Джуліяна Амата

Джуліяна Амата
Giuliano Amato
Джуліяна Амата
Старшыня Савета міністраў Італіі 28 чэрвеня 1992 — 28 красавіка 1993
Папярэднік	Джуліа Андрэоці
Пераемнік	Карла Адзельё Чампі
77-ы Старшыня Савета міністраў Італіі 25 красавіка 2000 — 11 чэрвеня 2001
Папярэднік	Масіма Д'Алема
Пераемнік	Сільвіа Берлусконі
Нараджэнне	13 мая 1938(1938-05-13) (84 гады) Турын
Імя пры нараджэнні	італ.: Giuliano Amato
Жонка	Дыяна Вінчэнці
Дзеці	сын: Ларэнца дачка: Эліза
Партыя	Сацыялістычная партыя, Дэмакратычная партыя
Член у	Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Associazione italiana dei costituzionalisti[d]
Адукацыя	Вышэйшая звычайная школа[d] Школа права Калумбійскага ўніверсітэта[d] European University Institute[d] Пізанскі ўніверсітэт Sant'Anna School of Advanced Studies[d]
Дзейнасць	палітык, юрыст, суддзя, выкладчык універсітэта
Месца працы	Фларэнтыйскі ўніверсітэт Рымскі ўніверсітэт Ла Сапіенца Універсітэт Перуджы
Аўтограф
Узнагароды	ганаровы доктар Універсітэта Нёўшатэля[d] (2006) член Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Джулія́но Ама́та (італ.: Giuliano Amato; нар. 13 мая 1938, Турын, Італія) — італьянскі палітык, двойчы Старшыня Савета міністраў Італіі. Таксама ён быў віцэ-старшынёй Канвенцыі за будучыню Еўропы, якая распрацавала Еўрапейскую канстытуцыю.

Амата нарадзіўся ў Турыне, але вырас у Таскане. У 1960 ён скончыў Пізанскі ўніверсітэт, атрымаўшы юрыдычную адукацую, і стажыраваўся да 1963 у Калумбійскім універсітэце. Пасля выкладчыцкай працы ва ўніверсітэтах Мадэны, Перуджы і Фларэнцыі ён у 1975—1997 быў прафесарам італьянскага і параўнальнага канстытуцыйнага права ў Рымскім універсітэце Ла Сапіенца.

Яшчэ ў 1958 уступіўшы ў Італьянскую сацыялістычную партыю, ён у 1983—1993 быў дэпутатам парламента. Ва ўрадзе свайго аднапартыйца Бетына Краксі ён у 1983—1987 займаў пасаду малодшага дзяржаўнага сакратара па справах прэм'ер-міністра, у 1987—1988 намесніка прэм'ер-міністра, у 1987—1989 міністра фінансаў. У чэрвені 1992 — красавіку 1993 Амата быў Старшынёй Савета Міністраў Італіі. У перыяд яго кіравання адбыўся карупцыйны крызіс, які прывёў да значных змен у палітычным жыцці Італіі. Амата быў вымушаны прыняць закон, які перадаваў расследаванне спраў аб карупцыі ў рукі падкантрольнай ураду паліцыі, але незадаволенасць насельніцтва прывяло да таго, што прэзідэнт Італіі Оскар Луіджы Скальфара адмовіўся яго падпісаць. У той жа час урад Амата правёў дзве дэвальвацыі ліры, якія прывялі да выключэння Італіі з Еўрапейскай валютнай сістэмы за рэзкае скарачэнне бюджэтнага дэфіцыту, аднак спрыялі наступнаму ўвядзенню еўра. Амата пазбег карупцыйнага скандалу, які закрануў кіраўніка ІСП Краксі, але вымушаны быў сысці ў адстаўку і з палітыкі. У 1994—1997 ён кіраваў антыманапольным камітэтам.

У 1998 Амата ўвайшоў ва ўрад Масіма Д'Алемы, стаўшы ў ім міністрам істытуцыянальных рэформаў, а ў снежні 1999 — сакавіку 2000 быў міністрам фінансаў. У красавіку 2000 — маі 2001 Амата зноў займаў пасаду старшыні Савета Міністраў, праводзячы рэформы, накіраваныя на павышэнне канкурэнтаздольнасці эканомікі і ўзмацненне сацыяльнай абароны. Пасля паражэння левых сіл на парламенцкіх выбарах Амата і экс-прэм'ер-міністр Бельгіі Жан-Люк Дэханэ былі запрошаны стаць намеснікамі Валеры Жыскар д'Эстэна, які ўзначальваў камісію па распрацоўцы Еўрапейскай канстытуцыі. Таксама ў 2001—2006 ён быў членам Сената ад Тасканы. У 2006 ён быў ізноў абраны ў Палату дэпутатаў і стаў міністрам унутраных спраў ва ўрадзе Рамана Продзі. У 2008 на чарговых парламенцкіх выбарах Амата не стаў ізноў займаць дэпутацкае крэсла.

Спасылкі

• Неафіцыйны сайт