Поліфаг. Развіваецца ў адным пакаленні, лёт імага — з трэцяй дэкады красавіка да пачатку чэрвеня. Месцамі, напрыклад, на Украіне, адзначана частковая другая генерацыя, якая развіваецца, відавочна, не паўсюдна і не кожны год. Імага трымаюцца пераважна ў кронах кустоў і маладых дрэў, але рэгулярна наведваюць кветкі для харчавання. Самцы ахоўваюць тэрыторыю, выганяючы іншых матылькоў. Самкі адкладаюць яйкі паасобку ў аснаванні цветкавых пупышак або на чашалісцікі, да 10 яек на працягу паўгадзіны. Прычым кожнае яйка — на іншае сцябло расліны. У момант адкладкі яйкі маюць далікатна-блакітную афарбоўку, праз некалькі дзён шарэюць. Вусені развіваюцца ў маі—ліпені і з восені па красавік (у выпадку развіцця другога пакалення). У выпадку развіцця аднаго пакалення зімуе кукалка, часам двойчы. Мірмекафіл. Акукліванне праходзіць пад лісцем або пад мохам на паверхні зямлі або кукалка падвешаная ўніз галавой паблізу паверхні зямлі на сцеблах з дапамогай павуціннавага паяска. Пры раздражненні кукалка выдае слабыя гукі.
Ускрайкі, разрэджаныя хмызняковыя пералескі, верхавыя балоты і ўскраіны балот у лясах розных тыпаў. На Украіне сустракаецца на палянах і ўзлесках лісцяных лясоў, сярод зараснікаў хмызнякоў і ў редкалессях, уздоўж лесапалос і палос адчужэння чыгунак, у парках, садах, на тэрыторыі гарадоў і пасёлкаў. На поўначы і месцамі ў сярэдняй паласе Расіі — мохава-хмызнячковыя супольнасці алігатрофных балот. У Хібінах адзінкава адзначаўся ў адкрытай ернікавай тундры, а таксама ў бярозавым крывалесссі. У Саратаўскай вобласці назіраліся ў остепненных бэльках, у зарасніках Caragana, у Астраханскай вобласці — у антрапагенных стациях, у хмызняковых зараснікаў у стэпе, у Валгаградскай вобласці — у караганово-кавыльны стэпе на пясках ў асяроддзі хваёвых пасадак.
Паўночная Афрыка, умераны пояс Еўразіі.
Звычайны амаль на ўсёй тэрыторыі Усходняй Еўропы. Не знойдзены ў паўднёвых абласцях Украіны. На поўнач арэал віду дасягае Палярнага Урала, паўночнага захаду Кольскага паўвострава. У Расіі адсутнічае ў стэпавым Перадкаўказзі, у гарах Вялікага Каўказа, у зоне пустыняў, а на паўднёвым усходзе — лакальны і звязаны з хмызняковымі асацыяцыямі ў стэпах розных тыпаў. У еўрапейскай частцы самымі паўднёвымі знаходкамі варта лічыць папуляцыі ў ваколіцах Ніжняга Баскунчака ў Астраханскай вобласці, у Сярэднеахтубінскім раёне Валгаградскай вобласці ў Ніжнім Паволжы, а таксама ў Растоўскай вобласці, дзе сустракаецца як у буйных урбацэнозах (Растоў-на-Доне, Сальск), так і на перыферыі вобласці.
Ва Усходняй Еўропе прадстаўлены намінатыўным падвідам. Для Урала і паўночных абласцей Еўропы нярэдка прыводзіцца падвід borealis Krulikowsky, 1890, які адрозніваецца менш выяўленымі белымі элементамі малюнка і больш цьмяна зялёным, часам з жаўтлява-бурым адценнем, ніжнім бокам крылаў. Гэтыя прыкметы характарызуюць звычайна асобін, сабраных у канцы перыяду лёту ў любой частцы арэала, таму пры адсутнасці геаграфічных бар’ераў, яны падаюцца недастатковымі для вылучэння падвіда.
