Зала спяваючых карыятыдаў
| Зала спяваючых карыятыдаў | |
|---|---|
| руск.: Зал поющих кариатид | |
| Жанр | апавяданне |
| Аўтар | Віктар Алегавіч Пялевін |
| Мова арыгінала | руская |
| Дата першай публікацыі | 2008 |
«Зала спяваючых карыятыдаў» (руск.: «Зал поющих кариатид») — сатырычная аповесць-прытча рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, апублікаваная ў 2008 годзе ў зборніку «П5: памінальныя песні палітычных пігмеяў піндастана».
Змест[правіць | правіць зыходнік]
У мерапрыемствы па аказанні асобых паслуг алігархам уваходзяць такія інтымныя паслугі, як уласны кішэнны карлік-апазіцыянер, зала са спяваючымі голымі карыятыдамі, басейн з русалкамі і іншыя выкшталцоныя рэчы, даступныя толькі вельмі багатым людзям. Падземны горад пад Рублёўкай абслугоўвае цэлы штат персанала: кіроўцы, ідэолаг-крэатыўнік, модны мастак, маёр…
Галоўная гераіня, Алена, уладкоўваецца на працу ў залу з карыятыдамі — не самае наведваемае месца, таму, каб трымаць пастаянную позу і не адчуваць напружання, дзяўчаты павінны пры адсутнасці кліентаў Быць скульптурамі карыятыдаў. Для захавання поўнай нерухомасці на досыць працяглы перыяд ім ўводзіцца прэпарат «Манціс-Б», выраблены з багамолаў, які валодае патрабаванай уласцівасцю. Нечакана прэпарат стаў даваць пабочны эфект. Дзяўчаты сталі бачыць багамола, а затым і самі сталі «самкамі багамола», здольнымі скруціць самцу шыю пасля спаравання. Нейкая царыца Тамара, пасля ночы з маладымі людзьмі забівала іх. Алігарх Бацтвіннік стаў ахвярай жорсткіх нораваў «свету насякомых», і ў адзін з цудоўных дзён Алёна скруціла яму шыю. У выніку праект спяваючых карыятыдаў зачынілі, а ўвесь абслугоўваючы персанал разагналі.
Апісанне[правіць | правіць зыходнік]
Перапляценне літаратурных вытанчанасцяў з жыцця звычайнай маладой дзяўчыны кантрастуе з вытанчаным забавамі нуварышаў з Рублёўкі, якія па сваіх норавах мала чым адрозніваюцца ад членаў верхавіны КПСС. Іншая справа, што ў камуністычных краінах кіруючыя партыі сталі цэрберамі для багацеючага пласта насельніцтва, якія маглі ў любую хвіліну накінуцца і разарваць на часткі любога недастойнага сябра партыі. А раз кампартыя сышла ў нябыццё, то цяпер можна паставіць зараблянне грошай сваёй найвышэйшай мэтай і пацяшаць сваё ўспаленае змененае унутранай прасторай Фрыдмана ўяўленне[1].
У аповесці аўтар апісвае некаторыя асаблівасці паводзін расійскай эліты, стварэнне яе біяграфіі, медыя-асяроддзе плавільнага катла, з якога ўчорашнія маладыя хлопцы, якія каталіся на роварах, ператвараліся ў маладых падцягнутых ВІП-персон, ездзілі на «Бэнтлі». Інтэлектуальныя гутаркі з ідэолагам, тонкія дэталі, добрае пачуццё гумару, надаюць гэтаму твору падабенства з «Чапаевым і Пустэчай»[1].
Асаблівым «шыкам» творы можна лічыць баявое НЛП, калі звыклую гаворка парушае укладзеная сугестыўная ўстаўка з мацюкоў, абкладваюць суразмоўцы тонкай вэлюмам бянтэжыць смуты, нібы ён запэцкаўся ў чымсьці. Прадуманыя гістарычныя дэталі мудрагеліста пераплятаюцца з вычварнымі антуражам і сюжэтамі, якія здаюцца пацешнымі сучасным алігархам[1].
Цікавыя факты[правіць | правіць зыходнік]
На пытанне журналіста газеты «Известия», «пры чым тут „палітычныя пігмеі Піндастана“, калі пра ЗША ў кнізе ні слова…[2] Ці то НЛП на мяне не падзейнічала, ці то мне тэрмінова патрэбна аладка з гашышам…» Віктар Пялевін адказаў:
…Але калі вы адчуваеце сябе крыху дзіўна, значыць, НЛП на вас усё ж такі падзейнічала. Таму не здзіўляйцеся, калі адчуеце сверб у далонях і звон у вушах. Затым вам можа здацца, што ў вас з’явілася другая пара ног і вуха цемры. Паступова вы станеце прыгожым шэра-зялёным багамолам, які сядзіць на краі рэдакцыйнага стала. А далей усё будзе вельмі добра.[3]
Зноскі
- ↑ а б в Зал поющих кариатид Виктора Пелевина (П5) Архівавана 28 лістапада 2020.
- ↑ Насамрэч згадваецца тут і ў „Некраменце“ ў адпаведным кантэксце.
- ↑ Писатель Виктор Пелевин: «Олигархи работают героями моих книг»
