Сікуня
| Сікуня | |
|---|---|
| Характарыстыка | |
| Даўжыня | 12 км |
| Басейн | 75 км² |
| Вадацёк | |
| Выток | |
| • Месцазнаходжанне | на поўдзень ад аграгарадка Кушляны |
| • Каардынаты | 54°26′32″ пн. ш. 26°10′57″ у. д.HGЯO |
| Вусце | Ашмянка |
| • Месцазнаходжанне | каля акрагарадка Солы |
| • Каардынаты | 54°31′04″ пн. ш. 26°11′52″ у. д.HGЯO |
| Ухіл ракі | 4,9 м/км |
| Размяшчэнне | |
| Водная сістэма | Ашмянка → Вілія → Нёман → Балтыйскае мора |
|
|
|
| Краіна | |
| Рэгіён | Гродзенская вобласць |
| Раён | Смаргонскі раён |
   |
|
 выток вусце |
|
|
— выток, — вусце |
|
Сіку́ня[1][2], Сікуна[2], Сікун[2] — рака ў Беларусі, у Смаргонскім раёне Гродзенскай вобласці, правы прыток ракі Ашмянка (басейн Віліі).
Даўжыня ракі 12 км. Плошча вадазбору 75 км². Сярэдні нахіл воднай паверхні 4,9 м/км. Выток ракі знаходзіцца ў напрамку на поўдзень ад аграгарадка Кушляны. Упадае ў Ашмянку каля аграгарадка Солы. Рэчышча каналізаванае ў верхнім цячэнні. Вадазбор на поўначы Ашмянскага ўзвышша. Асноўны прыток — Студзянец (правы). На рацэ і ў яе басейне маюцца сажалкі (вадасховішчы).
Зноскі
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Сікуня // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 4. Недалька — Стаўраліт / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1985. — С. 497. — 599 с., іл. — 10 000 экз.