Франсуа Рэнэ дэ Шатабрыян

Франсуа Рэнэ дэ Шатабрыян
фр.: François Auguste René de Chateaubriand
Амбасадар Францыі ў Швецыі[d] 1814 — 1814
Pair of France[d] 1815 — 1830
міністр замежных спраў Францыі 28 снежня 1822 — 14 жніўня 1824
Папярэднік	Mathieu de Montmorency[d]
Пераемнік	Ange Hyacinthe Maxence de Damas[d]
Дзяржаўны міністр Францыі[d] 1815 — 1816
Амбасадар Францыі ў Вялікабрытаніі[d] 1822 — 1823
ambassador of France to the Holy See[d] 1828 — 1829
12-ы seat 19 of the Académie française[d] 20 лютага 1811 — 4 ліпеня 1848
Папярэднік	Marie-Joseph Chénier[d]
Пераемнік	Paul, 6th duc de Noailles[d]
Нараджэнне	4 верасня 1768(1768-09-04)[…] Сен-Мало, Каралеўства Францыя
Смерць	4 ліпеня 1848(1848-07-04)[…] (79 гадоў) 10-я акруга Парыжа[d], Парыж, Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Месца пахавання	tomb of Chateaubriand[d]
Род	Chateaubriant family[d]
Імя пры нараджэнні	фр.: François Auguste René de Chateaubriand
Бацька	René-Auguste de Chateaubriand[d]
Маці	Apolline Jeanne Suzanne de Bédée[d]
Жонка	Céleste de Chateaubriand[d]
Веравызнанне	каталіцтва
Партыя	Ultra-royalist[d]
Член у	Comité grec de Paris[d] Французская акадэмія (4 ліпеня 1848) Германскі археалагічны інстытут Баварская акадэмія навук Варшаўскае таварыства сяброў навук[d] Амерыканскае антыкварнае таварыства[d] Chevaliers de la Foi[d]
Аўтограф
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Франсуа Рэнэ дэ Шатабрыян (фр.: François-René, vicomte de Chateaubriand; 4 верасня 1768, Сен-Мало — 4 ліпеня 1848, Парыж) — французскі пісьменнік і дыпламат, адзін з заснавальнікаў рамантызму ў французскай літаратуры.

Біяграфія

Нарадзіўся ў 1768 г. у брэтонскай дваранскай сям’і. Вучыўся ў Доле, Рэне і Дынане. У 1791 здзейсніў падарожжа ў Паўночную Амерыку. Падчас рэвалюцыі, вярнуўшыся ў Францыю, выступіў на баку каралеўскіх войскаў. У 1792—1800 знаходзіўся ў эміграцыі ў Англіі. Там ён напісаў і апублікаваў «Досвед аб рэвалюцыях» (1797), у якім крытычна ацэньваў рэвалюцыйныя падзеі ў Францыі.

Вярнуўшыся ў 1800 ў Францыю, ён апублікаваў раман «Атала, або Любоў двух дзікуноў ў пустыні» (1801), аповесць «Рэнэ, або Следства запалу» (1802) і трактат «Геній хрысціянства» (1802). Апошні з’явіўся натхнёнай апалогіяй хрысціянства, не дагматычнай або багаслоўскай, а паэтычнай спробай паказаць, «што з усіх рэлігій, што існавалі, хрысціянская — самая паэтычныя, самая людская, самая спрыяльная свабодзе, мастацтвам і навукам; сучасны свет абавязаны ёй усім, ад земляробства да абстрактных навук, ад бальніц для бедных да храмаў, узведзеных Мікеланджэла і упрыгожаных Рафаэлем; … яна апякуецца геніем, ачышчае густ, развівае высакародны запал, дае думцы сілу, паведамляе пісьменніку выдатныя формы і мастаку дасканалыя ўзоры».

У 1803 Шатабрыян па запрашэнні Напалеона стаў французскім дыпламатам у Рыме, але праз год, пасля забойства герцага Энгіенскага, дэманстратыўна сышоў у адстаўку. У 1811 ён быў абраны членам французскай Акадэміі, а ў 1815 стаў пэрам.

У 1809 выйшаў у свет яго раман «Пакутнікі», які працягвае развіваць ідэі «Генія хрысціянства» і апавядае аб першых хрысціянах. Для напісання рамана Шатабрыян здзейсніў падарожжа па Грэцыі і Блізкім Усходзе.

Пасля ўзыходжання Бурбонаў Шатабрыян працаваў паслом у Берліне (1821), Лондане (1822), і Рыме (1829), у 1823—1824 быў міністрам замежных спраў. У 1830, пасля падзення Бурбонаў, ён канчаткова сышоў у адстаўку.

Пасля смерці былі выдадзены яго мемуары — «Замагільныя запіскі».