Правы чалавека ў Грузіі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Правы чалавека ў Грузіі гарантаваныя канстытуцыяй краіны. У Грузіі існуе незалежны грамадскі амбуцмэн па правам чалавека, абраны парламентам для забеспячэння выканання гэтых правоў[1]. Аднак Amnesty International, Human Rights Watch, Дзярждэпартамэнт Злучаных Штатаў[2] і грузінская апазыцыя сцвярджаюць, што гэтыя правы часта парушаюцца.

Акрамя таго, каля 20 % тэрыторыі, што былі тэрыторыямі Грузінскай ССР, з’яўляюцца прадметам спрэчкі (акупаванай, на думку ўрада ў Тбілісі і многіх іншых краінах), і з гэтых тэрыторый часта паступаюць абвінавачванні ў парушэннях правоў чалавека.

Правы меншасцей[правіць | правіць зыходнік]

Урад Грузіі зрабіў пазітыўныя крокі ў напрамку абароны рэлігійных меншасцей. Напады на вернікаў розных веравызнанняў сціхлі пасля рэвалюцыі, а лідэр гэтых нападаў Васіль Мкалавішвілі быў арыштаваны. Прэм’ер-міністр Зураб Жванія быў ключавым прыхільнікам дазволу рэлігійным арганізацыям прызнання з боку дзяржавы, але ён сутыкнуўся са значным супраціўленнем з боку ўласнага ўрада. Нягледзячы на рэформы, якія дазволілі цэрквам меншасцей рэгістравацца ў 2005 годзе, Грузінская праваслаўная царква мае значную манаполію ў Грузіі, у той час як групам меншасцей цяжка нават будаваць месцы для набажэнстваў.

Дзейнічае канкардат 2002 года паміж ГПЦ і ўрадам Грузіі, які дае Грузінскай Праваслаўнай Царкве прывілеяваны статус у Грузіі і надзяляе яе паўнамоцтвамі па ўсіх рэлігійных пытаннях. Гэта адзіная царква, якая мае статус свабоднай ад падаткаў, і да яе часта звяртаюцца па дзяржаўных пытаннях. Разам з вызваленнем ад падаткаў Грузінская праваслаўная царква таксама атрымлівае некаторае фінансаванне ад урада. Галоўная прычына гэтага ў тым, што царква заўсёды была вельмі актыўнай у культурным развіцці краіны і, як і ў большасці ўсходніх праваслаўных краін, мяжа паміж культурай і рэлігіяй размытая.

Грузія ратыфікавала Рамачную канвенцыю аб абароне нацыянальных меншасцей (РКАНМ) у 2005 годзе. Грамадская арганізацыя «Талерантнасць» адзначае ў 2008 годзе, што некаторыя артыкулы РКАНМ былі вызваленыя ад поўнага выканання парламентам Грузіі. У прыватнасці, палажэнні, якія тычацца поўнага выказвання на мовах меншасці ў культурных, адукацыйных і адміністрацыйных пытаннях, былі парушаны, сцвярджае Tolerance. Напрыклад, зменшылася колькасць азербайджанскіх школ, прыводзяцца выпадкі прызначэння ў азербайджанскія школы дырэктарамі, якія не валодаюць азербайджанскай мовай[3].

Свабода слова і СМІ[правіць | правіць зыходнік]

Свабода слова, выказвання меркаванняў і СМІ звычайна з’яўляюцца дадзенасцю ў Грузіі, але, нажаль, бываюць выпадкі, калі гэта не адбываецца, асабліва падчас дэманстрацый у Грузіі ў 2007 годзе паліцэйскія напалі на штаб-кватэру тэлеканала «Імедзі», што прывяло да таго, што дэманстрацыі не трансліраваліся[4].

Жорсткае абыходжанне са зняволенымі[правіць | правіць зыходнік]

На працягу многіх гадоў праваабарончыя арганізацыі заклікалі прэзідэнта Саакашвілі і яго ўрад расследаваць меркаваныя зверствы ў грузінскіх турмах. У 2010 годзе Камісія па правах чалавека Савета Еўропы паведаміла, што ўмовы жыцця ў турмах і лагерах для зняволеных Грузіі, таксама вядомых пад эўфемістычнай назвай «папраўчыя ўстановы», не спрыяюць паляпшэнню жыцця зняволеных. Наадварот: гэтая сістэма з’яўляецца парушэннем міжнародных стандартаў для папраўчых устаноў. Частымі з’яўляюцца просьбы аб дапамозе, каб спыніць катаванні ў турмах. Асцерагаючыся пагоршыць сітуацыю, зняволеныя ўхіляюцца называць імёны асобных катаў.

Па стане на 2010 год даступнасць медыцынскай дапамогі ў турмах і лагерах была абсалютна недастатковай, што прывяло да вельмі высокай смяротнасці ў грузінскіх турмах. Правы чалавека зняволеных проста ігнаруюцца[5]. Многія іншыя арганізацыі папярэджвалі ўрад Саакашвілі, у тым ліку Дзяржаўны дэпартамент ЗША ў 2008 годзе[6].

Нягледзячы на папярэджанні ва ўсім свеце ўраду Саакашвілі і партыі адзінага нацыянальнага руху адносна правоў чалавека ў грузінскіх турмах, назіральныя арганізацыі паведамілі пра нязначнае або ніякае паляпшэнне сітуацыі.

Еўрасаюз рашуча асудзіў здзекі над зняволенымі і заклікаў улады Грузіі пакараць вінаватых. Вярхоўны прадстаўнік ЕС па знешняй палітыцы Кэтрын Эштан заявіла, што «узрушаная шакавальнымі кадрамі жорсткага абыходжання з зняволенымі ў турме Глдані. Вельмі важна, каб гэтыя і іншыя інцыдэнты былі старанна і празрыста расследаваны і каб вінаватыя былі прыцягнуты да адказнасці», — гаворыцца ў яе заяве[7].

Руперт Колвіл, прэс-сакратар офіса Арганізацыі Аб’яднаных Нацый па правах чалавека ў Жэневе, заклікаў Грузію «аператыўна, непрадузята і эфектыўна» расследаваць усе выпадкі злоўжыванняў і прыняць меры «для забеспячэння таго, каб турмы і ізалятары працавалі ў адпаведнасці з міжнародным правам і стандартамі ў галіне правоў чалавека»[7]

Пытанні ад праваабарончых арганізацый усяго свету зяўляюцца на фоне міжнароднай заклапочанасці адносна свабодных і справядлівых выбараў у Грузіі ў 2012 годзе[8].

Вызваленне палітвязняў у 2013 годзе[правіць | правіць зыходнік]

13 студзеня 2013 года 190 чалавек, прызнаных парламентам Грузіі палітычнымі зняволенымі, былі вызваленыя з турмы ў адпаведнасці з законам аб амністыі, ініцыяваным заканадаўцамі «Грузінскай мары», які быў прыняты ў 2012 годзе праз вета сыходзячага прэзідэнта Міхаіла Саакашвілі[9].

Бунты супраць ЛГБТ і контрпратэсты[правіць | правіць зыходнік]

Грузіны пратэстуюць супраць гамафобіі перад парламентам пасля беспарадкаў супраць ЛГБТ.

У месяц прайду ў 2021 годзе грузінскія ЛГБТ-актывісты адмянілі запланаваны прайд-марш пасля таго, як пратэстоўцы супраць ЛГБТ уварваліся ў штаб-кватэру прайду ў Тбілісі і напалі на каля 50 журналістаў[10]. Пратэстоўцы супраць ЛГБТ абвінавацілі журналістаў у тым, што яны ідуць супраць традыцыйных грузінскіх каштоўнасцяў[11]. Тбіліскі прайд абвінаваціў урад і царкву ў распальванні «велізарнай хвалі нянавісці» да лесбіянак, геяў, бісексуалаў і транссэксуалаў (ЛГБТ) і ў няздольнасці абараніць правы грамадзян[10].

Пасля дня абурэння гвалтам тысячы людзей сабраліся, каб пратэставаць супраць гамафобіі перад парламентам Грузіі, дзе яны разгарнулі вясёлкавы сцяг, а ўдзельнікі віталі і спявалі гімн Грузіі[12][13].

У агульнай колькасці ўрад Грузіі арыштаваў 102 чалавекі ў сувязі з беспарадкамі супраць ЛГБТ; 68 з іх пасля былі вызвалены пад заклад, а астатнія былі пакінуты пад вартай да суда[14]. 9 ліпеня 2021 года гарадскі суд Тбілісі адмовіў у вызваленні пад заклад і пастанавіў заключыць пад варту яшчэ 4 удзельнікаў гвалтоўнай групы. Падчас папярэдняга паседжання суддзя вызначыла, што дзеянні гэтых анты-ЛГБТ-актывістаў «не толькі злачынныя, але і падрываюць стабільнасць дзяржавы. Яны цёмныя і ганебныя…»[15].

Зноскі

  1. Georgia’s public defender
  2. US State Department human rights report on Georgia
  3. Alternative report on the implementation by Georgia of the Framework Convention for the Protection of National Minorities in the region of Kvemo Kartli — Tbilisi, 2008 — p. 58-59
  4. CNN, Georgia: State of emergency called, 7.11.2007
  5. Davitaia, Prof. Dr. Avtandil. ISHR Georgia Report 2010: Prison Conditions in the Republic of Georgia. dead. International Society for Human Rights (ISHR). Архівавана з першакрыніцы 1 студзеня 2015.
  6. 2008 Human Rights Report: Georgia. US Department of State.
  7. а б Georgia: UN condemns prisoner abuses exposed in television footage. www.un.org.
  8. EU newcomers urge fair polls in Georgia. www.eubusiness.com.
  9. Olesya Vartanyan (January 13, 2013). "Georgia Frees 190 Inmates Deemed Political Prisoners".
  10. а б Georgian LGBT Activists Call Off Pride March After Violent Attacks (англ.). RadioFreeEurope/RadioLiberty.
  11. ჟურნალისტების სია, რომლებსაც ძალადობრივი ჯგუფები თავს დაესხნენ (груз.). www.mediachecker.ge.
  12. Opposition, Activists, Tbilisi Pride Hold Silent Rally ‘for Freedom’, 7 July 2021
  13. Netgazeti, 7 July 2021
  14. 102 Detained as Far-Right Rallies Again, Civil Georgia, 07/07/2021
  15. Judge denies bail to those accused of attacking journalists in Georgia , JAM News, 09.07.2021

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]