Віктар Іванавіч Анікін

Віктар Іванавіч Анікін
Віктар Іванавіч Анікін
Дата нараджэння	14 студзеня 1918
Месца нараджэння	Алатыр, Сімбірская губерня, РСФСР;
Дата смерці	23 верасня 1997 (79 гадоў)
Грамадзянства	СССР; Беларусь;
Жонка	Лідзія Іосіфаўна Анікіна
Альма-матар	Ленінградскі інстытут інжынераў камунальнага будаўніцтва (1940);
Працы і дасягненні
Месца працы	Белдзяржпраект; Беларускі нацыянальны тэхнічны ўніверсітэт;
Навуковая ступень	кандыдат архітэктуры (1970)
Навуковае званне	прафесар[d]; Член-карэспандэнт Беларускай акадэміі архітэктуры[d];
Член у	Саюз архітэктараў СССР;
Працаваў у гарадах	Вільнюс, Мінск і Брэст
Найважнейшыя пабудовы	Рэспубліканская бібліятэка
Горадабудаўнічыя праекты	Праект рэканструкцыі цэнтра Брэста (1968)
Узнагароды	Ганаровая грамата Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР (1989) Заслужаны архітэктар Беларускай ССР (1980) Ганаровая грамата Прэзідыума Вярхоўнага Савета Літоўскай ССР[d] (1949)
	Віктар Іванавіч Анікін на Вікісховішчы

Віктар Іванавіч Анікін (14 студзеня 1918, Алатыр, Сімбірская губерня — 23 верасня 1997) — беларускі архітэктар і педагог, які працаваў у канцы 1940-х — пачатку 1950-х гадоў у Літве. Заслужаны архітэктар Беларусі (1980), член-карэспандэнт Беларускай акадэміі архітэктуры. Кандыдат архітэктуры (1970), прафесар (1984). Муж архітэктара Лідзіі Анікінай.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў у 1940 годзе архітэктурны факультэт Ленінградскага інстытута інжынераў камунальнай будаўніцтва^[1] па спецыяльнасці «архітэктар-праекціроўшчык жылых і грамадскіх будынкаў». Быў прызваны ў армію. Удзельнічаў у Вялікай Айчыннай вайне.

Член Саюза архітэктараў СССР з 1946 года^[2]. З 1946 года Анікін працаваў у Вільнюсе раённым архітэктарам, затым творчым кіраўніком у праектных арганізацыях. За гады працы ў Літве ён стварыў шэраг праектаў буйных грамадскіх будынкаў: стадыён «Спартак» (пасля стадыён «Жальгірыс»), адміністрацыйныя будынкі міністэрстваў лясной прамысловасці і прамысловасці будаўнічых матэрыялаў; прымаў удзел у праектаванні будынка Педагагічнага інстытута (цяпер Вільнюскі педагагічны ўніверсітэт). Удзельнічаў у праектаванні набярэжнай К. Пожалас у Вільні.

Анікін таксама распрацаваў у суаўтарстве з іншымі архітэктарамі шэраг серый тыпавых праектаў жылых дамоў, якія атрымалі распаўсюджанне ў будаўніцтве Літвы.

У 1958 годзе архітэктар пераехаў у Мінск, кіраўнік майстэрні, галоўны архітэктар у інстытуце «Белдзяржпраект». З 1964 года выкладаў у Беларускім політэхнічным інстытуце (цяпер БНТУ); дацэнт кафедры архітэктуры, загадчык кафедраў архітэктуры прамысловых будынкаў і горадабудаўніцтва (1977), з 1984 года прафесар кафедры горадабудаўніцтва. Кандыдат архітэктуры (1970).

Асноўныя працы[правіць | правіць зыходнік]

Стадыён «Спартак»

Педагагічны інстытут

Рэспубліканская бібліятэка

Шматкватэрны жылы дом (Вокечу)

Зялёны мост у Вільнюсе

Асноўныя працы ў Вільнюсе: рэспубліканскі стадыён «Спартак» (1950), мост цераз р. Нярыс (1952, з інжынерам Г. М. Паповым), будынкі міністэрстваў лясной прамысловасці (1953) і прамысловасці будматэрыялаў (1954), электрамеханічны тэхнікум (1956), Дзяржаўная бібліятэка Літоўскай ССР (1969), шматкватэрныя жылыя дамы па вул. Пожалас^[2].

Асноўныя працы ў Беларусі (у аўтарскім калектыве): генплан (1961) і праекты забудовы мікрараёнаў Светлагорска (1961)^[1], генплан Пінска (1963), праект рэканструкцыі Цэнтральнага батанічнага саду АН БССР (1962), ПДП жылых раёнаў і забудовы мікрараёнаў Усход (1965—1978), Серабранка (1968—79), па вул. Чкалава (1962), Вяснянка (1986), комплекс архітэктурна-будаўнічага інстытута і навучальна-лабараторны корпус будаўнічых факультэтаў Беларускага політэхнічнага інстытута (1976—1983, сумесна з І. Есьманам^[1]) у Мінску^[2], генплан (1965) і праект рэканструкцыі цэнтра (1968) Брэста (сумесна з Г. Трушнікавай)^[1], ПДП Усходняга раёна і праекты забудовы мікрараёнаў-1, 2 у Брэсце (1967)^[2], праект добраўпарадкавання плошчы Леніна (цяпер плошча Незалежнасці) у Мінску.

Працы[правіць | правіць зыходнік]

Больш за 120 публікацый, у т.л. манаграфіі: «Мікрараёны Беларусі» (Мінск, 1963), «Архітэктура Савецкай Беларусі» (Масква. 1973, 1986, у аўтарскім калектыве), «Горад-герой Мінск» (Масква, 1976, з Ю. П. Грыгор’евым), «Брэсцкая крэпасць-герой» (Масква, 1981, 1985), «Архітэктурнае праектаванне жылых раёнаў» (Масква, 1987), «Горадабудаўніцтва Беларусі» (Мінск, 1988, у аўтарскім калектыве)^[2].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны II ступені (1985), медалямі. Ганаровымі граматамі Прэзідыумаў Вярхоўнага Савета ЛітССР (1949) і БССР (1989)^[2].

Бібліяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Брестская крепость — герой. Москва: Стройиздат, 1981. 181 с. (Архитектура городов-героев)
Жилой район крупного города: Опыт Белоруссии. Москва: Стройиздат, 1987. 190 с.

Зноскі

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Аникин Виктор Иванович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 19. — 737 с..
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Аникин Виктор Иванович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др.. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Аникин Виктор Иванович // Республика Беларусь: Энциклопедия в 6 т. Т. 2: А — Герань / редкол. Г. П. Пашков и др. — Минск: БелЭн, 2006. — 912 с : ил. — ISBN 985-11-0341-1. — ISBN 985-11-0371-3 (Т. 2).
Аникин Виктор Иванович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др.. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

К 90-летию со дня рождения зодчего Аникина
Партрэт аўтарства І. В. Мядзведзева — НАЦИОНАЛЬНОЕ СВОЕОБРАЗИЕ В ТВОРЧЕСТВЕ АРХИТЕКТОРА-ХУДОЖНИКА И. В. МЕДВЕДЕВА. С. 85

[БС-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Аникин Виктор Иванович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 19. — 737 с..

[АСБ-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Аникин Виктор Иванович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др.. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1.

[1]

[2]