Стасіс Лазарайціс

Стасіс Лазарайціс
літ.: Stasys Lozoraitis
Міністр замежных спраў Літоўскай Рэспублікі 12 чэрвеня 1934 — 5 снежня 1938
Папярэднік	Довас Заўнюс
Пераемнік	Юозас Урбшыс
Глава Дыпламатычнай службы Літвы (у выгнанні) 1940 — 1983
Пераемнік	Стасіс Антанас Бачкіс
Нараджэнне	5 верасня 1898(1898-09-05) Коўна, Ковенскі павет, Ковенская губерня, Расійская імперыя
Смерць	24 снежня 1983(1983-12-24) (85 гадоў) Рым, правінцыя Рым, Лацыа, Італія
Месца пахавання	Пятрашунскія могілкі
Бацька	Motiejus Lozoraitis[d]
Жонка	Vincenta Matulaitytė-Lozoraitienė[d]
Дзеці	Сыны: Стасіс і Казіс
Веравызнанне	каталіцтва
Дзейнасць	дыпламат
Узнагароды	Кавалер Вялікага крыжа ордэна Вялікага князя Літоўскага Гядзімінаса Медаль Незалежнасці Літвы Вялікі крыж чылійскага ордэна Заслуг Кавалер Вялікага крыжа ордэна Палярнай зоркі Кавалер ордэна Арлінага крыжа 1 класа, Эстонія Кавалер Вялікага крыжа ордэна Трох Зорак Вялікі крыж ордэна Святога Рыгора Вялікага Вялікі афіцэр ордэна Ганаровага легіёна Каранацыйны медаль Георга VI
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Стасіс Лазарайціс (літ.: Stasys Lozoraitis; 1898, Каўнас — 1983, Рым ) — літоўскі грамадскі і палітычны дзеяч, дыпламат. У 1934—1938 г. — міністр замежных спраў Літоўскай Рэспублікі. Ад 1940 г. — шэф літоўскіх дыпламатычных прадстаўніцтваў, якія засталіся ў замежжы.

Біяграфія

У 1918 годзе — служыў у міністэрстве ўнутраных спраў Літвы. З 1919 года па 1923 год — начальнік Канцылярыі Кабінета Міністраў Літвы. З 1923 года на дыпламатычнай службе. Працаваў у пасольстве ў Германіі. З 1929 года па 1932 год — працаваў у пасольстве пры Святым Прастоле. З 1932 года па 1934 год — дырэктар Палітычнага дэпартамента Міністэрства замежных спраў Літвы.

З 12 чэрвеня 1934 года па 5 снежня 1938 года — Міністр замежных спраў Літоўскай Рэспублікі. У 1934 годзе, па ініцыятыве краін Балтыі, было падпісана Жэнеўскае мірнае пагадненне. У 1935 годзе — выбраны членам Міжнароднай дыпламатычнай акадэміі (Парыж, Францыя).

З 1939 года — надзвычайны пасланец і паўнамоцны міністр Літвы ў Італіі.

У 1940 годзе, пасля далучэння Літвы да СССР, у адпаведнасці з дырэктывай Міністра замежных спраў Ю. Урбшыса быў прызначаны главой (шэфам) дыпламатычнай службы Літвы. Гэту пасаду ён займаў да сваёй смерці ў 1983 годзе. На гэтай пасадзе займаўся пытаннямі абароны правоў Літоўскіх грамадзян па-за межамі СССР і займаўся пытаннямі аднаўлення дзяржаўнага суверэнітэту Літвы.

19 верасня 1940 года па ініцыятыве Лазарайціса быў створаны «Літоўскі нацыянальны камітэт» (ці Калегія літоўскіх дыпламатаў), які аб'яднаў літоўскіх дыпламатаў, якія не прызналі савецкую ўладу і адмовіліся вярнуцца. Лазарайціс быў выбраны віцэ-прэзідэнтам гэтай арганізацыі (прэзідэнтам быў выбраны былы прэм'ер-міністр Эрнястас Галванаўскас).

10 лістапада 1998 года перапахаваны ў Каўнасе.

Узнагароды

• Вялікі крыж ордэна Вялікага князя Літоўскага Гядзімінаса.
• Медаль Незалежнасці Літвы (1928 год).
• Вялікі крыж ордэна Заслуг (Чылі, 1935 год).
• Вялікі крыж ордэна Палярнай зоркі (Швецыя, 1935 год).
• Вялікі крыж ордэн Леапольда I (Бельгія, 1934 год).
• Вялікі крыж ордэна Арлінага крыжа (Эстонія, 1934 год).
• Вялікі крыж ордэна Белай ружы Фінляндыі (Фінляндыя, 1934 год).
• Вялікі крыж ордэна Трох Зорак (Латвія, 1934 год).
• Вялікі крыж ордэна Святых Маўрыкія і Лазара (Італія, 1934 год).
• Вялікі крыж ордэна Святога Рыгора Вялікага (Святы Прастол).
• Вялікі афіцэр ордэна Ганаровага легіёна (Францыя, 1934 год).
• Каранацыйны медаль Георга VI (Вялікабрытанія, 1937 год).
• Ордэн Сымона Пятлюры (Украінскі Нацыянальны Савет (у эміграцыі), 1968 год).

Спасылкі

• Біяграфія на сайце Penki Kontinentai (літ.)
• Дакументы С. Лазарайціса(недаступная спасылка) (літ.)