Аляксандр Віктаравіч Сасноў

Аляксандр Сасноў
Аляксандр Сасноў
Міністр працы і сацыяльнай абароны Рэспублікі Беларусь
	ліпень 1994 — лістапад 1996
Прэзідэнт	Аляксандр Лукашэнка
Кіраўнік урада	Міхаіл Чыгір
Пераемнік	Іван Лях
Нараджэнне	1947; Гомель, Гомельская вобласць, БССР, СССР;
Партыя	Аб'яднаная грамадзянская партыя
Адукацыя	Гомельскі дзяржаўны дарожна-будаўнічы каледж[d]; Гомельскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Францыска Скарыны;
Навуковая ступень	кандыдат эканамічных навук
Дзейнасць	палітык
Месца працы	Гомельскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Францыска Скарыны;

Аляксандр Віктаравіч Сасноў (14 жніўня 1947, Гомель) — беларускі палітык і дзяржаўны дзеяч, першы міністр працы і сацыяльнай абароны Рэспублікі Беларусь. Кандыдат эканамічных навук, дацэнт.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 14 жніўня 1947 года ў Гомелі. Праз тры гады пасля нараджэння ваенны-бацька перавёз сям’ю на новае месца службы ў Сібір (Іркуцкая вобласць). Пасля вяртання на радзіму паступіў у дарожна-будаўнічы тэхнікум, які скончыў з чырвоным дыпломам. Пасля службы ў войску працаваў у будаўнічым трэсце — тэхнікам, пасля майстрам^[1].

Скончыў Гомельскі дзяржаўны ўніверсітэт. Працаваў у Гомельскім дзяржаўным універсітэце (1975—1983), дацэнтам, загадчыкам кафедры на Гомельскім дзяржаўным тэхнічным універсітэце.

Дэпутат Вярхоўнага Савета 12-га склікання. У ВС быў старшынёй Камісіі па пытаннях працы, цэн, занятасці і сацыяльнай абароны насельніцтва.

Падчас стварэння Партыі народнай Згоды Саснову і Аляксандру Лукашэнку прапанавалі стаць яе сустаршынямі. Аднак на першым жа пасяджэнні выявілася, што яго погляды (замоцна кансерватыўныя і правыя), як і погляды Лукашэнкі (замоцна левыя), не падабаюцца іншым. Таму партыю ўзначалілі Карпенка і Ганчар^[1].

Дэманстрацыйна не галасаваў за прыняцце Канстытуцыі 1994 года з-за дысбалансу «галін улады». Падчас прэзідэнцкіх выбараў 1994 года працаваў у камандзе Зянона Пазняка.

Пасля перамогі Аляксандра Лукашэнкі на выбарах Саснову прапанавалі ўзначаліць Міністэрства працы. У 1994—1996 гадах — міністр працы Беларусі. Разам з прэм’ерам Міхаілам Чыгіром падаў у адстаўку ў лістападзе 1996 года напярэдадні рэферэндуму.

Пасля працаваў намеснікам дырэктара Незалежнага інстытута сацыяльна-эканамічных і палітычных даследаванняў.

На прэзідэнцкіх выбарах 2010 года ўваходзіў у каманду Яраслава Раманчука^[2].

Член Аб’яднанай грамадзянскай партыі. Аўтар больш за 70 навуковых публікацый.