Касцёл Святога Роха і кляштар рахітаў (Мінск)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Славутасць
Касцёл Святога Роха і кляштар рахітаў
Менскі кляштар рохітаў (№ 16) на плане горада 1793 года.
Менскі кляштар рохітаў (№ 16) на плане горада 1793 года.
53°54′06″ пн. ш. 27°32′58″ у. д.HGЯO
Краіна  Беларусь
Месцазнаходжанне
Дата пабудовы XVIII стагоддзе
Дата скасавання 1824
Map

Касцёл Святога Роха і кляштар рахітаў — колішні рымска-каталіцкі сакральны комплекс у Менску. Размяшчаўся ў канцы Койданаўскай вуліцы, дзейнічаў у 1750-х — 1830-х гадах.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Заснаваны 3 жніўня 1752 года фундацыяй ксяндза, апостальскага пісара Тамаша Стацэвіча, які ахвяраваў 11 000 злотых і абраз Святой Веранікі, а таксама ўнукаў менскага бурмістра Лукаша Богушавіча Шышкі — каралеўскага сакратара Тодара Шышкі з братамі Юрыем, Базылём, Міхалам Шышкамі, якія ахвяравалі кангрэгацыі рохітаў пад пабудову кляштара і шпіталя два пляцы на Койданаўскай вуліцы побач Койданаўскай брамы і гарадскога вала, а таксама 750 злотых на ўтрыманне хворых[1][2]. Такім чынам у Менску з’явілася таварыства рохітаў з невялікім касцёлам і фундашам у 7000 срэбрам[удакладніць: камент.][3].

У 1788 годзе Міхал Ансялеўскі надаў кляштару 2 сенажаці паблізу горада[1][2].

Станам на 1796 год у рэзідэнцыі рохітаў 5 манахаў. У 1797 годзе названы менскія браты-рохіты — Макарый Ахрамовіч (60 гадоў) са шляхты Ашмянскага павета, Урбан Бардзынскі (80 гадоў) і Юзаф Анцілеўскі (70 гадоў) са шляхты Мінскай губерні, Андрэй Ольскі (50 гадоў) са шляхты Навагрудскага павета.

За 1800 год захаваўся Інвентар візіты касцёла і шпіталя братоў рохітаў (Inwentarz wizyty kosciola i szpitalu brzci rochitow roku 1800).

Дамы (справа) па адрасах Рэвалюцыйная № 30, 32 і крыло будынка па адрасе Няміга № 5, від з Рэвалюцыйнай у бок Гарадскога Вала ў 2019 годзе — месца касцёла Святога Роха і кляштара рохітаў у 1752—1821 гадах.

У XVIII — пачатку XIX ст. кляштару належалі некалькі пляцаў з будынкамі ў горадзе, а таксама фруктовы сад каля вуліцы Нямігскай і вятрак пры дарозе на Смілавічы[1][2].

У 1824 годзе мінскі кляштар рохітаў скасаваны, уся маёмасць перададзена менскага кляштара баніфратраў[1][2]. Пасля 1832 года кляштар баніфратраў скасаваны, большасць яго будынкаў, у тым ліку колішні кляштар і касцёл рохітаў, знесена, а астатняя маёмасць у 1836 годзе перададзена Мінскаму прыказу грамадскай апекі (Минскому приказу общественного призрения)[1][2].

У 2-й палове XIX ст. тэрыторыя забудавана жылымі дамамі[1][2].

Архітэктура[правіць | правіць зыходнік]

Невялікі драўляны дзвюхвежавы касцёл Святога Роха на падмурку, галоўным фасадам выходзіў на Койданаўскую вуліцу. Інтэр’еры ўпрыгожвалі тры драўляныя разьбяныя алтары[1][2].

У галоўным алтары знаходзіліся абразы Святога Роха, Святой Веранікі і Святога Юзафа. На тэрыторыі кляштара размяшчаўся аднапавярховы драўляны шпіталь на 30 ложкаў і тры драўляныя жылыя дамы, у адным з іх жыў ксёндз-капелан, а таксама комплекс гаспадарчых пабудоў і агарод. Тэрыторыя кляштара была абнесена драўляным парканам, галоўная брама размяшчалася з боку Койданаўскай вуліцы[1][2].

Зноскі

  1. ↑ а б в г д е ё ж КАСЦЁЛ СВЯТОГА РОХА І КЛЯШТАР РАХІТАЎ
  2. ↑ а б в г д е ё ж ЭнцВКЛ 2005.
  3. ↑ Памяць. Мінск 2001, с. 269.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Касцёл_Святога_Роха_і_кляштар_рахітаў_(Мінск)&oldid=4494063"