Перайсці да зместу

Сублітараль

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Сублітара́ль[1] (ад лац.: sub — пад і лац.: ralis — берагавы) — зона марскога дна, якая адпавядае шэльфу або мацерыковай водмелі да глыбінь 200—500[2] (да 500—1000[3]) м. Сублітараль таксама вылучаюць у схемах экалагічнай занальнасці азёр[2].

Сублітараль знаходзіцца паміж літараллю і батыяллю. Ніжняя яе мяжа адпавядае ніжняй мяжы распаўсюджвання донных водарасцей. Шырыня сублітаралі залежыць ад шырыні шэльфа і вагаецца ад некалькіх дзясяткаў да тысячы кіламетраў[4]. Пры палеагеаграфічным аналізе да сублітаралі часам адносяць толькі верхнюю зону ніжэй зоны прыбою да глыбіні 40—60 м[5].

Для верхняй, добра асветленай часткі сублітаралі ўмераных і халодных вод характэрны зараснікі зялёных, бурых і чырвоных водарасцей. Зараснікі водарасцей насяляюць шматлікія малюскі, ракападобныя, ігласкурыя, чарвякі і інш. На скалістым субстраце развіваюцца донныя дыятомавыя водарасці, губкі, гідроіды, імшанкі, марскія жалуды і інш. У тропіках верхняй зоне сублітаралі ўласцівы высокапрадукцыйны біяцэноз каралавых рыфаў[2]. З павелічэннем глыбіні расліннасць паступова знікае і зніжаецца біямаса.

Сублітараль з’яўляецца найбольш прадукцыйнай зонай з разнастайнай і багатай флорай і фаўнай. У яе межах сканцэнтраваны асноўныя прамысловыя запасы марскіх прыдонных рыб[6].