Іван Юр’евіч Гальшанскі-Дубровіцкі

Іван Юр'евіч Гальшанскі-Дубровіцкі
Іван Юр'евіч Гальшанскі-Дубровіцкі
	; «Гіпацэнтаўр»
князь гальшанскі
	1457 — 1481
Папярэднік	Юрый Сямёнавіч Гальшанскі
Пераемнік	Аляксандр Юр'евіч Гальшанскі
князь дубровіцкі
	1457 — 1481
Папярэднік	Юрый Сямёнавіч Гальшанскі
Пераемнік	Сямён Юр'евіч Гальшанскі
Нараджэнне	невядома
Смерць	30 жніўня 1481
Род	Гальшанскія
Бацька	Юрый Гальшанскі
Жонка	Ганна Міхайлаўна з Чартарыйскіх
Дзеці	Аўдоцця, Агрыпіна, Юрый, Юліяна-Васіліса

Іван Юр'евіч Гальшанскі-Дубро́віцкі (? — 30 жніўня 1481) — вялікалітоўскі дзяржаўны дзеяч, князь гальшанскі і дубровіцкі (1457—1481).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Старэйшы сын князя Юрыя Сямёнавіча Гальшанскага, траюрадны брат польскага караля Казіміра Ягелончыка^[1].

Пасля смерці о бацькі ў 1457 годзе атрымаў у спадчыну Гальшанскае і Дубровіцкае княствы. Яго малодшы брат Сямён (пам. 1505) атрымаў Сцепаньскае княства (укр.) (бел..

У 1481 годзе Іван Юр'евіч разам са слуцкім князем Міхаілам Алелькавічам і бельскім князем Фёдарам Іванавічам, усе трое родзічы караля Казіміра, арганізаваў змову супраць яго. Паводле адной версіі, змоўнікі збіраліся запрасіць караля ў Кобрын на вяселле князя Фёдара Іванавіча і Ганны Кобрынскай, забіць яго і ўзвесці на вялікакняжацкі сталец Міхаіла Алелькавіча. Паводле іншай версіі, забіць караля Казіміра, адарваць ад Вялікага Княства Літоўскага і далучыць да Вялікага Княства Маскоўскага землі ўсходней Бярэзіны^[1].

Змова была раскрыта ў Кіеве. Загадам караля князі Міхаіл Алелькавіч і Іван Юр'евіч арыштаваны, а бельскі князь Фёдар Іванавіч збег у Маскву, страціўшы ўдзельнае княства. 30 жніўня 1481 года ў Вільні князі-змоўнікі Іван Юр'евіч і Міхаіл Алелькавіч пакараны смерцю^[1] праз публічнае абезгалоўліванне.

Пасля смерці Івана Юр'евіча яго малодшыя браты Сямён (пам. 1505) і Аляксандр (пам. 1511) атрымалі ў спадчыну Гальшанскае і Дубровіцкае княствы.

Сям'я[правіць | правіць зыходнік]

У шлюбе з Ганнай з Чартарыйскіх, дачкой князя Міхаіла Васілевіча Чартарыйскага, меў дзяцей Юрыя (пам. у 1536) і Юліяну-Васілісу. Л. Вайтовіч называе таксама дачок Аўдоццю і Агрыпіну^[2].

Радавод[правіць | правіць зыходнік]

Марыя

Васіліса

Фёдар

Альгімонт^?

Міндоўг

Даніл

Януш

Уладзімір

Аляксандр?

Анастасія

Глеб?

Багдана

Ганна

Аляксандр

Васіль

Ядвіга

Андрэй

Ульяна

Ганна

Аляксандра

Марыя

Міхаіл

Юліянія

Барбара

Соф'я

Андрэй

Юрый

Ганна

Барыс?

Фядора

NN дачка

Алена

Зноскі

↑ ^а ^б ^в Гольшанские // Иван // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 157. — 737 с.
↑ Аўдоцця і Агрыпіна згаданы Л. Вайтовічам, які пазначае іх пазіцыі ў Кіева-Пячэрскім памянніку як 61 і 62 адпаведна. Гл.: Войтович Л. В. (руск.) (бел. Княжа доба на Русі: портрети еліти. — Біла Церква, 2006. -- ISBN 966-4585-52-4. -- С. 607-608.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Wolff J. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku. — Warszawa, 1895.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Генеалогия русской знати. Князья Гольшанские (Ольшанские) (руск.)
Леонтій Войтович. Розділ четвертий. Литовські династії. Гедиміновичі. Персональний склад (укр.)

[БС-1] а ^б ^в Гольшанские // Иван // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 157. — 737 с.

[2] Аўдоцця і Агрыпіна згаданы Л. Вайтовічам, які пазначае іх пазіцыі ў Кіева-Пячэрскім памянніку як 61 і 62 адпаведна. Гл.: Войтович Л. В. (руск.) (бел. Княжа доба на Русі: портрети еліти. — Біла Церква, 2006. -- ISBN 966-4585-52-4. -- С. 607-608.

[1]

[2]