Янычары: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
дрНяма тлумачэння праўкі |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 3: | Радок 3: | ||
Янычары былі арганізаваныя па ўзору [[Егіпет|егіпецкіх]] [[мамелюкі|мамелюкоў]], у войска набіраліся [[хрысціянства|хрысціянскія]] дзеці, у асноўным з [[Каўказ]]а і [[Балканскі паўвостраў|Балкан]], якія ў далейшым выхоўваліся ў [[іслам]]скіх ваенных традыцыях. |
Янычары былі арганізаваныя па ўзору [[Егіпет|егіпецкіх]] [[мамелюкі|мамелюкоў]], у войска набіраліся [[хрысціянства|хрысціянскія]] дзеці, у асноўным з [[Каўказ]]а і [[Балканскі паўвостраў|Балкан]], якія ў далейшым выхоўваліся ў [[іслам]]скіх ваенных традыцыях. |
||
== Выхаванне == |
|||
Першыя янычарскія палкі складаліся з зняволеных і [[рабаўніцтва|рабоў]]. Пасля [[султан]] [[Селім І]] у [[1380]] г. прапанаваў пэўныя выгляды падаткаў - папаўняць полк хрысціянскімі хлопчыкамі, якія адбіраліся ў бацькоў ва ўзросце 7-14 гадоў. Дзеці рэкрутаваліся з адпаведнымі крытэрыямі і аддаваліся на выхаванне. У асноўным гэта былі [[сербы|сербскія]], [[балгары|балгарскія]] і [[албанцы|албанскія]], а пазней [[грэкі|грэчаскія]] і [[венгры|венгерскія]] дзеці. Вядома, што захопленаму насельніцтву, было горка ад гэтай практыкі. |
Першыя янычарскія палкі складаліся з зняволеных і [[рабаўніцтва|рабоў]]. Пасля [[султан]] [[Селім І]] у [[1380]] г. прапанаваў пэўныя выгляды падаткаў - папаўняць полк хрысціянскімі хлопчыкамі, якія адбіраліся ў бацькоў ва ўзросце 7-14 гадоў. Дзеці рэкрутаваліся з адпаведнымі крытэрыямі і аддаваліся на выхаванне. У асноўным гэта былі [[сербы|сербскія]], [[балгары|балгарскія]] і [[албанцы|албанскія]], а пазней [[грэкі|грэчаскія]] і [[венгры|венгерскія]] дзеці. Вядома, што захопленаму насельніцтву, было горка ад гэтай практыкі. |
||
Радок 13: | Радок 11: | ||
У абмен за адданасць і прыхільнасць, янычары атрымлівалі [[прывілей|прывілеі]] і палёгкі, у пачатку гэта [[зарплата]] толькі за час вайны, але потым пажыццёвая. [[Пенсіянеры]] і [[інваліды]] нават атрымлівалі [[пенсія|пенсію]]. |
У абмен за адданасць і прыхільнасць, янычары атрымлівалі [[прывілей|прывілеі]] і палёгкі, у пачатку гэта [[зарплата]] толькі за час вайны, але потым пажыццёвая. [[Пенсіянеры]] і [[інваліды]] нават атрымлівалі [[пенсія|пенсію]]. |
||
Ужо ў сярэдзіне [[18 стагоддзе|18 ст]]. янычары працуюць ў якасці ахоўнікаў парадку, альбо занятыя ў [[гандаль|гандлі]]. Хоць яны заўсёды жылі ў |
Ужо ў сярэдзіне [[18 стагоддзе|18 ст]]. янычары працуюць ў якасці ахоўнікаў парадку, альбо занятыя ў [[гандаль|гандлі]]. Хоць яны заўсёды жылі ў казармах, тым не менш мелі высокі ўзровень жыцця, былі вызваленыя ад падаткаў і мелі паважаны сацыяльны статус. Многія сталі афіцэрамі і адукаванымі людзьмі. |
||
{{фарматаванне}}{{пачатак артыкулу}} |
|||
Корпус янычар знаходзіўся пад моцным рэлігійным уплывам суфійскага ордэна [[Бекташы]]. Ордэн быў забаронены адначасова з роспускам янычар. |
|||
[[als:Janitscharen]] |
[[als:Janitscharen]] |
||
[[ar:إنكشارية]] |
[[ar:إنكشارية]] |
Версія ад 13:22, 7 мая 2010
Янычары (турэцк.: Yeniçeri, што азначае «новае войска») від пяхотных войск і асабістая ахова султана ў Асманскай імперыі. Свой пачатак бяруць з 14 ст., заснаваныя Мурадам I, расфарміраваныя ў 1826 г. па загадзе султана Махмуда II.
Янычары былі арганізаваныя па ўзору егіпецкіх мамелюкоў, у войска набіраліся хрысціянскія дзеці, у асноўным з Каўказа і Балкан, якія ў далейшым выхоўваліся ў ісламскіх ваенных традыцыях.
Першыя янычарскія палкі складаліся з зняволеных і рабоў. Пасля султан Селім І у 1380 г. прапанаваў пэўныя выгляды падаткаў - папаўняць полк хрысціянскімі хлопчыкамі, якія адбіраліся ў бацькоў ва ўзросце 7-14 гадоў. Дзеці рэкрутаваліся з адпаведнымі крытэрыямі і аддаваліся на выхаванне. У асноўным гэта былі сербскія, балгарскія і албанскія, а пазней грэчаскія і венгерскія дзеці. Вядома, што захопленаму насельніцтву, было горка ад гэтай практыкі.
Янычары выхоўваліся ў строгай дысцыпліне (вялікія фізічныя нагрузкі і жыццё, практычна, ў манаскіх умовах) у школах, дзе яны жылі ў бясшлюбнасці і вывучалі іслам. У адрозненне ад вольных мусульман, янычарам забаранялася насіць бараду, вусы за рэдкім выключэннем.
Толькі тыя, якія досыць добра праявілі сябе, ва ўзросце 24-25 гадоў атрымлівалі званне янычара. У абмен за адданасць і прыхільнасць, янычары атрымлівалі прывілеі і палёгкі, у пачатку гэта зарплата толькі за час вайны, але потым пажыццёвая. Пенсіянеры і інваліды нават атрымлівалі пенсію.
Ужо ў сярэдзіне 18 ст. янычары працуюць ў якасці ахоўнікаў парадку, альбо занятыя ў гандлі. Хоць яны заўсёды жылі ў казармах, тым не менш мелі высокі ўзровень жыцця, былі вызваленыя ад падаткаў і мелі паважаны сацыяльны статус. Многія сталі афіцэрамі і адукаванымі людзьмі.
Корпус янычар знаходзіўся пад моцным рэлігійным уплывам суфійскага ордэна Бекташы. Ордэн быў забаронены адначасова з роспускам янычар.