Касмічная праграма «Вояджэр»: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др r2.7.3) (робат змяніў: ru:Вояджер |
др r2.7.3) (робат дадаў: lt:Voyager programa, uk:Вояджер |
||
Радок 51: | Радок 51: | ||
[[ja:ボイジャー計画]] |
[[ja:ボイジャー計画]] |
||
[[ko:보이저 계획]] |
[[ko:보이저 계획]] |
||
[[lt:Voyager programa]] |
|||
[[nl:Voyagerprogramma]] |
[[nl:Voyagerprogramma]] |
||
[[no:Voyager-programmet]] |
[[no:Voyager-programmet]] |
||
Радок 62: | Радок 63: | ||
[[sv:Voyagerprogrammet]] |
[[sv:Voyagerprogrammet]] |
||
[[th:โครงการวอยเอจเจอร์]] |
[[th:โครงการวอยเอจเจอร์]] |
||
[[uk:Вояджер]] |
|||
[[zh:航海家計畫]] |
[[zh:航海家計畫]] |
Версія ад 13:13, 23 жніўня 2012
Во́яджэр або вая́джэр (анг. voyager - вандроўнік) — серыя амерыканскіх касмічных апаратаў для даследавання далёкіх планет Сонечнай сістэмы. Таксама назва адпаведнай праграмы.
Праграма лічыцца адной з самых паспяховых у гісторыі міжпланетных даследаванняў. Абодва «Вояджэры» ўпершыню перадалі якасныя здымкі Юпітэра і Сатурна, а «Вояджэр-2» упершыню дасягнуў Нептуна і Урана. «Вояджэры» сталі трэцім і чацвёртым касмічнымі апаратамі, якія пакінулі межы Сонечнай сістэмы (першымі двума былі «Піянер-10» і «Піянер-11»).
Апараты серыі «Вояджер» — даволі буйныя машыны. Гэта высакааўтаномныя робаты-зонды, абсталяваныя ўласнымі энэргаўстаноўкамі, ракетнымі рухавікамі, кампутарамі, сістэмамі радыёсувязі, кіраванні і навуковымі прыборамі для даследавання планет, агульнай масай каля 815 кг.
Апараты былі створаныя ў Лабараторыі рэактыўнага руху (анг. Jet Propulsion Laboratory — JPL) НАСА.
Гісторыя стварэння
Ідэя праграмы ўпершыню з'явілася ў канцы 60-х гадоў, незадоўга да запуску першых пілатуемых апаратаў да Месяца і апаратаў «Піянер» да Юпітэра.
Першапачаткова планавалася даследаваць толькі Юпітэр і Сатурн. Аднак дзякуючы таму, што ўсё планеты-гіганты ўдала размясціліся ў параўнальна вузкім сектары Сонечнай сістэмы («парад планет»), стала магчымым выкарыстанне гравітацыйных манеўраў для аблёту ўсіх вонкавых планет, з выняткам Плутона. Адпаведна была разлічаная траекторыя палёту, хоць афіцыйна вывучэнне Ўрана і Няптуна не ўваходзіла ў задачы місій (палётаў); для гарантаванага дасягнення гэтых планет патрэбнымі былі б даражэйшыя апараты з лепшай надзейнасцю.
Пасля таго, як Вояджэр-1 паспяхова выканаў праграму даследавання Сатурна і яго спадарожніка Тытана, было прынята канчатковае рашэнне накіраваць Вояджэр-2 да Урана і Няптуну. Дзеля патрэбнага змянення траекторыі давялося адмовіцца ад блізкага пралёту Тытана.