Аляксандр Нарушэвіч
| Аляксандр Нарушэвіч | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Герб «Вадвіч» | |||||||
|
| |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Юрый Храптовіч | ||||||
| Пераемнік | Яўстах Кірдзей | ||||||
|
|
|||||||
| Нараджэнне | 1582 | ||||||
| Смерць | 1653[1] ці не пазней за 10 красавіка 1653 | ||||||
| Род | Нарушэвічы | ||||||
| Бацька | Ян Нарушэвіч | ||||||
| Маці | Марына з Саламярэцкіх[d] | ||||||
| Жонка | Сюзана з Рачкаў[d][2][1] | ||||||
| Дзеці | Ізабела з Нарушэвічаў[d] | ||||||
| Веравызнанне | кальвінізм[1] | ||||||
| Адукацыя | |||||||
Аляксандр Нарушэвіч (? — каля 1653) — дзяржаўны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага. Кашталян жамойцкі (з 1645).
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Паходзіў з роду Нарушэвічаў герба «Вадвіч», сын Яна Нарушэвіча.
З 1601 вучыўся ў Караляўцы, з 1608 у Гайдэльбергу і Марбургу (Германія), у 1612—1613 у Італіі, у тым ліку ў Падуі.
Пасол на соймы 1627, 1632 (падпісаў элекцыю Уладзіслава IV), 1640.
Шчыры кальвініст, старшыня кальвінісцкіх сінодаў Вялікага Княства Літоўскага ў 1628, 1650 і 1652.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Пазднякоў В. Нарушэвічы // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 349. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.
Генеалогія і некрапалістыка |
|---|
- ↑ а б в Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy, t. III, Księstwo Żmudzkie XV‒XVIII wiek / пад рэд. A. Rachuba — Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2015. — С. 165. — 370 с. — ISBN 978-83-7181-312-2
- ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy, t. VIII, Ziemia brzeska i województwo brzeskie XIV‒XVIII wiek / пад рэд. А. Рахуба — Warszawa: 2020. — С. 157. — ISBN 978-83-65880-89-5