якія адносяцца да Пярэдняй Азіі[4]. Плануецца стварыць цэнтральнае сховішча для гэтых калекцый у раёне Берліна Фрыдрыхсхаген[5].
Навукоўцы[правіць | правіць зыходнік]
У розны час дырэктарамі музея Пярэдняй Азіі былі:
- 1899—1918 — Фрыдрых Дэліч (ням.: Friedrich Delitzsch)
- 1918—1928 — Ота Вебер (ням.: Otto Weber)
- 1928—1951 — Вальтэр Андрэ (ням.: Walter Andrae)
- 1951—1977 — Герхард Рудольф Маер (ням.: Gerhard Rudolf Meyer)
- 1978—1990 — Ліяна Якаб-Рост (ням.: Liane Jakob-Rost)
- 1990—1997 — Эвеліна Кленгель-Брант (ням.: Evelyn Klengel-Brandt)
З 1998 года музей узначальвае Беата Салье (ням.: Beate Salje).
Зноскі
- ↑ Vorderasiatisches Museum. Offizielle Webseite (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 26 мая 2012. Праверана 23.10.2010.
- ↑ а б в г Staatliche Museen zu Berlin - Collections (англ.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 23.10.2010.
- ↑ Museum of the Ancient Near East. History (англ.). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 23.10.2010.
- ↑ Verein der Freunde der Antike auf der Museumsinsel Berlin e.V. (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 23.10.2010.
- ↑ Nikolaus Bernau, Und die Wissenschaft auf die Grüne Wiese, in Berliner Zeitung, Feuilleton, 30. Juni 2008
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Nicola Crüsemann (Hrsg.), рэд. (2000). Vorderasiatisches Museum Berlin. Geschichte und Geschichten zum hundertjährigen Bestehen. Berlin: Staatliche Museen zu Berlin, Stiftung Preußischer Kulturbesitz. ISBN 3-88609-442-1.
- Crüsemann, Nicola (2001). Vom Zweistromland zum Kupfergraben. Vorgeschichte und Entstehungsjahre (1899-1918) der Vorderasiatischen Abteilung der Berliner Museen vor fach- und kulturpolitischen Hintergründen (Jahrbuch der Berliner Museen, N.F., Bd. 42. 2000, Beiheft ed.). Berlin: Gebrüder Mann. ISBN 3-7861-2403-5.
- Jakob-Rost, Liane u.a. (1992). Das Vorderasiatische Museum. Mainz: von Zabern. ISBN 3-8053-1188-5.
- Marzahn, Joachim. (2003). Beate Salje (Hrsg.) (рэд.). Wiedererstehendes Assur: 100 Jahre deutsche Ausgrabungen in Assyrien. Mainz: von Zabern. ISBN 3-8053-3250-5.
- Salje, Beate. (2001). Vorderasiatische Museen: gestern, heute, morgen (Kolloquium aus Anlass des Einhundertjährigen Bestehens des Vorderasiatischen Museums Berlin am 7. Mai 1999 //eine Standortbestimmung — Berlin, Paris, London, New York ed.). Mainz: von Zabern. ISBN 3-8053-2778-1.
- Bernau, Nikolaus. (2006). Die Berliner Museumsinsel. Berlin: Stadtwandel-Verlag.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Музей Пярэдняй Азіі- Vorderasiatisches Museum. Offizielle Webseite (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 26 мая 2012. Праверана 23.10.2010.
