Эжэн Іанеска

Эжэн Іанеска
Eugène Ionesco
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Eugen Ionescu
Дата нараджэння	26 лістапада 1909(1909-11-26)
Месца нараджэння	Слаціна, жудзец Олт, Румынія
Дата смерці	28 сакавіка 1994(1994-03-28) (84 гады)
Месца смерці	XIV акруга Парыжа, Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Пахаванне	могілкі Манпарнас
Грамадзянства	Румынія
Жонка	Rodica Ionesco[d]
Альма-матар	Бухарэсцкі ўніверсітэт Carol I National College[d] Fraţii Buzeşti National College[d] Saint Sava College[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	драматург, празаік
Гады творчасці	1932 — 1994
Кірунак	тэатр абсурду, дадаізм
Жанр	п'еса, раман, апавяданне, навела, эсэ
Мова твораў	французская, румынская і англійская
Дэбют	«Лысая спявачка» (1950)
Грамадская дзейнасць
Партыя	Transnational Radical Party[d]
Член у	Акадэмія Румыніі Французская акадэмія (28 сакавіка 1994) Каледж патафізікі[d] Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Баварская акадэмія прыгожых мастацтваў[d] Comité des intellectuels pour l'Europe des libertés[d] Берлінская акадэмія мастацтваў (28 сакавіка 1994)
Прэміі	Еўрапейская літаратурная прэмія (1970), Іерусалімская прэмія (1973)
Узнагароды	Прэмія прынца П'ера[d] Іерусалімская прэмія[d] (1973) Prix du Brigadier[d] star on Playwrights' Sidewalk[d]
Афіцыйны сайт
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Цытаты ў Вікіцытатніку

Эжэ́н Іанеска (фр.: Eugène Ionesco, першапачаткова Эўджэ́н Іане́ску, 26 лістапада 1909, Слаціна, Румынія — 28 сакавіка 1994, Парыж, Францыя) — французскі драматург, адзін з вядучых прадстаўнікоў нелагічнай, трагікамічнай драмы, якая атрымала назву «тэатр абсурду».

Біяграфія

Нарадзіўся Іанеску 26 лістапада 1909 года ў Слаціне, Румынія. Бацькі немаўляткам перавезлі яго ў Парыж, і першай яго мовай стала французская. Да адзінаццацігадовага ўзросту маленькі Эжэн жыў у французскай вёсцы Ля Шапель-Антэнез. Сельскае жыццё было шчаслівым часам для яго, менавіта ўспаміны дзяцінства ўвасобіліся ў творчасці сталага Іанеска.

У 1920 годзе Эжэн пераехаў у Парыж, але пражыў там не больш за два гады. Ва ўзросце трынаццаці гадоў Іанеско вяртаецца ў Румынію і да дваццаці шасці гадоў падзеі яго жыцця працякалі ў Бухарэсце. Уплыў французскай і румынскай культуры на светапогляд будучага пісьменніка і драматурга было супярэчлівым, дваістым.

Паступіўшы ў Бухарэсцкі ўніверсітэт, Эжэн вывучаў французская мову і літаратуру. Для сябе ў гэтым ён бачыў адмысловую карысць. На працягу некалькі гадоў пасля пераезду ў Румынію французская мова стала забывацца. Разумець яго правільна і размаўляць на ёй Іанеско мог, а вось здольнасць да пісьмовай творчасці паступова страцілася. Гэта акалічнасць падпіхнула яго да стараннага паўтору і замацаванню ведаў. З 1929 года Эжэн сам заняўся выкладаннем французскае. У гэты перыяд пачало зараджацца яго літаратурнае майстэрства.

Ва ўзросце дваццаці гадоў Іанеско вяртаецца ў Парыж, у гэты раз з намерам пражыць там доўга. У 1938 годзе ён абараніў філасофскую доктарскую дысертацыю ў Сарбоне, распавёўшы ў ёй «Пра матывы страху і смерці ў французскай паэзіі пасля Бадлера».

Яшчэ ў часы вучобы ва ўніверсітэце Бухарэсту Эжэн сутыкнуўся з праявай нацыяналістычных і прафашысцкіх настрояў, якія панавалі ў моладзевым грамадстве. Сваёй творчасцю Іанеско імкнецца паказаць непрыманне гэтай «моднай» тэндэнцыі. Малады пісьменнік ненавідзеў любую праяву таталітарызму і ідэалагічны ціск на людзей. Гэту ідэю ён увасобіў у п'есе «Насарогі», якая затым стала адной з самых папулярных у яго творчасці.

У 1970 годзе Эжэн Іанеско стаў членам французскай Акадэміі Навук. На рахунку Эжэна ўжо было тады мноства п'ес, а таксама аповедаў, эсэ і біяграфічных успамінаў: «Фатаграфія палкоўніка» (1962), «Драбкі з дзённіка» (1967), «Мінулае сапраўднае, сапраўднае мінулае» (1968) і шматлікія іншыя. У 1974 годзе Іанеско стварыў знакаміты раман «Пустэльнік».

Памёр Іанеска ў Парыжы 28 сакавіка 1994 года пасля цяжкай і пакутлівай хваробы.

Творчасць

Сітуацыі, характары і дыялогі яго п'ес вынікаюць хутчэй выявамі і асацыяцыямі сну, чым паўсядзённай рэальнасці. Мова ж з дапамогай пацешных парадоксаў, клішэ, прымавак і іншых славесных гульняў вызваляецца ад звыклых значэнняў і асацыяцый. Сюррэалізм п'ес Іанеско вядзе сваё паходжанне ад цыркавога блазнавання, фільмаў Ч.Чапліна, Б.Кітана, братоў Маркс, антычнага і сярэдневяковага фарсу. Тыповы прыём — нагрувашчванне прадметаў, якія пагражаюць паглынуць акцёраў; рэчы знаходзяць жыццё, а людзі ператвараюцца ў неадушаўлёныя прадметы.

У «трагедыі мовы» «Лысая спявачка» (La cantatrice chauve, 1950), першай п'есе Іанеско, малюецца свет, які сышоў з розуму, «крах рэальнасці». Іанеско напісаў таксама раман «Пустэльнік» (La solitaire, 1974) і некалькі серый дзіцячых кніг.

Творы

• 1950 «Лысая спявачка» (La cantatrice chauve)
• 1951 «Урок» (La leon)
• 1952 «Крэслы» (Les chaises)
• 1953 «Новы жыхар» (Le nouveau locataire)
• 1957 «Будучыня ў яйках» (L'Avenir est dans les eufs)
• 1959 «Забойца па пакліканні» (Tueur sans gages)
• 1959 «Насарогі» (Rhinocros)
• 1962 «Паветраны пешаход» (Le piton de l'air)
• 1962 «Кароль памірае» (Le roi se meurt)
• 1962 «Нататкі і абвяржэнні»
• 1964 «Смага і голад» (La soif et la faim)
• 1973 «Макбет» (Macbett)
• 1973 «Гэты страшэнны бардэль»
• 1974 «Пустэльнік» (La solitaire)
• 1975 «Чалавек з валізкамі»
• 1980 «Вандраванне сярод мерцвякоў» (Le voyage chez les morts)

Беларускія пераклады

• Непадкупны забойца: [п’еса на 3 дзеі] / Эжен Ёнэско. Блюзнер: [п’еса на 4 дзеі] / Т’еры Манье. Хатка: [камедыя на 3 дзеі]: драматычныя творы: пераклад з французскай / Андрэ Русэн. — Мінск : З. Колас, 2009. — 242, [1] с. — (Бібліятэка французскай драматургіі; т. 3).

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 7: Застаўка — Кантата / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1998. — Т. 7. — 604 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0130-3 (т. 7).

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Эжэн Іанеска
• Сайт, прысвечаны Іанеско Архівавана 28 мая 2017. (руск.)