Іван Антонавіч Віткоўскі

Іван Антонавіч Віткоўскі
Дата нараджэння	20 красавіка (2 мая) 1888
Месца нараджэння	Чэрчыцы, Аршанскі павет, Магілёўская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	27 снежня 1937(1937-12-27) (49 гадоў)
Месца смерці	Менск, БССР, СССР
Грамадзянства	БССР
Род дзейнасці	навуковец, гісторык
Навуковая сфера	гісторыя
Месца працы	Віцебская дзяржаўная акадэмія ветэрынарнай медыцыны Камуністычны ўніверсітэт Беларусі імя У. І. Леніна Інстытут беларускай культуры Інстытут польскай пралетарскай культуры Акадэміі навук Беларусі Беларускі дзяржаўны вышэйшы педагагічны інстытут
Навуковае званне	прафесар
Альма-матар	Санкт-Пецярбургская Рымска-каталіцкая семінарыя (1912) Імператарская Рымска-каталіцкая духоўная акадэмія (1914)
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Іван Антонавіч Віткоўскі (20 красавіка (2 мая) 1888, в. Чэрчыцы, Аршанскі павет, Магілёўская губерня, цяпер Шумілінскі раён, Віцебская вобласць — 27 снежня 1937, Мінск, НКУС) — беларускі гісторык.

Біяграфія

У 1912 скончыў Пецярбургскую каталіцкую духоўную семінарыю, 2 курсы Петраградскай духоўнай акадэміі (1914). З канца 1916 вікарый у Мазыры.

Пазбаўлены духоўнага сана ў 1918. Пераехаў у Растоў-на-Доне, дзе ў гімназіі выкладаў лацінскую мову, гісторыю і псіхалогію.

У 1919 добраахвотнікам пайшоў у Чырвоную Армію; у 1920 паранены. У РКП(б) з 1920. У 1921 вярнуўся на Радзіму; працаваў у савецкіх і партыйных органах у Оршы і Сянно, прарэктарам Віцебскага ветэрынарнага інстытута.

З 1925 года ў Мінску, выкладчык Камуністычнага ўніверсітэта, намеснік загадчыка польскага аддзела Інбелкульта, намеснік дырэктара, з 1932 дырэктар Інстытута польскай пралетарскай культуры БелАН. Адначасова загадчык кафедры гісторыі МВПІ. Прафесар з 1932 года.

Арышт і пазнейшае жыццё

Арыштаваны 26 ліпеня 1933. Паводле пастановы пазасудовага органа ад 27 лютага 1934 накіраваны на 3 гады ў лагеры. Знаходзіўся ў Марыінску ў Сібіры. Пасля вызвалення жыў у Баравічах Ленінградскай вобласці, працаваў рахункаводам і выкладаў лацінскую мову.

Зноў арыштаваны 22 лютага 1937 па справе «Польскай вайсковай арганізацыі». Этапаваны ў Мінск, дзе расстраляны.

Рэабілітаваны ў 1959 годзе.

Навуковыя працы

Вывучаў паўстанне 1863—1864, сувязі паміж рэвалюцыйнымі рухамі Беларусі, Польшчы, Расіі:

• «1863 год на Міншчыне» (1927, у сааўтарстве)
• «Паўстанне 1863 года і расійскі рэвалюцыйны рух пачатку 1860 гадоў» (кніга 3, 1931)
• 1863 г. на Міншчыне. Мн., 1927 (разам з О. Яневічам, Л. Лехам)
• Паўстанне 1863 г. і расійскі рэвалюцыйны рух пачатку 1860 гадоў. Кн. 3. Мн., 1931
• Рэвалюцыйныя гурткі 70 гг. на Беларусі // Полымя. 1929, № 4
• «Зямля і воля» 60-х гадоў і сувязь яе з паўстаннем 1863 // Полымя. 1930, № 4.

Літаратура

• Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 2: Беліцк — Гімн / Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1994. — 20 000 экз. — ISBN 5-85700-142-0.
• Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн. Кн. 2-я. — Мн.: БЕЛТА, 2002. — 714 с.: іл. ISBN 985-6302-46-3
• Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі. Энцыклапедычны даведнік у 10 тамах (15 кнігах). Т. 1. Абрамовіч—Кушаль. / Укладальнік Л. У. Маракоў. — Смаленск, 2003. — 480 с. — ISBN 985-6374-04-9.