Эрых фон Фалькенгайн: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
JerzyKundrat (размовы | уклад) дрНяма тлумачэння праўкі |
дапаўненне, афармленне |
||
Радок 67: | Радок 67: | ||
Ваенную службу распачаў у 1880. У 1890 скончыў Акадэмію Генеральнага штаба. Некалькі гадоў быў інструктарам кітайскай арміі, а пад час [[паўстанне баксёраў|паўстання баксёраў]] працаваў у нямецкім штабе інтэрвенцкіх сіл. Пасля вяртання дахаты служыў у нямецкім Генеральным Штабе. З чэрвеня 1913 (да студзеня 1915) выконваў функцыі прускага ваеннага міністра. |
Ваенную службу распачаў у 1880. У 1890 скончыў Акадэмію Генеральнага штаба. Некалькі гадоў быў інструктарам кітайскай арміі, а пад час [[паўстанне баксёраў|паўстання баксёраў]] працаваў у нямецкім штабе інтэрвенцкіх сіл. Пасля вяртання дахаты служыў у нямецкім Генеральным Штабе. З чэрвеня 1913 (да студзеня 1915) выконваў функцыі прускага ваеннага міністра. |
||
Няўдачы нямецкай арміі на пачатку [[Першая Сусветная вайна|Першай Сусветнай вайны]] прывялі да таго, што кайзер [[Вільгельм II]] прызначыў Фалькенхайна [[14 верасня]] [[1914]] шэфам Генеральнага штаба замест [[Гельмут фон Мультке|Гельмута фон Мультке]]. |
Няўдачы нямецкай арміі на пачатку [[Першая Сусветная вайна|Першай Сусветнай вайны]] прывялі да таго, што кайзер [[Вільгельм II]] прызначыў Фалькенхайна [[14 верасня]] [[1914]] шэфам Генеральнага штаба замест [[Гельмут фон Мультке, малодшы|Гельмута фон Мультке малодшага]]. |
||
Напачатку Фалькенхайн паспрабаваў адцяць на Заходнім фронце англічан і французаў ад мора. Гэта не атрымалася. Тады ён прыняў стратэгію пераносу актыўных дзеянняў на іншыя франты, галоўным чынам на ўсходні, каб змусіць [[Расійская імперыя|Расію]] прасіць перамір'я. У [[1915]] падрыхтаваў пераможныя аперацыі на ўсходнім фронце, а таксама захапіў [[Сербія|Сербію]]. Аднак ён меў канфлікт з камандуючым усходнім фронтам — Гіндэнбургам і Людэндорфам, таму не хацеў кідаць усе сілы на Расію. Не верыў у магчымысць поўнай перамогі над Расійскай Імперыяй і баяўся за аслабленне заходняга фронту. Чакаючы на палітычны дагавор з Расіяй, вырашыў аслабіць заходніх саюзнікаў: праз атакі падводнымі чоўнамі англійскіх караблёў і «выкрываўленне» французскай арміі ([[Бітва пад Вердэнам]]). |
Напачатку Фалькенхайн паспрабаваў адцяць на Заходнім фронце англічан і французаў ад мора. Гэта не атрымалася. Тады ён прыняў стратэгію пераносу актыўных дзеянняў на іншыя франты, галоўным чынам на ўсходні, каб змусіць [[Расійская імперыя|Расію]] прасіць перамір'я. У [[1915]] падрыхтаваў пераможныя аперацыі на ўсходнім фронце, а таксама захапіў [[Сербія|Сербію]]. Аднак ён меў канфлікт з камандуючым усходнім фронтам — Гіндэнбургам і Людэндорфам, таму не хацеў кідаць усе сілы на Расію. Не верыў у магчымысць поўнай перамогі над Расійскай Імперыяй і баяўся за аслабленне заходняга фронту. Чакаючы на палітычны дагавор з Расіяй, вырашыў аслабіць заходніх саюзнікаў: праз атакі падводнымі чоўнамі англійскіх караблёў і «выкрываўленне» французскай арміі ([[Бітва пад Вердэнам]]). |
||
Радок 84: | Радок 84: | ||
* [[Ежы Туронак|Туронак Ю.]] Беларусь пад нямецкай акупацыяй: Пер. з пол. Мн., 1993. |
* [[Ежы Туронак|Туронак Ю.]] Беларусь пад нямецкай акупацыяй: Пер. з пол. Мн., 1993. |
||
* [[Андрэй Міхайлавіч Лукашэвіч|Лукашзвіч А.]] Фалькенгайн // ЭГБ ў 6 т. Т. 6 Кн. ІІ. Мн., 2003. |
* [[Андрэй Міхайлавіч Лукашэвіч|Лукашзвіч А.]] Фалькенгайн // ЭГБ ў 6 т. Т. 6 Кн. ІІ. Мн., 2003. |
||
{{start box}} |
|||
{{succession box|before=[[Гельмут фон Мультке, малодшы]] |
|||
|after=[[Паўль фон Гіндэнбург]] |
|||
|title=Начальнік генеральнага штаба Германіі |
|||
|years=[[1914]]—[[1916]] |
|||
}} |
|||
{{end box}} |
|||
{{Бібліяінфармацыя}} |
{{Бібліяінфармацыя}} |
Версія ад 10:38, 7 ліпеня 2014
Эрых фон Фалькенгайн | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Erich von Falkenhayn | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Манарх | Вільгельм II | ||||||
|
|||||||
Манарх | Вільгельм II | ||||||
Папярэднік | Хельмут Іаган Людвіг фон Мольтке | ||||||
Пераемнік | Паўль фон Гіндэнбург | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
11 верасня 1861 Каралеўства Прусія |
||||||
Смерць |
8 красавіка 1922 Патсдам, Германія |
||||||
Месца пахавання | |||||||
Род | Falkenhayn[d][2] | ||||||
Імя пры нараджэнні | ням.: Erich Georg Anton Sebastian von Falkenhayn[2] | ||||||
Бацька | Fedor von Falkenhayn[d][2] | ||||||
Маці | Franziska Freiin von Rosenberg[d][3][2] | ||||||
Веравызнанне | лютэранства | ||||||
Адукацыя | |||||||
Навуковая ступень | доктар філасофскіх навук | ||||||
Дзейнасць | палітык, ваенны, Ваенны саветнік, ваенны, ваенны аташэ, салдат, ваенны камандзір | ||||||
Навуковая дзейнасць | |||||||
Навуковая сфера | ваенная справа[1] і армія[1] | ||||||
Ваенная служба | |||||||
Прыналежнасць | Германская імперыя | ||||||
Род войскаў | Германская імперская армія | ||||||
Званне | Генерал пяхоты (1915) | ||||||
Бітвы |
Паўстанне баксёраў Першая сусветная вайна |
||||||
Узнагароды | |||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Эрых фон ФАЛЬКЕНГАЙН (Эрых фон Фалькенхайн, ням.: Erich von Falkenhayn; 11 верасня 1861, замак Бельхаў каля г. Торунь, цяпер Польшча — 8 красавіка 1922, пад Патсдамам) — германскі ваенны і дзяржаўны дзеяч, генерал ад інфантэрыі (1915). Ваенны міністр Прусіі (1913—1914), начальнік генеральнага штаба Германіі (1914—1916) падчас Першай сусветнай вайны.
Ваенную службу распачаў у 1880. У 1890 скончыў Акадэмію Генеральнага штаба. Некалькі гадоў быў інструктарам кітайскай арміі, а пад час паўстання баксёраў працаваў у нямецкім штабе інтэрвенцкіх сіл. Пасля вяртання дахаты служыў у нямецкім Генеральным Штабе. З чэрвеня 1913 (да студзеня 1915) выконваў функцыі прускага ваеннага міністра.
Няўдачы нямецкай арміі на пачатку Першай Сусветнай вайны прывялі да таго, што кайзер Вільгельм II прызначыў Фалькенхайна 14 верасня 1914 шэфам Генеральнага штаба замест Гельмута фон Мультке малодшага.
Напачатку Фалькенхайн паспрабаваў адцяць на Заходнім фронце англічан і французаў ад мора. Гэта не атрымалася. Тады ён прыняў стратэгію пераносу актыўных дзеянняў на іншыя франты, галоўным чынам на ўсходні, каб змусіць Расію прасіць перамір'я. У 1915 падрыхтаваў пераможныя аперацыі на ўсходнім фронце, а таксама захапіў Сербію. Аднак ён меў канфлікт з камандуючым усходнім фронтам — Гіндэнбургам і Людэндорфам, таму не хацеў кідаць усе сілы на Расію. Не верыў у магчымысць поўнай перамогі над Расійскай Імперыяй і баяўся за аслабленне заходняга фронту. Чакаючы на палітычны дагавор з Расіяй, вырашыў аслабіць заходніх саюзнікаў: праз атакі падводнымі чоўнамі англійскіх караблёў і «выкрываўленне» французскай арміі (Бітва пад Вердэнам).
Параза плана пад Вердэнам, наступ Брусілава на ўсходзе і ўваход у вайну Румыніі сталі вынікам адхілення Фалькенхайна ад камандвання 29 жніўня 1916. Яго пераемнікамі сталі Гіндэнбург і Людэндорф.
Яго прызначылі камандуючым 9-й Арміі, якая ваявала супраць Румыніі (верасень 1916 — чэрвень 1917), дзе выдатна праявіў свае якасці. У канцы 1916 разам з групай ген. А. Макензена нанёс паражэнне румынскай арміі і ўзяў Бухарэст. Вясною 1917 выехаў у Турцыю. Там камандаваў турэцкай Групай Арміі Палесціна. Атрымашў некалькі балючых паразаў і ў лютым 1918 быў вызвалены з пасады.
3 сакавіка 1918 камандуючы 10-й арміяй (на Беларусі). На акупіраванай тэрыторыі праводзіў самастойную, незалежную ад Берліна палітыку. Фактычна прызнаў Беларускую Народную Рэспубліку і падтрымаў Раду БНР. 27.3.1918 перадаў у кампетэнцыю Рады Беларускай Народнай Рэспублікі ведамствы гандлю, прамысловасці, асветы, сацыяльнага забеспячэння, якія дзейнічалі пад кантролем акупацыйных улад. Разглядаў Раду БНР і Народны Сакратарыят Беларусі як пасрэднікаў паміж германскай адміністрацыяй і беларускім насельніцтвам у пытаннях вырашэння жыццёвых цяжкасцей, выкліканых вайной. Фактычна рыхтаваў гэтыя органы да прыняцця на сябе ўлады ў выпадку станоўчага для Германіі выніку вайны[4]. У лістападзе—снежні 1918 кіраваў эвакуацыяй германскіх войск з тэрыторыі Беларусі.
Сышоў на спачынак 5 чэрвеня 1919, знаходзіўся ў рэзерве. Выдаў успаміны «Нямецкае камандванне ў 1914—1916».
Зноскі
- ↑ а б в г Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
- ↑ а б в г Deutsche Biographie — München BSB, Historische Kommission bei der Bayerischen Akademie der Wissenschaften, 2001.
- ↑ Pas L. v. Genealogics — 2003.
- ↑ А. Лукашзвіч (2003)
Літаратура
- Туронак Ю. Беларусь пад нямецкай акупацыяй: Пер. з пол. Мн., 1993.
- Лукашзвіч А. Фалькенгайн // ЭГБ ў 6 т. Т. 6 Кн. ІІ. Мн., 2003.
- Пахаваныя ў Патсдаме
- Дактары філасофскіх навук
- Кавалеры ордэна Чорнага арла
- Кавалеры ордэна Чырвонага арла
- Кавалеры «Ордэна Кароны» (Прусія)
- Кавалеры ордэна Pour le Mérite
- Кавалеры ордэна Узыходзячага сонца
- Кавалеры ордэна Свяшчэннага скарбу
- Кавалеры Ваеннага ордэна Максіміліяна Іосіфа
- Узнагароджаныя Баварскім ордэнам «За ваенныя заслугі»
- Кавалеры ордэна Жалезны крыж
- Асобы
- Нарадзіліся 11 верасня
- Нарадзіліся ў 1861 годзе
- Памерлі 8 красавіка
- Памерлі ў 1922 годзе
- Удзельнікі Першай сусветнай вайны
- Нямецкія генералы
- Памерлі ў Патсдаме