Забрэззе

Забрэззе
Краіна	Беларусь
Вобласць	Мінская
Раён	Валожынскі
Сельсавет	Гародзькаўскі
Каардынаты	54°11′17″ пн. ш. 26°27′01″ у. д.HGЯO
Першая згадка	1430-я
Ранейшыя назвы	Забрэжжа
Вёска з	1939
Плошча	1,4 км²
Насельніцтва	196 чалавек (2020)
Нацыянальны склад	беларусы
Канфесійны склад	каталікі, праваслаўныя
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	1772
Паштовы індэкс	222353
Аўтамабільны код	5
СААТА	6220820033
	Забрэззе на Вікісховішчы

Забрэ́ззе^[1] (трансліт.: Zabrezzie, руск.: Забрезье) — вёска ў Валожынскім раёне Мінскай вобласці. Уваходзіць у склад Гародзькаўскага сельсавета. Насельніцтва 196 чалавек (2020). Знаходзіцца за 12 км на паўночны захад ад Валожына, за 4 км ад чыгуначнай станцыі Валожын.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Вялікае Княства Літоўскае[правіць | правіць зыходнік]

Упершыню паселішча згадваецца ў XV стагоддзі пад назвай Забераж як радавое ўладанне Забярэзінскіх і Дарагастайскіх. У 1456 годзе Забярэзінскія збудавалі тут касцёл. У другой палове XVI — XVII стагоддзях маёнтак знаходзіўся ў валоданні Збаражскіх, Слушкаў, Коцелаў, Кішкаў.

У канцы XVI стагоддзя паселішча значыцца як Забярэззе. На 1626 год тут было 70 двароў, касцёл, царква Святога Спаса, карчма. У вайну Маскоўскай дзяржавы з Рэччу Паспалітай (1654—1667) быў знішчаны тутэйшы касцёл, адноўлены ў 1695 годзе. З другой паловы XVIII стагоддзя мястэчкам валодалі Комары.

Расійская імперыя[правіць | правіць зыходнік]

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) Забрэззе апынулася ў складзе Расійскай імперыі, у Ашмянскім павеце. У канцы XIX ст. у мястэчку было 8 двароў, царква, касцёл, капліца, багадзельня, школа. У пачатку XX ст. у Забрэззі дзейнічалі царква і касцёл, правацавала народная школа.

У Першую сусветную вайну (1915—1918) праз Забрэззе праходзіла лінія фронту, у лютым 1918 года мястэчка занялі войскі Германскай імперыі.

Найноўшы час[правіць | правіць зыходнік]

25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай Забрэззе абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі яно ўвайшло ў склад Беларускай ССР. Згодна з Рыжскім мірным дагаворам 1921 года Забрэззе апынулася ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, у Валожынскім павеце Віленскага ваяводства.

У 1939 годзе Забрэззе ўвайшло ў БССР, дзе 12 кастрычніка 1940 года стала цэнтрам сельсавета. Статус паселішча панізілі да вёскі.

Вялікая Айчынная Вайна[правіць | правіць зыходнік]

У вёсцы Забрэззе перад вайной яўрэі складалі значную частку насельніцтва. У першыя ж дні пасля акупацыі фашысты сагналі яўрэяў у гета, тэрыторыя якога была абнесена дашчаным плотам і некалькімі радамі калючага дроту. Яўрэям пад страхам смерці забаранялася з’яўляцца без апазнавальнага знака — прышытай на вопратку латы.

Над вязнямі бяскарна здзекаваліся. Напрыклад, часта гітлераўцы і паліцаі пад гукі музыкі выганялі яўрэяў з гета, прымушалі ўстаць на карачкі і ў такім выглядзе гналі на поле, дзе прымушалі зубамі выскубаць траву і выдзіраць дзёран, а таксама піць з лужын брудную ваду. Тых, хто адмаўляўся гэта рабіць, збівалі да смерці бізунамі і дубінкамі.

Зімой 1942 года вязняў гета замкнулі ў хляве, які аблілі бензінам, і спалілі жыўцом. Тых, хто спрабаваў выбрацца з агню, расстрэльвалі. Усяго ў гэты дзень было знішчана і спалена жыўцом каля 180 яўрэяў. Выратавацца ў Забрэззі здолелі толькі некалькі юнакоў і дзяўчын, якія ўцяклі з гета і далучыліся ў лесе да партызанаў. Старым людзям ісці было няма куды, і немцы, разумеючы гэта, нават адпускалі іх з гета падхарчавацца, калі за некалькі дзён перад знішчэннем гета трымалі вязняў зусім без ежы. Яўрэі ішлі, а потым пакорна вярталіся чакаць смерці ў вялікае гумно, у якім іх і спалілі.

У 1946 годзе ў цэнтры вёскі, у 100 метрах ад сельсавета, на брацкай магіле 180 яўрэяў быў усталяваны помнік. Апублікаваны няпоўныя спісы забітых яўрэяў Забрэззя.

Пасляваенны час[правіць | правіць зыходнік]

На 1971 год тут было 185 двароў, на 1993 год — 187. У 1999 годзе быў пабудаваны новы каталіцкі храм.

30 кастрычніка 2009 года ў сувязі з ліквідацыяй Забрэзскага сельсавета вёску перадалі ў склад Гародзькаўскага сельсавета.

Насельніцтва[правіць | правіць зыходнік]

XIX стагоддзе: 1869 год — 57 чал.^[2]; 1895 год — 127 чал. (80 праваслаўных, 7 каталікоў і 40 іўдзеяў) у мястэчку Забрэззе і 85 чал. (80 праваслаўных і 5 каталікоў) у вёсцы Забрэззе^[3].
XX стагоддзе: 1901 год — 274 чал.; 1921 год — 306 чал.; 1971 год — 581 чал.; 1993 год — 443 чал.^[4]; 1997 год — 423 чал., 1999—398 чал.
XXI стагоддзе: 2006 год — 309 чал.; 2010 год — 258 чал.; 2020 год — 196 чал.

Інфраструктура[правіць | правіць зыходнік]

У 2007 годзе ў Забрэззі была закрыта школа. Вучні былі пераведзеныя ў Гародзькаўскую сярэднюю школу. Забрэзская бібліятэка перастала існаваць у 2015 годзе. На сённяшні дзень у вёсцы працуюць дзве крамы і пошта.

Пошта
Крама
Амбулаторыя
Канюшня на Гаспадарчым двары
Лазня
Млын

Клімат[правіць | правіць зыходнік]

Клімат тут умераны, з цёплым летам і мяккай зімой. Сярэдняя тэмпература студзеня — мінус 6,8 °C, ліпеня — плюс 17,5 °C. Зімой паўднёвыя, а летам усходнія і паўночна-ўсходнія вятры. Сярэдняя хуткасць ветру 3 м/с. Гадавая колькасць ападкаў 550—650 мм.

Славутасці[правіць | правіць зыходнік]

Касцёл Найсвяцейшай Тройцы (2000);
Царква Дабравешчання Прасвятой Багародзіцы (1866);
Забрэзскі валун, за 2 км на поўдзень ад вёскі — геалагічны помнік прыроды рэспубліканскага значэння;
Забрэзскія могілкі (XVI стагоддзе);
Помнік героям Вялікай Айчыннай Вайны
Гаспадарчы двор (XIX стагоддзе). Доўгі час на месцы двара былі руіны. Пасля таго, як гаспадарчы двор былой сядзібы і канюшня сталі ўласнасцю калгаса «ААТ ЛОСК», былі праведзены работы па рэканструкцыі збудаванняў. У 2014 годзе ў канюшні пачалі разводзіць коней. На сённяшні дзень большая частка збудаванняў выкарыстоўваецца ў якасці зернясклада.

Касцёл Найсвяцейшай Тройцы (2000)
Царква Дабравешчання Прасвятой Багародзіцы (1866)
Помнік героям Вялікай Айчыннай Вайны (1953)
Гаспадарчы двор (ХІХ)

Могілкі[правіць | правіць зыходнік]

Могілкі ў вёсцы Забрэззе заснаваныя ў XVI стагоддзі. Агульная плошча — 0,1 га.

Самае старажытнае цяпер вядомае пахаванне датуецца 27 студзеня 1892 года. Першапачаткова пахаванні былі выключна людзей каталіцкага веравызнання. У пачатку ХХ стагоддзя пахаванні узнаўляліся незалежна ад веравызнання. У часы СССР тэрыторыя могілак значна паменшылася. Умоўна тэрыторыя падзелена на тры часткі; больш старажытная (пахаванні да ХХ стагоддзя), ваенная (пахаванні ваеннага часу і салдат, якіх загінулі ВАВ), новае (пахаванні пасляваеннага і новага часу).

На могілках знаходзяцца пахаванні:

салдат Вялікай Айчыннай Вайны,
яўрэяў з Забрэзскага гета.

Страчаная спадчына[правіць | правіць зыходнік]

Касцёл Найсвяцейшай Тройцы (1695)
Сядзіба «Вялікі Двор» (XIX ст.)

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (DJVU)
↑ Соркіна I. Мястэчкі Беларусі ў канцы XVIII — першай палове XIX ст. — Вільня: ЕГУ, 2010. — 488 с. ISBN 978-9955-773-33-7. — С. 380.
↑ SgKP 1895.
↑ ЭГБ 1996.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Забрэззе // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 3: Гімназіі — Кадэнцыя / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1996. — С. 391. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0041-2.
Zabrzeź // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XIV: Worowo — Żyżyn (польск.). — Warszawa, 1895. — S. 209.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Забрэззе
Падарожжа дылетанта Архівавана 28 лютага 2021. — tut.by

[1] Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (DJVU)

[2] Соркіна I. Мястэчкі Беларусі ў канцы XVIII — першай палове XIX ст. — Вільня: ЕГУ, 2010. — 488 с. ISBN 978-9955-773-33-7. — С. 380.

[FOOTNOTESgKP1895-3] SgKP 1895.

[FOOTNOTEЭГБ1996-4] ЭГБ 1996.

[1]

[2]

[3]

[4]