Кныш

Яўрэйскі бульбяны кныш
Аўтарства
Краіна паходжання	Украіна  Беларусь
Кампаненты
Асноўныя	цеста
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Кныш — невялікі круглы піражок з запечанымі ўнутры (або выкладзеным на паверхні, паміж прыўзнятымі краямі) тварагом або іншай начынкай: варэннем, або пасераванай цыбуляй са скваркамі.

Вельмі характэрнымі для XIX ст. былі кнышы з грачнёвай кашай і цыбуляй са скваркамі, якія падаваліся ў сярэднезаможных дамах як дадатак да мясных страў. На пачатку XX ст. слова спрабаваў зберагчы Вацлаў Ластоўскі, абараняючыся ад экспансіі рускай ватрушкі. Паводле яго, «кнышы пякуцца з тварагом, макам, каноплямі і канфітурамі». Страва гэтая украінска-беларускага, не польскага паходжання; даўней палякі казалі «Русь пячэ кнышы памерлым» (існаваў звычай пячы кнышы на Дзяды); але як зазвычай, у нас не засталося ані слова, ані з’явы, то цяпер толькі дзякуючы пaлякам і захавалася нейкая памяць пра кнышы. Колішнія кнышы падобныя да ватрушак і нават берлінеры. Беларускае кныш (укр.: книш), хутчэй за ўсё, паходзіць ад ням.: knitschel — галушка з мукі.

• Дзіцячая загадка: «Поўна печ перапеч, а пасярэдзіне кныш» (зоркі і Месяц)

Літаратура

• Белы А. Кныш // Праект «Наша ежа»