Даччыная мова

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

У гістарычным мовазнаўстве даччыная мова, таксама мова-нашчадак, — мова, якая паходзіць ад іншай мовы-папярэдніцы, «матчыная» ў дачыненні да яе.[1] Калі на аснове адной і той жа матчынай прамовы развілося больш за адну мову, то гэтыя мовы называюцца «сястрынскімі», членамі адной моўнай сям’і. Гэтая канцэпцыя ўкладаецца ў дрэвападобную мадэль эвалюцыі моў, у якой сувязі паміж мовамі параўнальныя з радаводным і філагенетычным дрэвамі.[2]

Метафара ўзаемаадносін продка і нашчадка можа прывесці да няправільнага ўяўлення аб развіцці моў, паколькі даччыныя мовы з’яўляюцца прамымі працягамі матчынай, утвараючыся, галоўным чынам, у выніку паступовага пераўтварэння, а не адасобленага «нараджэння». Матчыныя мовы не заўсёды выміраюць, а могуць працягваць паралельнае існаванне і развіццё побач з даччынымі, таму прыклад нідэрландская мова ў Еўропе і яе паўднёваафрыканскі нашчадак афрыкаанс.

Прыклады[правіць | правіць зыходнік]

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

  1. (англ.) Matthews, Peter H. (2014). The concise Oxford dictionary of linguistics. Oxford University Press (Third ed.). Oxford. ISBN 9780191753060. OCLC 881847972.
  2. (англ.) Lyle., Campbell (2004). Historical linguistics : an introduction (2nd ed.). Cambridge, Mass.: MIT Press. ISBN 0262532670. OCLC 54692867.
  3. (англ.) What are the Romance Languages? | Romance Languages. www.rom.uga.edu. Праверана 7 лютага 2023.