Пётр Тышкевіч (ваявода менскі)
Пётр Тышкевіч | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Piotr Tyszkiewicz | |||||||
| |||||||
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Мікалай Крыштаф Сапега | ||||||
Пераемнік | Бальтазар Стравінскі | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Шчасны Галоўчынскі | ||||||
Пераемнік | Аляксандр Слушка | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
30 лістапада 1571 |
||||||
Смерць | 1631 | ||||||
Род | Тышкевічы | ||||||
Бацька | Юрый Тышкевіч | ||||||
Маці | Тэадора Валовіч | ||||||
Жонка | Рэгіна з Галоўчынскіх[d][1][2] | ||||||
Дзеці | Казімір, Барбара, Марыяна, Соф'я, Крысціна, Кацярына |
Пётр Тышкевіч (? — 1631) — вялікалітоўскі дзяржаўны дзеяч.
28 ліпеня 1611 года прызначаны кашталянам менскім, а 6 верасня 1618 — менскім ваяводам.
Адзін з фундатараў касцёла і кляштара дамініканцаў у Менску. У 1615 годзе Пётр Тышкевіч купіў пляц на рагу вуліц Валоцкай і будучай Дамініканскай і пачаў будаваць для дамініканскага ордэна мураваны касцёл і двухпавярховы кляштар пры ім.
Сям'я
[правіць | правіць зыходнік]Паходзіў з лагойскай лініі роду Тышкевічаў, сын берасцейскага ваяводы Юрыя Тышкевіча і яго другой жонкі Тэадоры Валовіч, дачкі новагародскага кашталяна Рыгора Валовіча. Меў братоў Тэадора Фрыдэрыка, Марціна, Яна Яўстаха і Аляксандра.
Ажаніўся з Рэгінай Галоўчынскай, дачкой менскага кашталяна Шчаснага Галоўчынскага. Пакінуў дзяцей:
- Казіміра (памёр у 1652), вялікага літоўскага падчашага;
- Барбару, жонку Дынавея;
- Марыяну, жонку смаленскага ваяводы Адама Мацея Саковіча;
- Соф'ю, жонку спачатку Аляксандра Калэнцкага, а потым князя Фёдара Друцкага-Горскага;
- Крысціну, жонку спачатку менскага стольніка Яна Жыжэмскага, а потым Гурскага;
- Кацярыну, жонку вялікага літоўскага маршалка Крыштафа Завішы.
Пасля смерці Пятра Тышкевіча яго жонка выйшла паўторна за віцебскага ваяводу Крыштафа Кішку.
Зноскі
- ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego : spisy. T. 9, Województwo mścisławskie XVI-XVIII wiek / пад рэд. А. Рахуба — Warszawa: 2019. — С. 193. — ISBN 978-83-65880-76-5
- ↑ Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 125.
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- Генеалогія магнацкіх радоў Рэчы Паспалітай Архівавана 27 верасня 2013.