Дзмітрый Мікалаевіч Дудар

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Футбол
Дзмітрый Дудар
Поўнае імя Дзмітрый Мікалаевіч Дудар
Нарадзіўся 8 лістапада 1991(1991-11-08)[1] (32 гады)
Грамадзянства  Беларусь
Рост 197 см
Вага 84 кг[2]
Пазіцыя брамнік
Інфармацыя пра клуб
Клуб Беларусь Тарпеда-БелАЗ
Нумар 91
Маладзёжныя клубы
Беларусь Белкард (Гродна)
2007—2008 Беларусь РДВАР (Мінск)
Клубная кар’ера[* 1]
2008—2010 Беларусь Дынама (Мінск) 0 (0)
2011—2012 Беларусь Белкард (Гродна) 45 (-66)
2013 Беларусь Хімік (Светлагорск) 21 (-18)
2014—2015 Беларусь Дынама (Брэст) 22 (-41)
2016 Беларусь Граніт (Мікашэвічы) 14 (-14)
2016—2017 Беларусь Слуцк 29 (-28)
2018—2019 Беларусь Гомель 23 (-32)
2019—2021 Беларусь Нёман (Гродна) 42 (-45)
2022— Беларусь Тарпеда-БелАЗ (Жодзіна)
Нацыянальная зборная[* 2]
2010 Беларусь Беларусь (да 20) 2 (-2)
2017 Беларусь Беларусь B 1 (-0)
  1. Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў, адкарэктавана станам на 10 студзеня 2022.
  2. Колькасць гульняў і галоў за нацыянальную зборную ў афіцыйных матчах, адкарэктавана станам на 26 снежня 2017

Дзмітрый Дудар (нар. 8 лістапада 1991, Гродна) — беларускі футбаліст, брамнік жодзінскага «Тарпеда-БелАЗ».

Клубная кар’ера[правіць | правіць зыходнік]

Выхаванец гродзенскай ДЮСШ Белкард і мінскага РДВАР, з 2008 года пачаў гуляць за дубль мінскага «Дынама». У 2010 годзе атрымаў траўму, з-за якой не гуляў на працягу паловы года. Пасля аднаўлення ад траўмы з сярэдзіны 2011 года выступаў за гродзенскі «Белкард», у сезоне 2012 стаў асноўным брамнікам каманды ў Другой лізе. У сезоне 2013 быў іграком светлагорскага «Хіміка» ў Першай лізе.

У сакавіку 2014 года перайшоў у брэсцкае «Дынама»[3], дзе стаў другім брамнікам пасля Канстанціна Рудзянка. Сезон 2015 пачаў у якасці дублёра Валерыя Фамічова, але пасля яго зыходу з каманды ў чэрвені стаў асноўным брамнікам.

У студзені 2016 года перайшоў у мікашэвіцкі «Граніт»[4]. У ліпені 2016 года ў сувязі з фінансавымі праблемамі «Граніта» пакінуў клуб і перайшоў у «Слуцк»[5], дзе ў сувязі з траўмай Артура Лясько стаў асноўным брамнікам. У сезоне 2017 чаргаваўся ў браме слуцкай каманды з Барысам Панкратавым.

У снежні 2017 года, пакінуўшы «Слуцк», падпісаў аднагадовы кантракт з «Гомелем»[6]. У складзе «Гомеля» стаў асноўным брамнікам, выцесніўшы Алега Кавалёва. У снежні 2018 года падоўжыў пагадненне з гомельскім клубам на сезон 2019[7]. Аднак, у сезоне 2019 выступаў пераважна за дубль, згуляў за асноўную каманду толькі ў адным матчы. У ліпені 2019 года пакінуў гомельскі клуб[8].

Неўзабаве пасля сыхода з гомельскай каманды стаў іграком гродзенскага «Нёмана»[9], дзе замацаваўся ў якасці асноўнага брамніка. У студзені 2021 года на год падоўжыў кантракт з «Нёманам»[10]. У сезоне 2021 з’яўляўся на полі нерэгулярна, чаргаваўся ў складзе з Сяргеем Курганскім і Артурам Маліеўскім.

У студзені 2022 года перайшоў у жодзінскае «Тарпеда-БелАЗ»[11].

Міжнародная кар’ера[правіць | правіць зыходнік]

У маі 2010 года выступаў за малодшую моладзевую зборную Беларусі (да 20) на міжнародным турніры ў Партугаліі.

У ліпені 2017 года выступаў за другую зборную Беларусі на Кубку Караля ў Тайландзе.

Дасягненні[правіць | правіць зыходнік]

Статыстыка выступленняў[правіць | правіць зыходнік]

Сезон Дывізіён Клуб Краіна Матчы Галы
2008 дубль Дынама (Мінск) Беларусь 2 -0
2009 дубль Дынама (Мінск) Беларусь 16 -11
2010 дубль Дынама (Мінск) Беларусь 13 -4
2011 (2) Д2 Белкард Беларусь 11 -21
2012 Д3 Белкард Беларусь 34 -45
2013 Д2 Хімік Беларусь 21 -18
2014 Д1 Дынама (Брэст) Беларусь 4 -8
2015 Д1 Дынама (Брэст) Беларусь 18 -33
2016 (1) Д1 Граніт Беларусь 14 -14
2016 (2) Д1 Слуцк Беларусь 14 -11
2017 Д1 Слуцк Беларусь 15 -17
2018 Д1 Гомель Беларусь 22 -29
2019 (1) Д1 Гомель Беларусь 1 -3
2019 (2) Д1 Нёман Беларусь 14 -16
2020 Д1 Нёман Беларусь 19 -17
2021 Д1 Нёман Беларусь 9 -12

Грамадзянская пазіцыя[правіць | правіць зыходнік]

Пасля жорсткага разгону акцый пратэстаў, выкліканых масавымі фальсіфікацыямі на прэзідэнцкіх выбарах 2020 года, збіцця і катаванняў затрыманых пратэстоўцаў, разам з 92 іншымі беларускімі футбалістамі выступіў з асуджэннем гвалту ў Беларусі[12].

Зноскі

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]