Алесь Кіркевіч

Дадаць спасылкі
З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Алесь Кіркевіч
Род дзейнасці журналіст, пісьменнік, палітычны вязень
Дата нараджэння 9 лістапада 1989(1989-11-09) (34 гады)
Месца нараджэння
Член у
Узнагароды і прэміі

Алесь Кіркевіч або Аляксандр Кіркевіч (нар. 9 лістапада 1989[1], Гродна) — былы намеснік старшыні Маладога Фронту і кіраўнік Гродзенскай філіі маладзёжнай арганізацыі. Палітвязень Беларусі[2]. Вязень сумлення. Журналіст. Сябра БАЖ[3], сябра Саюза беларускіх пісьменнікаў (з 2020 г.)[4].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

А.Кіркевіч нарадзіўся ў 1989 г. у Гродна ў сям’і гісторыкаў. Ягоны дзед Аляксандар быў вядомым у Гродна краязнаўцам[5].

Пасля заканчэння 1-га ліцэя паступіў у Гродзенскі ўніверсітэт — на гістфак, спецыяльнасць «археалогія». Сам сышоў з другога курса. Быў намеснікам старшыні «Маладога Фронту», кіраўніком яго Гродзенскага філіяла[6].

Працуе як журналіст-фрылансер. Не жанаты.

Пераслед за грамадска-палітычную і журналісцкую дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Меў адміністрацыйныя справы за выкарыстанне незарэгістраванага сімвала (бел-чырвона-белы сцяг на сустрэчы з М. Статкевічам у Гродна) і за распаўсюд незарэгістраванага бюлетэня «Хрысціянская абарона»[7].

Падчас выбарчай кампаніі 2010 года А. Кіркевіч быў сябрам ініцыятыўнай групы Віталя Рымашэўскага[8].

Удзельнік акцыі пратэста 19 снежня 2010 г.

24 снежня 2010 г. быў затрыманы за ўдзел у акцыі салідарнасці з палітвязнямі, што праходзіла пад сценамі мінскага ізалятара на Акрэсціна. За гэта асуджаны на 10 сутак арышту[9].

28 студзеня 2011 г. затрыманы ў якасці падазраванага па крымінальнай справе аб масавых беспарадках 19 снежня 2010 г. у Мінску[10].

Пасля допыту у Гродненскім КДБ А.Кіркевіч быў арыштаваны і дастаўлены ў сталіцу. Яму прад’явілі абвінавачванне ва ўдзеле ў масавых беспарадках і змясцілі ў СІЗА КДБ[11].

5 мая 2011 года суд Кастрычніцкага раёна Мінска (суддзя — Ала Булаш) вынес А. Кіркевічу прысуд — пазбаўленне волі на чатыры гады ў калоніі ўзмоцненага рэжыму. Разам з ім на розныя тэрміны па крымінальнай справе аб «Масавых беспарадках» у сталіцы 19 снежня былі асуджаныя Павел Вінаградаў, Зміцер Дрозд, Аляксандр Пратасеня і Уладзімір Хамічэнка. Усе яны прызнаныя вінаватымі на падставе часткі 2 артыкула 293 КК РБ (удзел у масавых беспарадках)[12]. 23 мая 2011 года ў Чорны спіс Еўрасаюза былі дададзены Ала Булаш і Аляксандр Бароўскі, дзяржаўны абвінаваўца на працэсе[13].

Праабарончая арганізацыя Amnesty International прызнала А. Кіркевіча вязнем сумлення[14].

Пасля разгляду касацыйнай скаргі быў накіраваны ў калонію г. Наваполацка[15].

Памілаваны ўказам кіраўніка дзяржавы А.Лукашэнкі 1 верасня 2011 г. і вызвалены[16].

17 верасня 2011 года ў Гродна быў затрыманы разам з Веранікай Велігор, калі яны ноччу расклейвалі на слупах абвесткі пра акцыю маўклівага пратэсту 21 верасня. Тады ж міліцыя ў кватэры А. Кіркевіча здзейсніла вобшук і забрала сістэмны блок, а ў В. Велігор канфіскавала ноўтбук. 12 кастрычніка ў Гродна адміністрацыйная камісія Ленінскага раёна аштрафавала яго і В.Велігор на 10 базавых велічынь кожнага[17].

19 жніўня 2015 года ў судзе Ленінскага раёна г. Гродна А.Кіркевіч абвінавачаны ў падрыхтоўцы матэрыялу для замежнага СМІ без акрэдытацыі. Па пастанове суддзі Юрыя Казакевіча аштрафаваны на суму ў 4,5 млн рублёў (25 базавых велічынь). Падставай для адміністрацыйнай справы ў дачыненні да А.Кіркевіча і другога журналіста стаў іх сюжэт для тэлеканала «Белсат» ад 24 чэрвеня, у якім распавядалася пра выставу лялек літоўскіх майстроў у Гродне[18].

Ноччу з 22 на 23 лютага 2017 года падчас нападу на намёт абаронцаў Курапатаў быў збіты: атрымаў моцны ўдар па галаве[19].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

2013 год — лаурэат прэміі імя Францішка Аляхновіча: «Вясна. Анталія. Вялікдзень: Філасофія турэмнага дворыка» і «Няскончаная Адысея: Беларуская турма для пачынаючых»[20].

Зноскі

  1. ↑ [Адзін дзень палітвязьня 2009—2011. — Радыё Свабодная Еўропа/ Радыё Свабода : Бібліятэка Свабоды. ХХІ стагодзьдзе, 2011, — 328 с. ISBN 978-0-929849-42-3.]
  2. ↑ Алесь Кіркевіч(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 красавіка 2016. Праверана 2 чэрвеня 2017.
  3. ↑ Прокуратура вынесла предупреждение двум независимым журналистам — Алесю Киркевичу и Алесю Денисову
  4. ↑ Прынятыя ў сябры Саюза беларускіх пісьменнікаў. СПБ (11 чэрвеня 2020). Архівавана з першакрыніцы 11 чэрвеня 2020. Праверана 11 чэрвеня 2020.
  5. ↑ Алесь Кіркевіч(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 красавіка 2016. Праверана 2 чэрвеня 2017.
  6. ↑ [Адзін дзень палітвязьня 2009—2011. — Радыё Свабодная Еўропа/ Радыё Свабода : Бібліятэка Свабоды. ХХІ стагодзьдзе, 2011, — 328 с. С. 276. ISBN 978-0-929849-42-3]
  7. ↑ Алесь Киркевич. Портрет на фоне решетки(недаступная спасылка)
  8. ↑ Алесь Киркевич. Портрет на фоне решетки(недаступная спасылка)
  9. ↑ [За права на выбар. Партрэты асуджаных. Плошча-2010. / Рэд. А.Лапцёнак. Праваабарончы цэнтр «Вясна» / — Вільнюс: Gudas, 2011. — 142 c. (ст.62-63)]
  10. ↑ Адразу чатыры новыя абвінавачаныя па справе аб масавых беспарадках (дапоўнена)
  11. ↑ [За права на выбар. Партрэты асуджаных. Плошча-2010. / Рэд. А.Лапцёнак. Праваабарончы цэнтр «Вясна» / —Вільнюс: Gudas, 2011. — 142 c. (ст.62-63)]
  12. ↑ Все кассационные жалобы фигурантов дела о 19 декабря отклонены(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 30 красавіка 2015. Праверана 2 чэрвеня 2017.
  13. ↑ Поўны спіс 208 беларускіх чыноўнікаў, якім забаронены ўезд у ЕС . Наша Ніва (11 кастрычніка 2011). Архівавана з першакрыніцы 22 кастрычніка 2017.
  14. ↑ [Адзін дзень палітвязьня 2009—2011. — Радыё Свабодная Еўропа/ Радыё Свабода : Бібліятэка Свабоды. ХХІ стагодзьдзе, 2011, — 328 с. С. 276. ISBN 978-0-929849-42-3]
  15. ↑ Алесь Кіркевіч(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 красавіка 2016. Праверана 2 чэрвеня 2017.
  16. ↑ Стали известны имена троих помилованных участников событий 19 декабря
  17. ↑ Гродненцы Вероника Велигор и Алесь Киркевич оштрафованы
  18. ↑ Еще двух журналистов оштрафовали за незаконную продукцию для СМИ
  19. ↑ Зьбіты невядомымі Алесь Кіркевіч: Супроць абаронцаў Курапатаў ужываюць гібрыдныя мэтады
  20. ↑ Игорь Олиневич получил литературную премию за книгу «Еду в Магадан»

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Адзін дзень палітвязьня 2009—2011. — Радыё Свабодная Еўропа/ Радыё Свабода : Бібліятэка Свабоды. ХХІ стагодзьдзе, 2011, — 328 с. ISBN 978-0-929849-42-3.
  • Тамковіч, А. Супраць плыні. — 2011—210 с.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Алесь_Кіркевіч&oldid=4609923"