Уладзімір Мікалаевіч Вараксін

Уладзімір Мікалаевіч Вараксін
Уладзімір Мікалаевіч Вараксін
Дата нараджэння	22 чэрвеня (5 ліпеня) 1901
Месца нараджэння	Омск, Омскі павет[d], Акмолінская вобласць, Сцяпное генерал-губернатарства, Расійская імперыя;
Дата смерці	2 студзеня 1980 (78 гадоў)
Месца пахавання	Чыжоўскія могілкі;
Грамадзянства	БССР;
Дзеці	Мікалай Уладзіміравіч Вараксін
Альма-матар	Омскі мастацка-прамысловы тэхнікум[d] (1927); Інстытут жывапісу, скульптуры і архітэктуры імя І. Я. Рэпіна (1932); Ленінградскі інстытут інжынераў камунальнага будаўніцтва (1934);
Працы і дасягненні
Месца працы	БПІ; Брэсцкі інжынерна-будаўнічы інстытут; Белдзяржпраект;
Член у	Саюз архітэктараў СССР; Беларускі саюз архітэктараў;
Працаваў у гарадах	Мінск, Гомель, Магілёў і іншыя
Найважнейшыя пабудовы	Рэзідэнцыя Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь
Узнагароды

Уладзімір Мікалаевіч Вара́ксін (22 чэрвеня (5 ліпеня) 1901, Омск — 2 студзеня 1980) — беларускі савецкі архітэктар, педагог. Заслужаны будаўнік БССР (1967)^[1].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў у 1927 годзе мастацка-прамысловы тэхнікум у Омску^[2]. У 1928—1932 гадах вучыўся ў Ленінградскай АМ, у 1932—1934 гадах у Ленінградскім інстытуце інжынераў камунальнага будаўніцтва^[3]. Працаваў у Белдзяржпраекце. З 1952 года выкладчык, у 1954—1971 гадах дацэнт кафедры архітэктуры Беларускага політэхнічнага інстытута, у 1971—1975 — загадчык кафедры Брэсцкага інжынерна-будаўнічага інстытута^[1].

Член Саюза архітэктараў СССР з 1935 года^[2].

Пахаваны на мінскіх Чыжоўскіх могілках^[4].

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Асноўныя працы да вайны: Палац піянераў і школьнікаў (1936, з А. П. Воінавым) у Мінску, будынак педтэхнікума ў Крычаве (1937, цяпер пачатковы блок СШ № 1 за палацам Пацёмкіна), будынак ЦК КПБ (1939—1947, з А. П. Воінавым) у Мінску, кінатэатр «Радзіма», комплекс будынкаў прамкамбіната (1939), жылы пасёлак аўтарамонтнага завода (1941) у Магілёве^[2]. Творчасць Вараксіна звязана з развіццём неакласічнай тэндэнцыі ў даваеннай архітэктуры Беларусі^[5].

Пасля вайны спраектаваў будынкі Беларускага інстытута народнай гаспадаркі па вул. Свярдлова (1954), Белкамунбанка па вул. Леніна (1949), жылыя дамы па вул. К. Маркса (1950), Маскоўскай (1949), Захарава, А. Кашавога (1955) у Мінску, тыпавыя праекты будынкаў раённых камітэтаў КПБ для Гомельскай, Віцебскай і Мінскай вобласці (1952)^[2].

Займаўся рэканструкцыяй гродзенскага Новага замка, у выніку будынак набыў рысы сталінскага ампіру, страціўшы першапачатковы барочны стыль.^[6]

Дакументы творчай дзейнасці (фотаздымкі будынкаў, артыкулы), біяграфічныя дакументы, ліставанне і фотаздымкі захоўваюцца ў БДАНТД, куды перададзены сынам^[7].

Галерэя[правіць | правіць зыходнік]

Кінатэатр «Радзіма» ў Магілёве
Будынак ЦК КПБ
Дом па вуліцы Карла Маркса, 16 перабудаваны даваенны будынак, які першапачаткова быў выкананы ў стылі функцыяналізму
Дом па вуліцы Максіма Багдановіча, 23
Дом па вуліцы Валадарскага, 8
Дом па вуліцы Карла Маркса, 8
Дом па вуліцы Карла Маркса, 33

Сям’я[правіць | правіць зыходнік]

Мае сына Мікалая Вараксіна (нар. 1933), гісторыка.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджаны Ганаровымі граматамі Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР (1941, 1951, 1961), медалямі. 1—2-я прэміі за праекты жылых дамоў для калгаснікаў на адкрытым рэспубліканскім конкурсе (1936, 1945).

Зноскі

↑ ^а ^б Вараксин Владимир Николаевич // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 101. — 737 с.
↑ ^а ^б ^в ^г Вараксин Владимир Николаевич // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)
↑ Вараксин Владимир Николаевич
↑ Чыжоўскiя могiлкi. Нечаканыя сустрэчы (бел.). Наша Ніва. Праверана 15 верасня 2023.(недаступная спасылка)
↑ Алла Шамрук. Почти забытая страничка из истории архитектуры (руск.) (18 верасня 2008). Праверана 7 мая 2020.
↑ Лялевіч, Я., Трусаў, І. Г., Чарнякевіч, А. М., Вашкевіч, А. Ф., Саяпін, В. Біяграфія гарадзенскіх вуліц: ад Фартоў да Каложы. — Гародня-Wrocław, 2012. — 369 с. : іл., каляр. іл. ; 24 см. — С. ??
↑ Вольга Іванова. Асaбістыя архівы Беларусі канца XVIII-пач. XXІ ст. Мінск, 2014. 404 с.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Вараксин Владимир Николаевич // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)
Архитектура во имя жизни : сборник биографических очерков и документов известных деятелей белорусской архитектуры / [сост. Г. И. Шостак]. ― Минск, 2007.
Вараксін Уладзімір Мікалаевіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 3: Беларусы — Варанец / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 3. — 511 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0068-4 (т. 3).
Энцыклапедыя літаратуры і мастацтва Беларусі: У 5-і т., Т. 1. А капэла — Габелен / Рэдкал.: І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш.. — Мн.: БелСЭ, 1984. — Т. 1. — С. 573. — 727 с. — 10 000 экз.

[БС-1] а ^б Вараксин Владимир Николаевич // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 101. — 737 с.

[АСБ-2] а ^б ^в ^г Вараксин Владимир Николаевич // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)

[booksite-3] Вараксин Владимир Николаевич

[4] Чыжоўскiя могiлкi. Нечаканыя сустрэчы (бел.). Наша Ніва. Праверана 15 верасня 2023.(недаступная спасылка)

[5] Алла Шамрук. Почти забытая страничка из истории архитектуры (руск.) (18 верасня 2008). Праверана 7 мая 2020.

[6] Лялевіч, Я., Трусаў, І. Г., Чарнякевіч, А. М., Вашкевіч, А. Ф., Саяпін, В. Біяграфія гарадзенскіх вуліц: ад Фартоў да Каложы. — Гародня-Wrocław, 2012. — 369 с. : іл., каляр. іл. ; 24 см. — С. ??

[academia-7] Вольга Іванова. Асaбістыя архівы Беларусі канца XVIII-пач. XXІ ст. Мінск, 2014. 404 с.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]