Павел Скарападскі

Павел Скарападскі
Адукацыя:	Пажаскі корпус[d]
Дзейнасць:	ваенны, палітык, дыпламат
Веравызнанне:	праваслаўе і праваслаўе
Нараджэнне:	3 (15) мая 1873 Вісбадэн, адміністрацыйная акруга Дармштат, Гесэн, Германія
Смерць:	26 красавіка 1945(1945-04-26) (71 год) Метэн[d], Раён Дэгендорф, Ніжняя Баварыя, Баварыя
Пахаванне:	Баварыя
Дынастыя:	Skoropadsky[d]
Бацька:	Пётр Іванавіч Скарападскі[d]
Жонка:	Q12102948?
Аўтограф:
Узнагароды:	Grand Cross of the Order of the Red Eagle[d]

Павел Скарападскі (укр.: Павло Скоропадський; 3 мая 1873 – 26 красавіка 1945) — украінскі арыстакрат, ваенны і дзяржаўны дзеяч. Стаў кансерватыўным лідарам Украінскай дзяржавы пасля Расійскай рэвалюцыі 1917 года.

Біяграфія

Служыў у царскай арміі, удзельнічаў у руска-японскай вайне 1904-1905 гг. У 1906 г. атрымаў званне палкоўніка, у 1912 г. - генерал-маёра, у 1916 г. - генерал-лейтэнанта. Генеральны ад'ютант цара Мікалая II у 1905 г.

Падчас Першай сусветнай вайны ён камандаваў, у прыватнасці, І Кавалерыйскай гвардзейскай дывізіяй і 34 Армейскім корпусам арміі Расійскай імперыі. 29 красавіка 1918 г. пры падтрымцы нямецкай арміі, якая займае Украіну па Брэсцкім мірным дагаворы, захапіў уладу ва Украінскай Народнай Рэспубліцы і абвясціў сябе гетманам Украіны. Гэта адбылося ўслед за пагадненнем Скарападскага з камандаваннем нямецкімі акупацыйнымі войскамі ва Украіне.

У якасці афіцыйнай назвы сваёй краіны Скарападскі ўвёў тэрмін "Украінская дзяржава". Дзяржава гэта заставалася пад пратэктаратам нямецкіх і аўстра-венгерскіх войскаў, адначасова абараняючых новую краіну ад агрэсіі з боку Савецкай Расіі і ўварвання Чырвонай Арміі. Да 14 снежня 1918 г. ён узначальваў тры урадавых кабінета, якія абапіраліся нана кансерватыўныя колы.

Пасля паразы Цэнтральных дзяржаў у Першай сусветнай вайне, перамір'я на Заходнім фронце (11 лістапада 1918 г.) і - як следства яго ўмоў - пачатку адводу нямецкіх войскаў з усходу, Скарападскі (вядомы да гэтага часу сваімі манархічнымі поглядамі), змяніў сваю тактыку, і выказаўся за неадкладнае аб'яднанне Украіны з Расійскай дзяржавай. У наступныя дні ён быў скінуты Сымонам Пятлюраю з дапамогай корпусу Сечавых Стральцоў у снежні 1918 г. ён з'ехаў з Кіева разам з адступаючымі нямецкімі войскамі, замаскіраваны пад нямецкага параненага афіцэра.

Жыў затым у эміграцыі ў Германіі, у Берліне. Памёр у Баварыі ў выніку ран, атрыманых падчас бамбардзіроўкі.