Яраслаў Львовіч Ліневіч

Яраслаў Львовіч Ліневіч
Яраслаў Львовіч Ліневіч
Дата нараджэння	16 студзеня 1932
Месца нараджэння	Беліца, Лідскі павет, Навагрудскае ваяводства, Польская Рэспубліка;
Дата смерці	24 студзеня 2024 (92 гады)
Альма-матар	БПІ (1958);
Працы і дасягненні
Месца працы	Віцебскграмадзянпраект[d]; Белдзяржпраект; Мінскпраект; Галоўнае архітэктурна-планіровачнае ўпраўленне Мінгарвыканкама[d]; БелНДІПгорадабудаўніцтва; Дзяржбуд БССР; Камітэт архітэктуры Мінгарвыканкама[d]; Мінскпраект; Мінскграда[d];
Член у	Беларускі саюз архітэктараў;
Працаваў у гарадах	Мінск, Брэст, Віцебск, Гродна, Магілёў, Барысаў, Салігорск і інш.
Горадабудаўнічыя праекты	(у сааўтарстве) водна-зялёны дыяметр Мінска; (у сааўтарстве) генеральны план горада Мінска (Беларусь) 1996 г.
Прэміі
Узнагароды	; Ганаровая грамата Прэзідыума Вярхоўнага Савета Узбекскай ССР[d] (1969) Дойлід Беларусі

Дагледжаная версія гэтай старонкі, зацверджаная 10 мая 2020, была заснавана на гэтай версіі.

Яраслаў Львовіч Ліневіч (нар. 16 студзеня 1932, вёска Беліца, Навагрудскае ваяводства, Польская Рэспубліка) — савецкі і беларускі архітэктар. Заслужаны архітэктар БССР (1982). Галоўны архітэктар горада Мінска (1989—1994). Сапраўдны член Беларускага акадэмічнага цэнтра Міжнароднай акадэміі архітэктуры. Прафесар Маскоўскага аддзялення Міжнароднай акадэміі архітэктуры.

Біяграфія

Яраслаў Ліневіч нарадзіўся 16 студзеня 1932 г. у вёсцы Беліца Навагрудскага ваяводства міжваеннай Польшчы, калі бацькі знаходзіліся ў гасцях у княгіні Трубяцкой. Бацька Леў Ліневіч быў адстаўным палкоўнікам расійскай імператарскай арміі. Маці належала да наваградскай шляхты.

Сваё дзяцінства Яраслаў Ліневіч з бацькамі правёў у Шчучыне.

У 1950 г. скончыў Шчучынскую сярэднюю школу, а ў 1958 г. Беларускі палітэхнічны інстытут.

Працоўная дзейнасць

З самага пачатку працоўнай дзейнасці займаўся гарадскім планіраваннем. У 1958—1962 гг. працаваў у Віцебскім абласным філіяле інстытута «Белдзяржпраект», у 1962—1971 гг. у інстытуце «Белдзяржпраект», у 1971—1974 гг. у праектнай арганізацыі «Мінскпраект».

У 1974—1985 гг. працаваў першым намеснікам начальніка Галоўнага архітэктурна-планавальнай ўпраўлення Мінскага гарвыканкама, у 1985—1988 гг. галоўным архітэктарам БЕЛНДІПгорадабудаўніцтва, у 1988—1989 гг. начальнікам аддзела горадабудаўніцтва і раённай планіроўкі Дзяржбуда БССР (1988—1989).

У 1989 г. стаў начальнікам Глаўмінскархітэктуры — г.зн. галоўным архітэктарам Мінска (1989—1994).

У 1994—1998 гг. працаваў галоўным архітэктарам інстытута «Мінскпраект», у 2004—2007 гг. дырэктарам праекта-даследчага ўнітарнага прадпрыемства «Мінскграда». З 2007 г. з’яўляецца намеснікам галоўнага архітэктара «Мінскграда».

Архітэктурная творчасць

Яраслаў Ліневіч з’яўляецца аўтарам і сааўтарам такіх работ як генеральны план Брэста (1965), праекты планіроўкі водна-зялёнага дыяметра Мінска (1970) і цэнтральнай часткі Мінска (1983).

З’яўляецца аўтарам і сааўтарам праектаў (у розныя часы) планіроўкі і забудовы жылых раёнаў і мікрараёнаў у Наваполацку, Віцебску, Гродне, Брэсце, Магілёве, Барысаве, Салігорску, Мінску, беларускага квартала раёна Чылінзар у Ташкенце, Кіравакане, праекта «Мінск-Сіці» і інш. У 1961 г. праект забудовы жылых раёнаў і мікрараёнаў у Наваполацку атрымаў бронзавы медаль ВДНГ СССР.

У 1996 г. прымаў непасрэдны ўдзел у распрацоўцы генеральнага плана Мінска і праекта планіроўкі прыгараднай зоны Мінска да 2000 г. і яго карэктуры (з перспектывай да 2010 г.). У 2009 г. прымаў удзел у карэктуры генеральнага плана горада Мінска (з перспектывай да 2030 г.).

З’яўляецца аўтарам і сааўтарам конкурсных праектаў цэнтраў такіх гарадоў як Мінск, Віцебск, Данецк (Украіна), Вільнюс (Літва), Талін (Эстонія), Астана (Казахстан), жылых раёнаў Мінска (Беларусь) і Вены (Аўстрыя), плошчы Незалежнасці ў Мінску.

З’яўляецца сааўтарам помніка Францыску Скарыну каля Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі ў горадзе Мінску (Беларусь).

Выказванні

(аб водна-зялёным дыяметры Мінска і заказніку Лябяжы): «Калі тут з’явілася гэтая сістэма, пералётныя птушкі змянялі маршруты і ляцелі над водна-зялёным дыяметрам. А некаторыя птушкі, такія, як лебедзі, калі ўбачылі нашы вадаёмы, адзін раз селі на праспекце Пераможцаў (былым праспэкце Машэрава), і з’явіўся заказнік у гэтым месцы»^[1].
(аб генеральным плане Мінска і водна-зялёным дыяметры Мінска): «Калі возіш гасцей па нашым горадзе, яны заўсёды кажуць аб тым, як добра спланаваны горад, таму што заўсёды мы зазіралі трошачкі-трошачкі наперад. І, вядома, заслуга нашага горада ў тым, што мы стварылі рукатворны ландшафт, заклаўшы ў генеральны план гэтую ідэю водна-зялёнага дыяметра і двух водна-зялёных кольцаў. Сёння гэтая тэма атрымлівае магутны рэзананс. Калі мы гэта зробім, я лічу, што горад атрымаўся!»^[1].
(аб сучасным Мінску і Іосіфу Лангбарду): «Новы Мінск шмат у чым сфармаваўся дзякуючы чалавеку, якога многія не ведаюць у твар, але выразна памятаюць па яго работах. Іосіф Лангбард — аўтар лепшых будынкаў Мінска пачатку дваццатага стагоддзя. Па таямнічаму збегу акалічнасцяў, будынкі, спраектаваныя або пабудаваныя гэтым чалавекам, перажылі і вайну, і час. І да гэтага часу фарміруюць аблічча галоўнага горада Беларусі»^[1].
(аб тым, што вышынныя дамы — асабліва жылыя і асабліва ў гістарычным цэнтры Мінска — гэта зусім не па-мінску): «Мінск усё ж не дарма заслужыў рэпутацыю гуманнага горада, яму не ўласцівыя вышынныя дамы. Калі мы забудуем яго цэнтр „шпількамі“, ён страціць свой каларыт»^[2].

Узнагароды

1969 — ганаровая грамата Прэзідыума Вярхоўнага Савета Узбекскай ССР
1970 — юбілейны медаль «За доблесную працу»
1971 — ордэн «Знак пашаны»
1982 — званне «Заслужаны архітэктар БССР»
1985 — прэмія Савета Міністраў СССР
2007 — ганаровы прыз «Дойлід Рэспублікі Беларусь»^[3]
2012 — ганаровыя граматы ад Мінгарвыканкама, Міністэрства архітэктуры і будаўніцтва, Камітэта архітэктуры і горадабудаўніцтва Мінгарвыканкама, Беларускага саюза архітэктараў, УП «Мінскграда», кафедры «Горадабудаўніцтва» БНТУ. (у гонар свайго 80-годдзя)

У саюзе архітэктараў

З 1961 г. стаў членам Саюза архітэктараў БССР. У 1975—1977 гг. з’яўляўся старшынёй Саюза архітэктараў БССР, а ў 1977—1990 гг. сакратаром Праўлення Саюза архітэктараў БССР. Адначасова ў 1975—1980 гг. быў сакратаром Праўлення Саюза архітэктараў СССР.

Пасля перайменавання Саюза архітэктараў БССР, стаў і членам Праўлення грамадскага аб’яднання «Беларускі саюз архітэктараў».

Зноскі

Літаратура

Линевич Ярослав Львович // Кто есть Кто в Республике Беларусь. Архитекторы Беларуси. / Редакционный совет: И. В. Чекалов (пред.) и др. — Минск: Энциклопедикс, 2014. — 140 с. — ISBN 978-985-7090-29-7. (руск.)

Спасылкі

[ctv.by-1] а ^б ^в Главный город страны. Фильм тринадцатый

[2] Минску еще рано собираться далеко за кольцевую

[3] Список обладателей почетного приза «Зодчий Республики Беларусь»

[1]

[2]

[3]