Іван Мацвеевіч Жыжаль

Іван Мацвеевіч Жыжаль
Іван Мацвеевіч Жыжаль
	1955 — 1969
Кіраўнік урада	Кірыл Мазураў; Мікалай Аўхімовіч; Ціхан Кісялёў
Папярэднік	пасада заснаваная
Пераемнік	Мікалай Архіпец
Нараджэнне	16 чэрвеня 1904; Сыраежкі, Свіслацкая воласць[d], Ваўкавыскі павет, Гродзенская губерня, Літоўскае генерал-губернатарства, Расійская імперыя;
Смерць	18 сакавіка 1982 (77 гадоў); Мінск, БССР, СССР;
Месца пахавання	Усходнія могілкі;
Партыя	КПСС;
Бітвы	Вялікая Айчынная вайна;
Узнагароды	; ;

Іва́н Мацве́евіч Жы́жаль (16 чэрвеня 1904, в. Сыраежкі — 18 сакавіка 1982, г. Мінск) — будаўнік, Герой Сацыялістычнай Працы (1964).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Іван Жыжаль нарадзіўся 16 чэрвеня 1904 года ў вёсцы Сыраежкі (цяпер Бераставіцкі раён Гродзенскай вобласці Беларусі). З 1921 года працаваў на чыгунцы. У 1922 годзе Жыжаль скончыў чыгуначнае вучылішча. У 1935 годзе ён скончыў Мінскі політэхнічны інстытут па спецыяльнасці «інжынер прамысловага і грамадзянскага будаўніцтва», пасля чаго працаваў у Белдзяржбудзе. З 1938 года кіраваў інстытутам «Белпрампраект». На пачатку Вялікай Айчыннай вайны з’ехаў з Мінска ў Смаленск, адкуль і быў прызваны ў армію. Удзельнічаў у баях Вялікай Айчыннай вайны^[1].

Пасля вызвалення Мінска Жыжаль быў звольнены з Узброеных Сіл і прызначаны спачатку інструктарам будаўнічага аддзела ЦК КПБ, а затым — загадчыкам аддзела будматэрыялаў Дзяржплана БССР, інжынерам Галоўнага ўпраўлення прамысловага будаўніцтва. З 1951 года Жыжаль кіраваў Галоўным упраўленнем будаўніцтва Мінска, а ў 1955 годзе ўзначаліў Міністэрства прамысловага будаўніцтва БССР^[1].

Пад непасрэдным кіраўніцтвам Жыжаля была пабудавана вялікая колькасць прамысловых прадпрыемстваў Беларускай ССР, у тым ліку Гродзенскі азотна-тукавы камбінат, Салігорскі калійны камбінат, Полацкі нафтаперапрацоўчы камбінат, уведзены ў строй новыя чэргі Мінскага аўтамабільнага завода і Мінскага трактарнага завода. Акрамя таго, Жыжаль кіраваў будаўніцтвам вялікай колькасці жылых будынкаў, аб’ектаў сацыяльнай сферы. Пры яго актыўным удзеле будаваліся будынкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта і Помнік Перамогі на аднайменнай плошчы ў Мінску.

У 1969 годзе Жыжаль сышоў з пасады міністра, а ў 1970 годзе выйшаў на пенсію. Пражываў у Мінску. Памёр 18 сакавіка 1982 года^[1], пахаваны на Усходніх могілках Мінска. У 1994 г. у Мінску на доме на рагу вуліцы Захарава і Вайсковага завулка, дзе жыў Жыжаль, была ўсталявана мемарыяльная дошка.

Абіраўся дэпутатам Вярхоўнага Савета Беларускай ССР (1955—1971), дэлегатам XXII і XXIII з’ездаў КПСС^[1]. Кандыдат у члены ЦК КПБ (1952—1954), член ЦК КПБ (1956—1971), член Рэвізійнай камісіі КПБ (1954—1956)^[2].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР 15 лютага 1964 года за «самаадданую працу і выдатныя вытворчыя поспехі, дасягнутыя пры будаўніцтве Гродзенскага азотнатукавага завода, Першага Салігорскага калійнага камбіната, Полацкага нафтаперапрацоўчага завода» Іван Жыжаль быў удастоены высокага звання Героя Сацыялістычнай Працы з уручэннем ордэна Леніна і медаля «Серп і Молат»^[1].

Заслужаны будаўнік БССР, Ганаровы грамадзянін Мінска. Быў узнагароджаны двума ордэнамі Леніна, двума ордэнамі «Знак Пашаны», ордэнам Чырвонай Зоркі і шэрагам медалёў, у т. л. «За адвагу», «За абарону Масквы»^[1].

Памяць[правіць | правіць зыходнік]

На доме па адрасе вул. Захарава № 32, у якім ён жыў, устаноўлена мемарыяльная дошка.

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е Іван Мацвеевіч Жыжаль на сайце «Героі краіны»
↑ Жижель Иван Матвеевич // Белорусская ССР: Краткая энциклопедия в 5 т. (руск.) / Ред. колл.: П. У. Бровка и др. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. Биографический справочник. — С. 225. — 737 с. — 50 000 экз.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Долготович Б. Д. Почетные граждане Белорусских городов. — Минск, Беларусь, 2008.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

[wh-1] а ^б ^в ^г ^д ^е Іван Мацвеевіч Жыжаль на сайце «Героі краіны»

[2] Жижель Иван Матвеевич // Белорусская ССР: Краткая энциклопедия в 5 т. (руск.) / Ред. колл.: П. У. Бровка и др. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. Биографический справочник. — С. 225. — 737 с. — 50 000 экз.

[1]

[2]