Дзмітрый Сяргеевіч Ліхачоў

Дзмітрый Сяргеевіч Ліхачоў
руск.: Дмитрий Сергеевич Лихачёв
Дата нараджэння	15 (28) лістапада 1906
Месца нараджэння	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя
Дата смерці	30 верасня 1999(1999-09-30) (92 гады)
Месца смерці	Санкт-Пецярбург, Расія
Месца пахавання	Камароўскія пасялковыя могілкі[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя  РСФСР  СССР  Расія
Дзеці:	Вера Дзмітрыеўна Ліхачова[d]
Род дзейнасці	мовазнавец, гісторык, перакладчык, гісторык літаратуры, пісьменнік
Навуковая сфера	філалогія, культуралогія, гісторыя мастацтваў[d] і мовазнаўства
Месца працы	Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт
Навуковая ступень	доктар філалагічных навук
Альма-матар	Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт
Навуковы кіраўнік	Dmitry Abramovich[d] і Varvara Adrionova-Peretz[d]
Вядомыя вучні	Yevgeny Vodolazkin[d]
Член у	Расійская акадэмія навук Акадэмія навук СССР[d] Брытанская акадэмія Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук[d]
Узнагароды і прэміі	Вялікі залаты медаль імя М. В. Ламаносава[d] (1993)
Подпіс
Дзмітрый Сяргеевіч Ліхачоў на Вікісховішчы

Дзмітрый Сяргеевіч Ліхачоў. Паштовая марка Расіі. (2000)

Дзмітрый Сяргеевіч Ліхачоў (руск.: Дми́трий Серге́евич Лихачёв; 28 лістапада 1906, Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя — 30 верасня 1999, Санкт-Пецярбург, Расійская Федэрацыя) — савецкі і расійскі філолаг, літаратуразнавец, гісторык культуры, акадэмік РАН (да 1991 — АН СССР). Мае негалосны тытул «сумлення нацыі».

Аўтар фундаментальных прац, прысвечаных гісторыі рускай літаратуры (галоўным чынам старажытнарускай) і рускай культуры. Аўтар прац (у тым ліку больш за сорак кніг) па шырокаму колу праблем тэорыі і гісторыі старажытнарускай літаратуры, многія з якіх перакладзеныя на англійскую, балгарскую, італьянскую, польскую, сербскую, харвацкую, чэшскую, французскую, іспанскую, японскую, кітайскую, нямецкую і іншыя мовы. Аўтар 500 навуковых і каля 600 публіцыстычных прац. Ліхачоў ўнёс значны ўклад у развіццё вывучэння старажытнарускай літаратуры і мастацтва. Кола навуковых інтарэсаў Ліхачова вельмі шырокае: ад вывучэння іканапісу да аналізу турэмнага побыту зняволеных. На працягу ўсіх гадоў сваёй дзейнасці з’яўляўся актыўным абаронцам культуры, прапагандыстам маральнасці і духоўнасці. Прымаў непасрэдны ўдзел у захаванні і рэстаўрацыі розных культурных аб’ектаў Санкт-Пецярбурга і прыгарадаў.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 9: Кулібін — Малаіта / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 1999. — 560 с.: іл. ISBN 985-11-0155-9 (т. 9), ISBN 985-11-0035-8.