Перайсці да зместу

Рамана Продзі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Рамана Продзі
Romano Prodi
Сцяг33-і Старшыня Савета міністраў Італіі
17 мая 1996 — 21 кастрычніка 1998
Прэзідэнт Оскар Луіджы Скальфара
Папярэднік Ламберта Дзіні
Пераемнік Масіма Д’Алема
Сцяг11-ы Старшыня Еўрапейскай камісіі
16 верасня 1999 — 30 кастрычніка 2004
Папярэднік Мануэль Марын
Пераемнік Жазэ Мануэл Дурау Барозу
Сцяг37-ы Старшыня Савета міністраў Італіі
17 мая 2006 — 24 студзеня 2008
Прэзідэнт Джорджа Напалітана
Папярэднік Сільвіа Берлусконі
Пераемнік Сільвіа Берлусконі

Нараджэнне 9 жніўня 1939(1939-08-09) (85 гадоў)
Скандыяна, Эмілія-Раманья, Італія
Імя пры нараджэнні італ.: Romano Prodi
Бацька Марыа Продзі
Маці Энрыка Продзі
Жонка Флавія Франдзоні[d]
Дзеці сыны: Джорджа і Антоніа
Нацыянальнасць Італьянец
Веравызнанне каталік
Партыя кааліцыі «Аліва» (Uliva), «Саюз» (Unione)
Член у
Адукацыя
Месца працы
Аўтограф Выява аўтографа
Узнагароды
Вялікі крыж ордэна За заслугі перад Італьянскай Рэспублікай
Вялікі крыж ордэна За заслугі перад Італьянскай Рэспублікай
Кавалер Вялікага крыжа ордэна Трох Зорак
Кавалер Вялікага крыжа ордэна Трох Зорак
Сайт romanoprodi.it (італ.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рамана Продзі (італ.: Romano Prodi, 9 жніўня 1939, Скандзьяна) — італьянскі левацэнтрысцкі палітык, прэм'ер-міністр (1996—1998, з мая 2006-студзень 2008). Паміж двума прэм’ерствамі быў прэзідэнтам Еўракамісіі (1999—2004).

Рамана Продзі нарадзіўся 9 жніўня 1939 г ў горадзе Скандзьяна ў італьянскай правінцыі Рэджа-Эмілія. Вывучаў права ў міланскім каталіцкім універсітэце Святога Сэрца, які скончыў з адзнакай ў 1961 годзе. У 1963 годзе Продзі пачаў у Універсітэце Балоніі выкладчыцкую кар’еру.

У лютым 1995 года Продзі заснаваў левацэнтрысцкай кааліцыю l’Ulivo («Аліва») і зрабіўся яе кандыдатам на пасаду прэм’ер-міністра. На выбарах 1996 года l’Ulivo атрымала перамогу над правацэнтрысты на чале з Сільвіа Берлусконі — галоўным супернікам і свайго роду палітычным антыподам Продзі. З 17 мая 1996 года да 21 кастрычніка 1998 г. Продзі узначальваў першы ў гісторыі пасляваеннай Італіі ўрад левага кірунку.

Зноскі