Ракападобныя , ракі (Crustacea ) — падтып (раней разглядаўся як клас ) беспазваночных жывёл тыпу членістаногіх .
Даўжыня ад долей міліметра да 80 см, маса да 15 кг і больш. Сегментацыя цела ракападобных адрозніваецца самай вялікай разнастайнасцю сярод іншых членістаногіх. Колькасць сегментаў, якія ўваходзяць у склад іх цела, вагаецца ад 5-8 да 50. Сегменты могуць часткова зрастацца адзін з адным. Цела, як правіла, мае 3 аддзелы: галаву, грудзі і брушка, укрыта кутыкулай . У некаторых прымітыўных форм грудны і брушны аддзелы практычна неадрозныя адзін ад аднаго[1]
На галаве 2 пары вусікаў (антэнулы і антэны ), верхнія сківіцы (мандзібулы ) і 2 пары ніжніх сківіц (максілулы і максілы ). Органы зроку — фасетачныя вочы , часам няпарнае вока . Органы раўнавагі — статацысты . Нервовая сістэма складаецца з брушнога нервовага ланцужка. Крывяносная сістэма незамкнёная. Дыхаюць жабрамі або ўсёй паверхняй цела.
Вядомы з кембрыю (больш за 500 млн г. назад). Адрозніваецца 5—9 тыпаў (падкласаў), у т.л. ракушкавыя , жабраногія , максілаподы , цэфалакарыды , вышэйшыя ракі; каля 50 тыс. відаў .
Пашыраны ва ўсіх марскіх і прэсных вадаёмах . Жывуць у тоўшчы вады і на дне вадаёмаў, некаторыя на сушы (макрыцы , некаторыя трапічныя крабы ). На Беларусі каля 100 відаў з атрада галінаставусых , дзесяціногіх ракападобных , карпаедаў , раўнаногіх , жабраногаў , разнаногіх, ракавінкавых.
Пераважна ўсёедныя.
Большасць ракаў раздзельнаполыя, ёсць гермафрадыты, некаторым уласцівы партэнагенез . Развіццё пераважна з ператварэннем. Лічынка — наўпліус .
Многія ракі (бакаплавы , весланогія рачкі , цыклопы , эўфаўзіевыя, мізіды , галінаставусыя , кумавыя і інш.) — корм для рыб , вадаплаўных птушак , водных млекакормячых. Некаторыя — паразіты або прамежкавыя гаспадары паразітычных чарвей . Многія (пераважна планктонныя формы) — біялагічныя меліяратары.
Амары , крабы , крэветкі , лангусты , рачныя ракі і інш. — аб’екты промыслу і развядзення.
Зноскі
↑ Круглова О. Ю. Класс Crustacea — Ракообразные: метод. рекомендации. В 2 ч. Ч. 1. Низшие ракообразные — Мн.: БГУ, 2014. — С 3.
