Павел Скарападскі

Павел Скарападскі
укр.: Павло́ Петро́вич Скоропа́дський
Гетман Украіны
Папярэднік	Пасада заснаваная, Кірыл Разумоўскі, як гетман Запарожскіх войскаў, Міхаіл Грушэўскі, як старшыня Цэнтральнай украінскай рады УНР
Пераемнік	Пасада скасаваная, Уладзімір Віннічэнка, як старшыня Дырэкторыі УНР
Нараджэнне	3 (15) мая 1873 Вісбадэн, Адміністрацыйная акруга Вісбадэн[d], правінцыя Гесэн-Насау[d], Каралеўства Прусія, Германская імперыя
Смерць	26 красавіка 1945(1945-04-26) (71 год) Метэн[d], Раён Дэгендорф, Ніжняя Баварыя, Баварыя
Месца пахавання	Баварыя
Род	род Скарападскіх[d]
Бацька	Пётр Іванавіч Скарападскі[d]
Маці	Q104514395?
Жонка	Oleksandra Skoropadska[d]
Дзеці	Mariya Skoropadska[d], Yelyzaveta Skoropadska[d], Danylo Skoropadskyi[d] і Olena Skoropadska[d]
Веравызнанне	Праваслаўная Царква і праваслаўе
Адукацыя	Пажаскі корпус
Дзейнасць	ваенны, палітык, дыпламат
Аўтограф
Ваенная служба
Гады службы	1893—1917
Прыналежнасць	Расійская імперыя Украінская Народная Рэспубліка Украінская дзяржава
Род войскаў	кавалерыя і Армія Украінскай Народнай Рэспублікі[d]
Званне
Камандаваў	Life Guard Horse Regiment[d], 34th Army Corps[d], 1st Guard Cavalry division[d] і 1st Ukrainian Corps[d]
Бітвы	Руска-японская вайна Першая сусветная вайна Грамадзянская вайна ў Расіі
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Па́вел Скарапа́дскі (укр.: Павло Скоропадський; 3 мая 1873 — 26 красавіка 1945) — украінскі арыстакрат, ваенны і дзяржаўны дзеяч. Стаў кансерватыўным лідарам Украінскай дзяржавы пасля Расійскай рэвалюцыі 1917 года.

Біяграфія

Служыў у царскай арміі, удзельнічаў у руска-японскай вайне 1904—1905 гг. У 1906 г. атрымаў званне палкоўніка, у 1912 г. — генерал-маёра, у 1916 г. — генерал-лейтэнанта. Генеральны ад’ютант цара Мікалая II у 1905 г.

Падчас Першай сусветнай вайны ён камандаваў, у прыватнасці, І Кавалерыйскай гвардзейскай дывізіяй і 34 Армейскім корпусам арміі Расійскай імперыі. 29 красавіка 1918 г. пры падтрымцы нямецкай арміі, якая займае Украіну па Брэсцкім мірным дагаворы, захапіў уладу ва Украінскай Народнай Рэспубліцы і абвясціў сябе гетманам Украіны. Гэта адбылося ўслед за пагадненнем Скарападскага з камандаваннем нямецкімі акупацыйнымі войскамі ва Украіне.

У якасці афіцыйнай назвы сваёй краіны Скарападскі ўвёў тэрмін «Украінская дзяржава». Дзяржава гэта заставалася пад пратэктаратам нямецкіх і аўстра-венгерскіх войскаў, адначасова абараняючых новую краіну ад агрэсіі з боку Савецкай Расіі і ўварвання Чырвонай Арміі. Да 14 снежня 1918 г. ён узначальваў тры ўрадавых кабінета, якія абапіраліся нана кансерватыўныя колы.

Пасля паразы Цэнтральных дзяржаў у Першай сусветнай вайне, перамір’я на Заходнім фронце (11 лістапада 1918 г.) і — як следства яго ўмоў — пачатку адводу нямецкіх войскаў з усходу, Скарападскі (вядомы да гэтага часу сваімі манархічнымі поглядамі), змяніў сваю тактыку, і выказаўся за неадкладнае аб’яднанне Украіны з Расійскай дзяржавай. У наступныя дні ён быў скінуты Сымонам Пятлюраю з дапамогай корпусу Сечавых Стральцоў у снежні 1918 г. ён з’ехаў з Кіева разам з адступаючымі нямецкімі войскамі, замаскіраваны пад нямецкага параненага афіцэра.

Жыў затым у эміграцыі ў Германіі, у Берліне. Памёр у Баварыі ў выніку ран, атрыманых падчас бамбардзіроўкі.

Літаратура

• Скарападскі Павел Пятровіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 438. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14).