Доля Гэй, зайграю я бедную долю маю на дудзе, ду-ду-ду... застагну разам з стогнам савіным з бурага лесу і ўздыхну разам з уздыхам, як буслоў чарада, што ляціць да зялёнага мора… Ой, якія карчы не ветры вырвалі буйныя? — Зубы ў роце маім. А што зрабілася белым нябеленае? — Мае кудлатыя валасы. А якая доўгая рыба засталася без рэчкі? — Я, дудар беларускі… Ду-ду-ду-ду.
Мойшэ Кульбак, як і ў сваім вершу Вялля і Нёман, апявае краявіды ракі Вялля.
Вялля Я ляжаў ля Вяллі. Яна, матуля, піла месячнае святло. Я выглянуў і спытаўся ў яе: Ці не будзе Бялун гневацца на нас?.. Ой, ужо не сядзіць сярод зораў Бялун і не плыве ўжо ў нябёсах, як шчупак серабрысты, як лін залаты… Ду — дык з чым жа мы засталіся? — ду-ду-ду. Мы засталіся з вядром, што няможна ім чэрпаць, з лапатаю, што няможна капаць, з вадой, якую не перайсці… Гэй, ду-ду-ду-ду.
