Мая Санду
Мая Санду | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
малд.: Maia Sandu | |||||||
![]() | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Кіраўнік урада | Павел Філіп | ||||||
Папярэднік | Ігар Дадон | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Міхаіл Шляхціцкі | ||||||
Пераемнік | Карына Фусу | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
24 мая 1972 (48 гадоў) Рысіпень, Фалешцкі раён Малдаўская ССР, СССР |
||||||
Імя пры нараджэнні | Maia Sandu | ||||||
Партыя | Партыя дзеяння і салідарнасці | ||||||
Адукацыя | |||||||
Прафесія | Эканаміст | ||||||
Дзейнасць | Эканоміка, палітыка | ||||||
Узнагароды | |||||||
![]() |
Мая Санду (малд.: Maia Sandu, нар. 24 мая 1972, с. Рысіпень, Фалешцкага раёна, Малдова) — малдаўскі палітык і дзяржаўны дзеяч, міністр асветы Рэспублікі Малдова (2012—2015), прэм’ер-міністр (2019). 15 лістапада 2020 года атрымала перамогу на прэзідэнцкіх выбарах, Прэзідэнт Малдовы з 24 снежня 2020.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Мая Санду нарадзілася 24 мая 1972 года ў сяле Рысіпень, Фалешцкі раён, Малдаўская ССР, СССР. У 1989—1994 гадах вучылася ў Эканамічнай акадэміі Малдовы (ASEM). З 1995 па 1998 вывучала міжнародныя адносіны ў Акадэміі дзяржаўнага кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Малдова. У 2010 годзе скончыла Гарвардскі інстытут дзяржаўнага кіравання ім. Джона Ф. Кенэдзі.
У 2010—2012 гадах Мая Санду была дарадцам выканаўчага дырэктара Сусветнага банка у Вашынгтоне, акруга Калумбія, ЗША.
Міністр адукацыі[правіць | правіць зыходнік]
24 ліпеня 2012 года Мая Санду была прызначана міністрам асветы. Быў праведзены шэраг рэформ, у прыватнасці змяніўся рэгламент правядзення нацыянальных экзаменаў. Была ўзмоцнена сістэма кантролю працэсу здачы экзамену, у многіх цэнтрах усталяваны металашукальнікі на ўваходах у цэнтры здачы экзамену на ступень бакалаўра, усе аўдыторыі былі абсталяваны камерамі відэа-назірання. У таксама час, усе экзаменацыйныя працы вучняў, якія былі заўважаны ў спісванні, ануляваліся, а самі яны пазбаўляліся права пераздачы экзаменаў у дадатковую сесію. Падобныя змены выклікалі неадназначную ацэнку ў грамадстве, некаторыя грамадзяне і палітычныя дзеячы лічылі, што гэты кантроль аказвае моцны псіхалагічны ціск на вучняў, якія здаюць экзамены[1].
У канцы 2014 года на ўсеагульнае абмеркаванне быў вынесены праект новага Кодэкса аб адукацыі. Згодна з гэтым праектам, адукацыя можа стаць абавязковай да 18-гадовага веку, а дырэктары школ змогуць заставацца на пасады толькі два тэрміны запар, англійская мова можа стаць абавязковай у навучальных планах, а руская мова будзе вывучацца ў школах факультатыўна (па выбары). Апроч гэтага прапанавалася новая еўрапейская літарная сістэма ацэнак у вышэйшых навучальных установах. Праект Кодэкса пра адукацыю агадвае стварэнне новых структур для атэстацыі і забеспячэнні якасці адукацыі на розных этапах, а менавіта стварэнне Нацыянальнай школьнай інспекцыі і Нацыянальнага агенцтва па забеспячэнні якасці прафесійнай адукацыі, у сістэме вышэйшай адукацыі — Савет стратэгічнага і інстытуцыйнага развіцця, а на роўні сярэдняй адукацыі — Адміністрацыйны савет навучальнай установы[2].
Пасля адстаўкі ўрада Кірыла Габурыча Ліберал-дэмакратычная партыя Малдовы высунула Маю Санду кандыдатам у прэм’ер-міністры. У таксама час яе кандыдатура не знайшла падтрымкі іншых партый, які сфармаваў кіравальны «Альянс за еўрапейскую інтэграцыю 3». 30 ліпеня 2015 года, пасля зацвярджэння новага ўрада на чале з Валерам Стральцом, Мая Санду была змушана пакінула пасаду міністра, бо, паводле пагаднення пра фармаванне кіруючага альянсу, гэта пасада прызначалася Ліберальнай партыі.
Далейшая палітычная кар’ера[правіць | правіць зыходнік]
22 снежня 2015 года Мая Санду абвясціла пра стварэнне ўласнага палітычнага праекта — Партыі дзеяння і салідарнасці.
На чале ўрада[правіць | правіць зыходнік]
У сакавіку 2019 года на парламенцкіх выбарах у Малдове Мая Санду абрана дэпутатам ад праеўрапейскага блока ACUM, прычым ніводная з палітычных сіл на гэты раз не здолела атрымаць большасць месцаў. Пад пагрозай роспуску парламента Партыя сацыялістаў і блок ACUM 8 чэрвеня падпісалі часовае кааліцыйнае пагадненне. Прэзідэнт Малдовы Ігар Дадон вылучыў Маю Санду ў прэм’еры, а парламент зацвердзіў яе разам з новым урадам[3]. 12 лістапада ўрад на чале з Маяй Санду адпраўлены ў адстаўку[4].