Хібі дэ Банафіні
| Хібі дэ Банафіні | |
|---|---|
| ісп.: Hebe de Bonafini | |
.jpg) | |
| Дата нараджэння | 4 снежня 1928[1] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 20 лістапада 2022[2][3][…] (93 гады) |
| Месца смерці | |
| Пахаванне | |
| Грамадзянства | |
| Член у | |
| Род дзейнасці | актывіст, праваабаронца |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Хібі Марыя Пастар дэ Банафіні (4 снежня 1928 — 20 лістапада 2022) — аргенцінская актывістка, адна з заснавальніц Асацыяцыі маці Пласа-дэ-Мая[6], арганізацыі аргенцінскіх маці, сыны якіх зніклі падчас Працэса нацыянальнай рэарганізацыі ваеннай дыктатуры[7][8][9].
Дзейнасць
[правіць | правіць зыходнік]Маці Пласа-дэ-Мая (1979—1986)
[правіць | правіць зыходнік]Будучы прэзідэнтам Асацыяцыі Маці Пласа-дэ-Мая, пачынаючы з 1979 года, Банафіні выступала ў абарону правоў чалавека як у Аргенціне, так і за мяжой, атрымаўшы міжнароднае прызнанне; яна атрымала прэмію ЮНЕСКА за выхаванне ў духу міру ў 1999 годзе. У 1980 годзе Банафіні запатрабавала неадкладнага ўліку ўсіх гвалтоўных знікненняў, у тым ліку яе сыноў. На фоне паступовага паслаблення абмежаванняў яна арганізавала Марш Супраціву ўздоўж Авеніда дэ Мая 10 снежня 1982 года. Гэтая падзея адзначыла першы раз, калі група прайшла каля аднайменнай плошчы >Пласа-дэ-Мая, і ўпершыню да яе далучыліся вялікія натоўпы прыхільнікаў[10].
Пасля вяртання да грамадзянскага кіравання ў 1983 годзе ў арганізацыі пачалі ўзнікаць рознагалоссі ў сувязі з занадта асцярожным прагрэсам прэзідэнта Рауля Альфансіна ў пераследзе вінаватых у Бруднай вайне. Альфансін заснаваў у 1985 годзе Суд над хунтамі; але рашэнне абмежаваць разбіральніцтва дзевяццю вядучымі членамі ваеннай хунты, а таксама апраўдальныя прысуды, вынесеныя пяці з іх, выклікалі яшчэ большую антаганізацыю Банафіні, якая лічыла, што прэзідэнт адмовіцца ад далейшага судовага пераследу па палітычных меркаваннях. Асацыяцыя маці раскалолася ў 1986 годзе, стварыўшы дзве групы прыкладна з 2000 членаў кожная: асацыяцыю Маці Банафіні з Пласа-дэ-Мая і Маці з Пласа-дэ-Мая — Лінія заснавальнікаў. Банафіні, як правіла, атаясамлівалі з больш радыкальнай фракцыяй, якая вырашыла апраўдаць метады, што ўжывалі партызаны падчас дыктатуры[10].
Пасляваенная дыктатура
[правіць | правіць зыходнік]Пасля тэрактаў 11 верасня 2001 года Банафіні выклікала міжнародную палеміку, калі яна абараніла дзеянні тэрарыстаў-захопнікаў авіялайнераў, сказаўшы: «Я адчувала, што ў той момант было шмат людзей, якія былі шчаслівыя, і адчувала, што кроў многіх у той момант была адпомшчаная … таму што бамбардзіроўкі НАТА, блакады і мільёны дзяцей, якія паміраюць ад голаду ў гэтым свеце, гэта адбылося дзякуючы гэтай уладзе, на якую гэтыя людзі напалі сваімі целамі. І ўсе гэта ведалі». Банафіні падтрымала арганізацыі, якія абвінавачваюцца ў тэрарызме, такія як FARC. Вальтэр Вендэлін, лідар арганізацыі ЭТА Нацыянальна-вызваленчага руху баскаў, быў запрошаны ў якасці запрошанага выкладчыка ва Універсітэт Маці Пласа-дэ-Мая[11].
Журналіст Гарацыа Вярбіцкі раскрытыкаваў яе падтрымку тэрактаў, а Банафіні адказала: «Вярбіцкі — слуга Злучаных Штатаў. Ён атрымлівае заробак ад фонда Форда і, акрамя таго, што ён яўрэй, ён і цалкам амерыкафіл»[12]. Яе абвінавацілі ў антысемітызме, але яна адмовілася ад гэтага, заявіўшы, што проста мела намер назваць Вярбіцкага амерыканскім агентам[12]. Вярбіцкі запытаў запісы інтэрв’ю ў часопіса, які іх апублікаваў, і пацвердзіў, што Банафіні сапраўды сказала тое, пра што паведаміла часопіс[12]. У 2005 годзе яна выклікала яшчэ больш спрэчак, заявіўшы, што, паколькі Папа Ян Павел II «зрабіў шмат грахоў, ён [пойдзе] ў пекла». Яна дадала, што «не сказала больш таго, чаму мяне вучыў Рымска-каталіцкі касцёл»[13].
Адносіны адміністрацыі Нестара і Крысціны Фернандэс дэ Кіршнер з Банафіні былі вельмі блізкімі. Прэзідэнт Нестар Кіршнер прыняў Банафіні ў Каса-Расада на працягу некалькіх дзён пасля сваёй інаўгурацыі 25 мая 2003 года і рэгулярна кансультаваўся з ёй падчас свайго знаходжання на пасадзе[14][15].
Банафіні абвясціла ў студзені 2006 года, што яе арганізацыя спыніць свой штогадовы Марш Супраціву ў знак прызнання поспеху прэзідэнта Нестара Кіршнера ў прызнанні Закона поўнага спынення і Закона аб належнай паслухмянасці (дзве меры эпохі Альфансіна, якія фактычна спынілі большасць судовых пераследаў за Брудную вайну) неканстытуцыйнымі[16]. Асацыяцыя Маці Пласа-дэ-Мая, якую ўзначальвала Банафіні, атрымала выгаду ад павелічэння дзяржаўнага фінансавання падчас адміністрацыі Кіршнера і пашырыла свой уплыў праз газету («La Voz de las Madres»), радыёстанцыю і ўніверсітэт (Народны ўніверсітэт Маці Пласа-дэ-Мая). [17]
Асацыяцыя таксама кіруе жыллёвай праграмай Sueños Compartidos («Агульныя мары»), якая фінансуецца з федэральнага бюджэту, і да 2008 года было пабудавана больш за 2600 адзінак жылля, прызначаных для жыхароў трушчоб[18]. Да 2011 года кампанія Sueños Compartidos завяршыла будаўніцтва 5600 адзінак жылля і мноства іншых аб’ектаў у шасці правінцыях і горадзе Буэнас-Айрэс[19][20]. Яе растучы бюджэт, які склаў каля 300 мільёнаў долараў ЗША, выдзеленых паміж 2008 і 2011 гадамі (з якіх 190 мільёнаў долараў было выдаткавана), стаў прадметам пільнай увагі і выклікаў агульнанацыянальныя спрэчкі, калі выявіўся падазраваны выпадак прысваення сродкаў фінансавым дырэктарам Sueños Compartidos Скандал Шоклендэраў і яго братам Пабла (павераны фірмы)[20]. Браты Шоклендэры, якія ў 1981 годзе былі асуджаныя за забойства сваіх бацькоў і правялі пятнаццаць гадоў у турме, заваявалі давер Банафіні і кіравалі фінансамі праекта без асаблівага кантролю ні з боку Маці Пласа-дэ-Мая, ні з боку ліцэнзіяра праграмы, Сакратарыяту грамадскіх работ. Іх супрацоўніцтва скончылася ў чэрвені 2011 года, пасля таго, як Банафіні стала вядома аб парушэннях у іх абыходжанні з фінансамі групы[21]. Пасля расследавання, якое ініцыяваў федэральны суддзя {{нп3|Нарберта Марыа Аярбідэ|||Norberto Mario Oyarbide}}, Сакратарыят грамадскіх работ скасаваў кантракт Sueños Compartidos у жніўні і перадаў незавершаныя праекты Намесніку міністра жыллёвага будаўніцтва і гарадскога развіцця[20].
Банафіні выказала падтрымку такім дзеячам, як Чэ Гевара, Фідэль Кастра, Аўгуста Сандзіна, Ясір Арафат, Уга Чавес, Эва Маралес і маці вязняў ЭТА. Яна абвясціла сябе супраць сацыял-дэмакратыі, капіталізму, неалібералізму, глабалізацыі і Міжнароднага валютнага фонду[17]. Яна таксама напала на балівійскіх пратэстоўцаў за тое, што яны занялі Пласа-дэ-Мая, назваўшы іх «дзярмовымі»; і прапанавала гвалтоўна звярнуцца ў Вярхоўны суд за затрымкі прымянення Закона аб аўдыёвізуальных СМІ[22].
Асабістае жыццё
[правіць | правіць зыходнік]Нарадзілася ў Энсенадзе 4 снежня 1928 года[23][24]. Памерла ў Ла-Плаце 20 лістапада 2022 года ва ўзросце 93 гадоў[24][23].
Узнагароды
[правіць | правіць зыходнік]
- Ганаровая ступень Каліфарнійскага ўніверсітэта (1996), Балонскага ўніверсітэта (2007) і Эксперыментальнага нацыянальнага ўніверсітэта Яракуй (2010) [25]
- Ганаровы медаль 70-годдзя рэформы ўніверсітэта, 1988, Нацыянальны ўніверсітэт Кордовы [26]
- Нацыянальны ордэн Эквадора «За заслугі» (2006) [27]
- Удзячнасць Liberarte/2006, Фонд Liberarte [28]
- Ордэн Гераіні Венесуэлы (2007)[29]
- Прэмія Дона Іларыа Куадраса і званне Сацыяльны і культурны амбасадар моладзі, Моладзевае кіраўніцтва правінцыі Мендоса, 2008 [30]
- Спецыяльны прыз Veintitrés, 2009 [31]
- Надзвычайная прэмія ў галіне правоў чалавека да двухсотгоддзя Майскай рэвалюцыі, 2010 г., Аргенцінская Рэспубліка [32]
- Прэмія Радольфа Уолша ў галіне камунікацыі і правоў чалавека, Нацыянальны ўніверсітэт Ла-Платы, 2011 [33]
- Ганаровая прэмія Radio Nacional, 2013 [34]
- Grifo d’Argento, вышэйшая ўзнагарода Генуі, 2013 [35]
Зноскі
- ↑ Hebe de Bonafini // SNAC — 2010. Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ Murió a los 93 años Hebe de Bonafini
- ↑ Murió Hebe de Bonafini
- ↑ https://www.lanacion.com.ar/politica/el-kirchnerismo-despidio-a-hebe-de-bonafini-y-esparcio-sus-cenizas-en-la-plaza-de-mayo-nid24112022/
- ↑ Un emblema de corrupción en problemas
- ↑ Madres de Plaza de Mayo (ісп.)
- ↑ Festivaletteratura, Authors' Archive. Hebe de Bonafini Архівавана 5 лістапада 2005 года..
- ↑ New Internationalist, May 2003. Interview with David Ransom Архівавана 22 ліпеня 2005 года..
- ↑ Punto Final. Entre la lucha y los recuerdos Архівавана 1 верасня 2019 года..
- ↑ а б Bennett, Adam, Ludlow, Marcee, and Reed, Christopher. Madres de Plaza de Mayo. University of Texas Архівавана 20 ліпеня 2011 года.
- ↑ Supuesto líder de ETA trabajó en Argentina con Hebe de Bonafini. Infobae (7 кастрычніка 2010). Архівавана з першакрыніцы 26 March 2012. Праверана 1 December 2017.
- ↑ а б в La ciénaga del antisemitismo y la mentira.
- ↑ Clarín, 13 April 2005. «Bonafini cargó duro contra las Abuelas, Juan Pablo II y Blumberg» Архівавана 1 снежня 2008..
- ↑ La Nación: Kirchner recibió a Hebe de Bonafini en la Casa Rosada Архівавана 1 снежня 2017. (ісп.)
- ↑ Clarín, 26 December 2006. «Kirchner recibió a Hebe de Bonafini en Casa de Gobierno Архівавана 3 сакавіка 2016.».
- ↑ Clarín: Bonafini anunció que las Madres harán la última Marcha de la Resistencia Архівавана 3 сакавіка 2016. (ісп.)
- ↑ а б Hebe de Bonafini S.A.: Cuando el dolor sirve para ganar dinero y poder. Urgente24 (4 красавіка 2009).
- ↑ Página/12: «Las Madres y su construcción de sueños» (ісп.)
- ↑ Podrían denunciar plan de viviendas de Madres de Plaza de Mayo. El Intransigente.
- ↑ а б в Les quitan a las madres el manejo del plan de viviendas(недаступная спасылка). La Nación. Архівавана з першакрыніцы 9 кастрычніка 2011. Праверана 23 лістапада 2022.
- ↑ Bonafini says Schoklenders are 'scammers, traitors'. Buenos Aires Herald.
- ↑ Las frases más polémicas de Bonafini(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 14 чэрвеня 2011. Праверана 23 лістапада 2022.
- ↑ а б Murió Hebe de Bonafini. Infobae (20 лістапада 2022).
- ↑ а б "Murió Hebe de Bonafini, la referente de las Madres de Plaza de Mayo que fue una aliada central de los Kirchner". 20 November 2022.
- ↑ Diversas personalidades celebraron el Doctorado Honoris Causa otorgado por la UNEY a Hebe de Bonafini Архівавана 27 верасня 2011 года.
- ↑ Hebe de Bonafini recibirá el Doctorado Honoris Causa Архівавана 28 верасня 2011 года.
- ↑ Condecoración a mujeres Архівавана 14 жніўня 2011 года.
- ↑ Reconocimientos Liberarte/2006
- ↑ Argentina's Hebe de Bonafini Delivers Message of Solidarity to Venezuela's ANC. Venezuelanalysis.com (6 кастрычніка 2017).
- ↑ Hebe de Bonafini fue declarada Embajadora Cultural y Social de los Jóvenes Архівавана 6 кастрычніка 2011 года.
- ↑ Distinción y emoción en los premios de Veintitrés Архівавана 25 студзеня 2010 года.
- ↑ La Presidenta anunció la creación del Ministerio de Seguridad, que estará a cargo de la Dra. Nilda Garré
- ↑ Hebe de Bonafini recibió el Premio Rodolfo Walsh Архівавана 20 верасня 2011 года.
- ↑ Página/12 :: espectaculos. www.pagina12.com.ar.
- ↑ Hebe de Bonafini condecorada en Italia.
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- Madres de Plaza de Mayo Архівавана 5 студзеня 2014 года. (ісп.)
