Пётр Рыгоравіч Чавус

Пётр Рыгоравіч Чавус
Пётр Рыгоравіч Чавус
	снежань 1991 — красавік 1992
Папярэднік	пасада створанная
Пераемнік	Павел Паўлавіч Казлоўскі
Нараджэнне	7 студзеня 1939 (85 гадоў); Старына, Лучыцкі сельсавет, Капаткевіцкі раён, Палеская вобласць, БССР, СССР;
Жонка	Лідзія Аляксееўна
Дзеці	сын Алег
Нацыянальнасць	беларус
Адукацыя	МінСВУ; Ташкенцкае вышэйшае агульнавайсковае каманднае вучылішча імя У. І. Леніна[d]; Ваенна-палітычная акадэмія імя У. І. Леніна[d]; Ваенная акадэмія Генеральнага штаба Узброеных Сіл СССР імя К. Я. Варашылава (1980);
Дзейнасць	ваенны
Ваенная служба
Гады службы	-1995
Прыналежнасць	СССР; Беларусь
Званне	Генерал-палкоўнік
Камандаваў	Міністэрствам абароны Беларусі

Пётр Рыгоравіч Чавус (нар. 7 студзеня 1939, в. Старына, Петрыкаўскі раён, Гомельская вобласць) — ваенны і дзяржаўны дзеяч Беларусі, першы міністр абароны Беларусі (1991—1992).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Сын загінулага партызана. Скончыў Мінскае сувораўскае ваеннае вучылішча, потым Ташкенцкае вышэйшае агульнавайскавое каманднае вучылішча. Службу пачаў на пасадзе камандзіра танкавага ўзвода ў Паўночна-Каўказскай ваеннай акруге. Пасля быў намеснікам камандзіра танкавага батальёна ў Беларускай ваеннай акрузе. У 1968 годзе ўдзельнічаў у ўводзе войскаў Варшаўскага дагавора ў Прагу. Завочна скончыў Ваенна-палітычную акадэмію імя Леніна. У 1978 годзе паступіў у Ваенную акадэмію Генеральнага штаба Узброеных Сілаў. З 1980 служыў у Сярэднеазіяцкай ваеннай акруге. З 1987 — саветнік начальніка генеральнага штаба Дэмакратычнай Рэспублікі Афганістан. У 1988—1991 — начальнік штаба Прыбалтыйскай ваеннай акругі. У 1991 годзе займаў пасады начальніка інстытута ваеннай гісторыі СССР, начальніка штаба і першага намесніка начальніка Грамадзянскай абароны СССР.

У канцы 1991 года падчас службовай камандзіроўкі ў Мінску прыняў прапанову ўзначаліць ствараемае Міністэрства па справах абароны Беларусі.

З мая 1992 года — намеснік міністра абароны Рэспублікі Беларусь.

У 1994—1995 быў саветнікам ва ўрадзе Рэспублікі Беларусь.

Пасля адстаўкі[правіць | правіць зыходнік]

Узначальвае міжнародны кадэцкі рух, з’яўляецца старшынёй Міжнароднай асацыяцыі сувораўскіх, нахімаўскіх і кадэцкіх аб’яднанняў «Кадэцкае братэрства», ганаровым старшынёй Беларускага Сувораўска-нахімаўскага саюза, перайменаванага пасля ў Беларускі саюз сувораўцаў і кадэтаў.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Кавалер двух ордэнаў Чырвонай Зоркі, ордэна «За службу Радзіме ва Узброеных Сілах СССР» III ступені, двух ордэнаў Чырвонага Сцяга Дэмакратычнай Рэспублікі Афганістан, больш за трыццаць медалёў СССР, Рэспублікі Беларусь і замежных дзяржаў.

У 2005 годзе сярод першых быў узнагароджаны Міжнароднай асацыяцыяй «Кадэцкае братэрства» ордэнам «Кадэцкі крыж» I ступені.

У 2013 годзе Мітрапаліт Мінскі і Слуцкі, Патрыяршы Экзарх усяе Беларусі ўзнагародзіў яго ордэнам Беларускай праваслаўнай царквы — свяціцеля Кірылы Тураўскага II ступені.

Сям’я[правіць | правіць зыходнік]

Жанаты, мае сына, дачку, двух унучак, унука.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

http://vsr.mil.by/2014/01/09/ot-suvorovca-do-generala/ Архівавана 4 сакавіка 2016.
http://belkadet.by/?page_id=3637
Першы ваенны міністр незалежнай Беларусі(недаступная спасылка) (руск.)