Шантыльі (карункі)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Шантыльі
Дата заснавання / стварэння XVII стагоддзе[1] і XVIII стагоддзе[2]
Выява
Хустка з карункамі шантыльі — калекцыя {{нп3|Музей моды Антверпена|Музея моды|ru|Музей моды Антверпена}}, Антверпен (дэталь)
Названа ад Chantilly[d][1]
Краіна
Колер чорны[1][2], белы колер[1][2] і колер натуральнага шоўку[d][2]
Матэрыял шоўк[1][2] і льняная тканіна[2]
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Шаль з карункамі шантыльі — калекцыя Музея моды  (руск.) (бел., Антверпен (дэталь)
Пульсэткі з карункамі шантыльі — калекцыя Музея моды  (руск.) (бел., Антверпен (дэталь)

Карункі Шантыльі — адзін з самых вядомых у свеце відаў карункаў, звычайна сустракаецца пераважна ў чорным, рэдка — у белым колеры, складаецца з тонкай сеткаватай тканіны і кветкавых арнаментаў. Шаўковыя каклюшачныя карункі  (руск.) (бел. ручной працы, назва адпавядае гораду Шантыі  (руск.) (бел., Францыя. Вырабляюцца ў рэгіёне з XVIII стагоддзя[3]. З XIX стагоддзя вырабляюцца ў французскіх гарадах Баё  (руск.) (бел. і Кадры  (руск.) (бел., з 1919 года — у Кале[4], а таксама ў Герардсбергене  (руск.) (бел., Бельгія.

Дызайн карункаў шантыльі — далікатныя кветкавыя ўзоры, вышытыя тонкай шаўковай ніткай на фоне тонкай сетачкі. Рапорт узору раўнамерна паўтараецца па ўсёй шырыні палатна[5]. У пачатку XX стагоддзя каруначніц выцесніла механічная вытворчасць карункаў, што спрыяла ператварэнню карункапляцення ў індустрыю.

Карункі шантыльі ў цяперашні час часта выкарыстоўваюць для ўпрыгожвання вясельных убораў[6][7][8].

Малюнкі для французскіх карункаў выконвалі вядомыя мастакі, у тым ліку Жан Берэн, Франсуа Банемэ  (фр.) (бел., Луі Булонь і пазней Франсуа Бушэ[5].

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Шаль з чорных карункаў шантыльі. 1865

Францыя[правіць | правіць зыходнік]

Пачатак пляцення карункаў у Шантыі суадносяць з XVII стагоддзем, калі пачалося развіццё цэнтраў па вытворчасці гэтага віду тканіны на поўначы Францыі. Вялікі ўплыў на развіццё карункапляцення аказаў міністр фінансаў Жан-Батыст Кальбер. З XIV стагоддзя дваране і гараджане Францыі сталі купляць карункі, паколькі «багата упрыгожаны касцюм стаў неад’емным элементам свецкага грамадства». Большая частка дарагіх карункаў, якія да XVII стагоддзя насілі выключна мужчыны на адкладных каўнерыках, абшэўках і нават каля гарлавіны чаравікаў, імпартавалася з Іспаніі і Італіі, таму з дзяржаўнай казны грошы сыходзілі ў іншыя краіны. Міністры часоў праўлення Людовіка XIII, а затым Людовіка XIV, Рышэлье, і перш за ўсё, Кальбер, сталі арганізатарамі нацыянальнай вытворчасці, стварыўшы каралеўскія карункавыя фабрыкі. Кальбер стаў ініцыятарам будаўніцтва фабрык па вытворчасці ўсіх відаў нітак, як для іголкавага, так і для каклюшачнага вырабу карункаў, якія раней закупляліся за мяжой — у Венецыі, Генуі, Рагузе  (руск.) (бел. і іншых гарадах.

Кальбер прывёз каруначніц з Венецыі, Фландрыі, Іпра, Бруселя і Мехелена і пасяліў іх у рэгіёнах, дзе карункі ўжо выраблялася, напрыклад, Седане і Алансоне, а таксама ў іншых гарадах. У 1665 годзе каруначніцам была прадастаўлена манаполія вытворчасці карункаў на дзесяць гадоў пры ўмове, што яны будуць ствараць карункі, якія маглі б канкураваць з вырабамі з іншых краін. Праз некалькі гадоў 1600 рабочых плялі карункі ў каралеўскіх майстэрнях — так была створана школа вытворчасці французскіх карункаў, якая, як іголкавая, так і каклюшачная, насіла назву «Points de France»[9].

Вытворчасці па вырабе нітак і карункаў, так званыя «кропкі Францыі» (фр.: Points de France) або каралеўскія карункавыя фабрыкі былі адкрыты ў шэрагу гарадоў каралеўства — Кенуа  (руск.) (бел., Арасе, Рэймсе, Седане, Шато-Цьеры  (руск.) (бел., Лудзёне  (руск.) (бел., Алансоне, Арыяке  (руск.) (бел. і іншых. Імпарт карункаў абклалі высокімі падаткамі, каб падтрымаць нацыянальную вытворчасць. Каб пазбегнуць сумненняў у тым, дзе былі выраблены тыя ці іншыя карункі, Кальбер заахвочваў стварэнне новых стыляў. Напрыклад, каруначніца з Алансона, мадам дэ ла Пер’ер, стварыла арыгінальныя ільняныя іголкавыя «карункі ў паветры» (punto in aere). Кальбер выкарыстаў гэтую тэхніку для стварэння фабрыкі ў Алансоне. У Шантыі была вынайдзена тонкая празрыстая ромбападобная сетка (поле), якая падкрэслівала асноўны малюнак (яго называюць парыжскім фонам), што складаецца звычайна з двух гарызантальных узораў, выкананых іголкай або на каклюшках. Там жа ўжылі тэхніку стварэння карункаў з натуральнага шоўку тутавага шаўкапрада. На дэкор карункаў Францыі паўплывалі мастакі двара Людовіка XIV, такія як Шарль Лебрэн і Жан Берэн; дызайн вырабляўся таксама ў майстэрнях габеленаў пад кіраўніцтвам Ле Бруна[10].

У шэрагу гарадоў па дамове або найму гаспадыні, часта купчыхі або каруначніцы, адкрывалі школы і майстэрні, дзе навучалі маленькіх дзяўчынак, часам ужо з сямі-васьмі гадоў, «іголкаваму шыўку». Навучанню прысвячаліся гады, паколькі патрабавалася каля дзесяці гадоў, каб падрыхтаваць добра навучаную каруначніцу, чыя кар’ера часта сканчалася ва ўзросце 40 або 45 гадоў — іх зрок катастрафічна падаў з-за дрэннага асвятлення і карпатлівай, доўгай працы[11]. З цягам часу вытворчасць нітак і выраб карункаў у адных гарадах прыходзіў у заняпад, напрыклад, у Арыяку, у іншых — адчуваў уздым[11].

У XVII стагоддзі герцагіня Ганна Жэнеўева дэ Бурбон-Кандэ  (руск.) (бел. арганізавала першую школу карункапляцення для абяздоленых дзяўчынак у гэтым рэгіёне. У Парыжы ў Мадрыдскім замку  (руск.) (бел. (Булонскі лес) былі арганізаваны майстэрні — там навучалі больш за дзесяць тысяч дзяцей, якія пражываюць са сваімі сем’ямі, што займаліся карункамі. Яны неўзабаве стала папулярнымі дзякуючы заступніцтву герцагіні і блізкасці Шантыі да Парыжа. У XVII стагоддзі карункі былі настолькі распаўсюджаныя, што Людовіку XIII прыйшлося рэгуляваць іх выкарыстанне чатырма ўказамі, уключаючы ўказ 1639 года, які забараняе нашываць карункі на любую вопратку пад страхам штрафу[12].

Карункі шантыі першапачаткова былі вядомыя як «блонд» — гэту назву яны атрымалі дзякуючы серабрыстаму і зіготкаму бледна-жоўтаму колеру шоўку, выраблянага з коканаў шаўкапрадаў тутавага дрэва. У Шантыі абгрунтаваліся гандляры карункамі, якія арганізавалі разгалінаваную сетку з каруначніц, дызайнераў і іншых вышывальшчыц, што склалі ланцужок вытворчасці дарагога ўпрыгажэння, вырабленага ўручную з дапамогай каклюшак  (руск.) (бел.. Рамяство, якім займаліся жанчыны горада, падтрымлівала шматлікія сем’і. У 1825 годзе ў карункавай прамысловасці Шантыі і яго ваколіцах працавала 1000 жанчын[13].

Карункі зноў увайшло ў моду падчас праўлення Людовіка XV і Людовіка XVI. Карункі насіла фаварытка Людовіка XV і Марыі-Антуанеты мадам дзю Бары. Калі ў 1789 годзе пачалася Французская рэвалюцыя, попыт на карункі спыніўся, паколькі каруначніцам, на думку рэвалюцыянераў, аказвала заступніцтва каралеўская сям’я, і пасля таго, як мадам дзю Бары і Марыя-Антуанета ў 1793 годзе былі адпраўленыя на гільяціну, вытворчасць карункаў спынілася на 12 гадоў[14].

Напалеон I спансаваў адраджэнне карункаў Шантыльі паміж 1804 і 1815 гадамі. На той момант вытворчасць была засяроджана ў Нармандыі, у асноўным у раёне Баё  (руск.) (бел.. Хоць яго больш не выраблялі ў Шантыі, выкарыстоўваліся старыя метады і дызайн. Карункі шантыльі дасягнулі піка сваёй папулярнасці каля 1830 года[14] і зноў адрадзіліся ў 1860-х гадах у Баё, а таксама ў Герардсбергене  (руск.) (бел., на тэрыторыі сучаснай Бельгіі.

У 1844 годзе была запатэнтавана машына, якая вырабляла карункі валансьен  (руск.) (бел. і чорныя шаўковыя карункі шантыльі, якое было цяжка адрозніць ад карункаў ручной працы[15].

У XIX стагоддзі ручное пляценне было занадта дарагім у Шантыі, таму карункі вырабляліся па-ранейшаму ў Нармандыі, пераважна, у Баё і Грамондзе (у Кальвадосе ў вытворчасці шантыльі ў сярэдзіне стагоддзя было задзейнічана 50 000 каруначніц), а пазней — за межамі Францыі[16].

Прыкладна з сярэдзіны XIX стагоддзя шантыльі робяць на карункаплецельнай машыне, а з XX-га і на вязальныя машынах[17].

Карункі часта плялося ўручную, заўсёды каштавала дорага, таму ўпрыгожыць ім вопратку маглі толькі заможныя дамы арыстакратычнага паходжання[18].

У горадзе Кадры  (руск.) (бел. карункапляценне вядома з сярэдзіны XIX стагоддзя; у 1898 годзе тут адкрылася першая фабрыка машыннай вытворчасці карункаў. Карункавыя вырабы шантыльі ў Кадры працягваюць выпускаць і ў цяперашні час[19].

У горадзе Кале з 1919 года працуе фабрыка, заснаваная Люсьенам Наёнам, якая разам з іншымі вырабамі вырабляе карункі шантыльі[19].

Бельгія[правіць | правіць зыходнік]

Цэнтр вытворчасці карункі ў Бельгія размяшчаўся ў Герардсбергене. У перыяд росквіту паміж 1840 і 1870 гадамі больш за 100 кампаній займаліся вытворчасцю карункаў.

Як і ў многіх фламандскіх гарадах, у Герардсбергене была карункавая прамысловасць, якая існавала яшчэ да з’яўлення карункаў шантыльі. Першыя пісьмовыя сведчанні аб вырабе карункаў у Герардсбергу датуюцца 1697 годам. У дакуменце таксама гаворыцца аб перахопе пакетаў з карункамі, увезеных кантрабандай.

Імператрыца Марыя Аляксандраўна з сынамі Сяргеем  (руск.) (бел. і Паўлам ў сукенцы з аздабленнем карункамі шантыльі

Паводле перапісу 1747 года ў Герардсбергене быў толькі адзін карункавы майстар. У 1783 годзе бенедыктынцы з Хунегема навучалі розным відам рукадзелля: вязанню, шыццю, пляценню, вышыўцы і карункапляценню. Узнікненне карункавай прамысловасці, асабліва ў Герардсбергене, прыпадае на пачатак XIX стагоддзя. У перапісе 1812 года пазначана, што ў Герардсбергене быў гандляр карункамі (Гіслен ван Кромбруге) і 130 каруначніц. Тэрэза Біль, дырэктар прытулку, атрымала ганаровую ўзнагароду на выстаўцы бельгійскай прамысловай прадукцыі за карункавы выраб, які ўвайшоў у групу «Лільскія карункі  (руск.) (бел.». Гэтыя карункі — аснова карункапляцення шантыльі.

Праз Кан і Баё у пачатку XIX стагоддзя вытворчасць распаўсюдзілася і ў Герардсберген, дзе карункі карысталіся вялікім поспехам дзякуючы панавалай тады модзе. У сярэдзіне XIX стагоддзя карункавая прамысловасць у Герардсбергене перажыла велізарны ўздым. Статыстыка сведчыць, што на працягу многіх гадоў у горадзе было шмат жанчын, якія займаліся гэтым відам рамяства.

  • 1847 год — 1830 каруначніц з 7340 жыхароў.
  • 1857 год — 1900 каруначніц з 8260 жыхароў.
  • 1866 год — 55 вытворцаў карункаў. Горад быў найбуйнейшым вытворцам карункаў пасля Бруселя.
  • 1867 год — вытворчасць карункаў павялічылася ў пяць разоў у параўнанні з 1855 годам.

Прыкладна ў 1873 годзе карункі шантыльі ў Бельгіі выйшлі з моды, а высокія імпартныя пошліны, часам да 60 %, спрыялі заняпаду карункавай прамысловасці. Нягледзячы на шматлікія ініцыятывы, у тым ліку арганізацыю паездкі спецыяльнай дэлегацыі на выстаўку ў Філадэльфію у 1876 годзе, галіну выратаваць ўжо не ўдалося. У 1880 годзе ў Герардсбергене было ўсяго 700 каруначніц. У 1905 годзе была прадпрынятая няўдалая спроба адрадзіць карункапляценне. У 1912 годзе засталося толькі 8 вытворцаў. У 1914 годзе неаплачаныя пастаўкі карункаў вярнуліся ў Амерыку.

Падчас Першай сусветнай вайны карункавая прамысловасць шантыльі ў Бельгіі перажыла кароткачасовае адраджэнне. Карункі тых часоў насілі назву «Баявыя карункі».

У 1926 годзе ў адзінага вытворцы карункаў працавала ўсяго каля сотні жанчын. Пастаўкі на экспарт працягваліся да 1932 года.

Расія[правіць | правіць зыходнік]

Імператрыца Марыя Фёдараўна з дзецьмі ў сукенцы з карункамі шантыльі

З 1725 года ў Новадзявочым манастыры ў Маскве існавала «школа», у якой брабанцкія манашкі, запрошаныя Пятром I, навучалі пляценню, шыццю і вязанню карункаў усіх тыпаў, якія існавалі на той момант, — венецыянскага гіпюру  (руск.) (бел., шантыльі, малін  (руск.) (бел., блонд і іншых. «Школа» праіснавала да 1812 года[20].

Партрэт Яўхіміі Носавай  (руск.) (бел. (1911) працы Канстанціна Сомава  (укр.) (бел.

У эпоху мадэрну на піку моды апынуліся чорныя карункі «шантыльі», з якіх не толькі шылі сукенкі, такія як на партрэце Яўхіміі Носавай  (руск.) (бел. (1911) працы Канстанціна Сомава  (укр.) (бел., але і рабілі пальчаткі, вееры і парасоны[21].

Карункі захоўваюцца і экспануюцца ў музеях Маскоўскага Крамля  (руск.) (бел.[22].

Галіна Уладзіміраўна Новікава — мастак па карунках, калекцыянер старых узораў карункавых вырабаў — мае ў сваёй калекцыі карункі шантыльі і дае іх для экспанавання, напрыклад, у Ліпецкі гісторыка-культурны музей[23][24]

Асаблівасці[правіць | правіць зыходнік]

Карункі шантыльі вядомыя сваёй тонкай асновай, акрэсленым узорам[25] і багаццем дэталяў[26].

Характэрнай асаблівасцю карункаў шантыльі было выкарыстанне суцэльнага шыўка ў якасці запаўнення малюнка для дасягнення эфекту святла і цені ва ўзоры, які звычайна быў кветкавым. Фон, або рэзо, быў у форме шасціканцовай зоркі і выконваўся з той жа ніткі, што і ўзор, у адрозненне ад светлага фону. Карункі выраблялася палосамі шырынёй каля 10 см (4 цалі), а затым злучаліся незаўважным шыўком — такім чынам стваралася ўражанне суцэльнага палатна. Карункі шантыльі былі папулярныя ў Еўропе ў XIX стагоддзі, калі многія модніцы насілі чорныя (рэдка — белыя) карункавыя шалі, зробленыя ў Бруселі або Генце.

Узор выконваўся ніткай кардане — няскручанай ніткай[14][27]. Лепшыя карункі шантыльі былі зробленыя з шаўковых нітак і былі, як правіла, чорнага колеру[28] што рабіла іх прыдатнымі для жалобнага адзення  (руск.) (бел.. Белыя карункі шантыльі вырабляліся з лёну і шоўку[28], хоць перавагу каруначніцы аддавалі шоўку. Таксама былі карункі пастэльных тонаў[29].

Самымі папулярнымі чорнымі карункамі былі іспанскія карункі і карункі шантыльі. Чорныя шаўковыя карункі сталі асабліва папулярнымі ў краінах з вялікімі рынкамі збыту — Іспаніі і Амерыцы.

Метады вырабу[правіць | правіць зыходнік]

Выраб на каклюшках[правіць | правіць зыходнік]

На рэйкавай цюлевай аснове (вядомай з XVII стагоддзя) арнаменты выконваліся ўручную і падкрэсліваліся контурамі з таўсцейшай нітка. Чорны (аксід жалеза) афарбаваны арганзін, матавая шаўковая пража скручаная да 2000/м і тонкасцю 2-12 тэкс выкарыстоўваліся выключна для карункаў шантильі[30]. Карункі шантыльі плялі з дапамогай «глазурных шыўкоў» натуральнай чорнай (вельмі рэдка белай) шаўковай ніткай, званай «грэнадзін д’Але»[10]. Узоры з пражы (карданет) плялі на тонкай сеткаватай аснове, яны ўяўлялі сабой характэрныя далікатныя матывы-завіткі, вінаградныя лозы, галіны і кветкі[31].

Карункаплецельныя машыны[правіць | правіць зыходнік]

Шантыльі ў цяперашні час робяць на машынах па спецыяльнай двухслаёвай (Grundbaum) тэхніцы. Для гэтых карункаў характэрная багатая ўзорыстасць з прыцемненымі малюнкамі лісця і кветак. У параўнанні з гістарычнымі чаканнымі ўпрыгажэннямі і гладкай паверхняй, на каклюшках прыкметныя выступы, утвораныя папярочнай ніткай, звычайна больш грубай[32][33]

Белая вясельная сукенка шантыльі (Аўстралія, 1940 г.)

Вязальныя машыны[правіць | правіць зыходнік]

На вязальных машынах імітуюць карункавае пляценне ў стылі шантыльі, вывязваючы малюнак з дапамогай узорнай уточнай ніткі.

Сучаснасць[правіць | правіць зыходнік]

Карункі шантыльі машыннага ўзору (Бельгія, 1920-я гг.)

У пачатку XIX стагоддзя з карункамі шантыльі шыюць люксавую вопратку,[34] ніжнюю бялізну  (руск.) (бел.[35] і т. д. Карункі выкарыстоўваюцца для стварэння вячэрніх нарадаў, вясельных сукенак і аксесуараў[36].

Одры Хепбёрн у фільме «Як скрасці мільён  (руск.) (бел.» з’яўляецца ў чорным карункавым вэлюму, створаным па замове модным домам Givenchy. У 2009 годзе выраб прадалі з аўкцыёну за 100 тысяч даляраў[37]. У 2017 годзе вэлюм падораны мсье Юберам дэ Жываншы Музею карункаў у Шантыі. Модныя дамы — Dior, Givenchy, Balenciaga, Lacroix і іншыя выкарыстоўваюць карункі шантыльі для белых вясельных сукенак і сваіх калекцый[38].

У 2022 годзе парыжскі Тыдзень высокай моды адкрыў дом Schiaparelli. Брэнд правёў паказ у Музеі дэкаратыўнага мастацтва ў Луўры, дзе прадставіў празрыстыя бра з карункаў «Шантыльі»[39].

У сукенцы з карункамі з’яўлялася Меланія Трамп[40].

Музеі[правіць | правіць зыходнік]

Найбольш поўныя калекцыі ў гарадах

У літаратуры[правіць | правіць зыходнік]

СяргейАлымаў  (руск.) (бел. у вершы «Прызнанне» выкарыстоўвае параўнанне, звязанае з гэтымі карункамі: «Я ў шантылевам лірызме Вас, лашчачы, утаплю».

Зноскі

  1. ↑ а б в г д е Earnshaw P. Chantilly // A Dictionary of Lace — Dover Publications, 2012. — P. 31. — ISBN 978-0-486-40482-0
  2. ↑ а б в г д е Art & Architecture Thesaurus
  3. ↑ Торопов Д.а Бельгийские музеи костюма и кружева // Традиционное прикладное искусство и образование. — 2016. — В. 1 (16). — С. 31–46.
  4. ↑ Бертяева Н. Н. Европейское машинное кружево: от первых экспериментов конца XVIII века к современному промышленному производству // [Журнал] Декоративное искусство и предметно-пространственная среда. Вестник Московской государственной художественно-промышленной академии имени С. Г. Строганова. — 2019. — № 2—2. — С. 124—134. — C. 132.
  5. ↑ а б Корнеева Галина Сергеевна Практическое применение в современном костюме основных видов кружевных полотен // Известия Алтайского государственного университета. — 2011. — В. 2—2. — С. 175–176. — ISSN 1561-9443.
  6. ↑ Пырьева Мария Игоревна Анализ развития свадебной моды в России за последние пять лет // Сервис в России и за рубежом. — 2007. — В. 4. — С. 31.
  7. ↑ Никитина Елена Аркадьевна {{{загаловак}}} // Коммуникативные исследования. — 2017. — В. 1 (11). — С. 75–90. — ISSN 2413-6182.
  8. ↑ Кружево шантильи в истории и свадебной моде (руск.). Милитта.ru (26 студзеня 2020). Праверана 5 студзеня 2023.
  9. ↑ point de France — school of French lace
  10. ↑ а б Dr. Marie-Christine Heinze. Création de la manufacture royale (фр.). mariame62.e-monsite.com. Праверана 2022-10-0.
  11. ↑ а б Colbert et la manufacture de dentelle d’Aurillac (фр.). cantalpassion.com. Праверана 8 кастрычніка 2022.
  12. ↑ La Dentelle Aux Fuseaux : Une Tradition Préservée
  13. ↑ Histoire de la dentelle de Chantilly (фр.). chantilly-dentelle.com.
  14. ↑ а б в Blum, Clara M. (June 2002). Old World Lace: A Concise Illustrated Guide. Dover. p. 64. ISBN 0-486-42150-3.
  15. ↑ Felkin, William. A History of the Machine-wrought Hosiery and Lace Manufactures. Longmans, Green and Co. p. [ https://archive.org/details/ahistorymachine00felkgoog/page/n491 491].
  16. ↑ Goldenberg: Lace Its Origin and History, Brentano´s, New York 1904
  17. ↑ Denninger/Giese: Textil- und Modelexikon, Deutscher Fachverlag Frankfurt/Main 2006, ISBN 3-87150-848-9, str. 112
  18. ↑ Кириллова Е.о Темы музыки и любви в творчестве С. Алымова… // Научный диалог. — 2021. — В. 5. — С. 202–224. — ISSN 2225-756X.
  19. ↑ а б Бертяева Н. Н. Европейское машинное кружево: от первых экспериментов конца XVIII века к современному промышленному производству // [Журнал] Декоративное искусство и предметно-пространственная среда. Вестник Московской государственной художественно-промышленной академии имени С. Г. Строганова. — 2019. — № 2—2. — С. 124—134. — С. 132.
  20. ↑ Кирсанова Раиса Мардуховна Парижская мода в Москве во время наполеоновских войн в Европе // Искусствознание. — 2016. — В. 1—2. — С. 426–447. — ISSN 2073-316X.
  21. ↑ Елена Федотова. Витиеватая история. Русские кружева (руск.). The Art Newspaper Russia (25 сакавіка 2016).
  22. ↑ Выставка Франция и Россия Десять веков вместе (руск.). lacejourney.com.
  23. ↑ Сергей Малюков. В поисках формулы счастья и любви (руск.)(недаступная спасылка). Липецкая газета (22 верасня 2021). Архівавана з першакрыніцы 21 кастрычніка 2021. Праверана 31 мая 2023.
  24. ↑ Выставка «Шантильи – кружево Франции» откроется 8 февраля в 17.00 в Липецком музее народного и декоративно-прикладного искусства (руск.)(недаступная спасылка). Официальный сайт города Липецка (28 студзеня 2019). Архівавана з першакрыніцы 30 студзеня 2019. Праверана 31 мая 2023.
  25. ↑ «Chantilly» The Oxford English Dictionary. 2nd ed. 1989.
  26. ↑ История французского кружева Шантильи - Chantilly France (руск.). AnnaRusska.ru.
  27. ↑ Cordonnet Special Art. 151 (англ.)(недаступная спасылка). permin.dk. Архівавана з першакрыніцы 8 кастрычніка 2022. Праверана 31 мая 2023.
  28. ↑ а б Powys (March 2002). Lace and Lace Making.
  29. ↑ Модели Надежды Ламановой и Веры Мухиной на фестивале «Модная столица» (руск.). АртМосковия (26 чэрвеня 2022).
  30. ↑ Z historie chantilly (německy): http://www.deutscher-kloeppelverband.de/index.php/zeitschrift-qdie-spitzeq/nachgelesen/88-schwarz-gekloeppelt Архівавана 5 сакавіка 2016.
  31. ↑ Chantilly lace
  32. ↑ Lace (англ.). US Patent Office (23 красавіка 1907).
  33. ↑ Schöner: Spitzen, Enzyklopädie der Spitzentechniken, VEB Fachbuchverlag, Leipzig 1984, Lizenznummer 114—210/89/ 84 LSV 3913, str. 199—204 a 292—294
  34. ↑ Chantilly Lace (англ.). Kaufland (23 красавіка 2022).
  35. ↑ MIRA - Robe (англ.). Emiah (23 красавіка 2022).
  36. ↑ Р. Новости И. А.. Невеста в мини, жених в кедах: стилисты рассказали о свадебной моде (руск.) (8 ліпеня 2022).
  37. ↑ Super User. История кружева Шантильи (руск.). rode.land.
  38. ↑ La dentelle de Chantilly (фр.). ART & HISTOIRE HAUTS-DE-FRANCE.
  39. ↑ Годфри Дини. Парижская неделя От-Кутюр: Schiaparelli и Iris van Herpen (руск.). FashionNetwork.com.
  40. ↑ Одеться как первая леди: 8 нарядов Мелании Трамп, которые подарят вдохновение (руск.). GRAZIA.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Андреева Р. П. Кружево шантильи // Энциклопедия моды. — СПб.: Издательство «Литера», 1997. — С. 224. — ISBN 5-86617-030-2.
  • Бертяева Н. Н. Европейское машинное кружево: от первых экспериментов конца XVIII века к современному промышленному производству // [Журнал] Декоративное искусство и предметно-пространственная среда. Вестник Московской государственной художественно-промышленной академии имени С. Г. Строганова. — 2019. — № 2—2. — С. 124—134.
  • Бирюкова Н. Ю. Западноевропейское кружево XVI—XIX веков. — Л.: Издательство Государственного Эрмитажа, 1959. — 68 c., ил. — 5000 экз.
  • Практическое применение в современном костюме основных видов кружевных полотен // Известия Алтайского государственного университета. — 2011. — № 2—2.
  • Торопов Д. А. Бельгийские музеи костюма и кружева // Традиционное прикладное искусство и образование. — 2016. — № 1 (16).
  • Cole Alan. Of lace in Arts and Craft Essays. — Longmans Green, 1903.
  • Conran: Lace, Penguin Books Ltd 1983, ISBN 9780140063875
  • Palliser: History of lace, Alpha editions 2020, ISBN 9354009182

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Шантыльі_(карункі)&oldid=4649765"